Μία από τις πιο ευγενικές φιγούρες του μηχανοκίνητου αθλητισμού τη δεκαετία του 1970 και 1980, δεν είναι πια μαζί μας. Ο Patrick Tambay, ο Γάλλος οδηγός που αντικατέστησε τον Gilles Villeneuve στη Ferrari μετά το χαμό του Καναδού και κατέκτησε δύο νίκες με τα χρώματα της Scuderia, έχασε πολυετή μάχη με τη νόσο του Parkinson. Γρήγορος, έξυπνος, γοητευτικός και κοσμοπολίτης, ο Γάλλος δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένας από τους καλύτερους οδηγούς αγώνων του κόσμου -ίσως δεν ήταν αρκετά αδυσώπητος- αλλά ήταν ανταγωνστικός και είχε μία αξιοπρεπή πορεία στο μηχανοκίνητο αθλητισμό.
Γιος εργολάβου ακινήτων στην Κυανή Ακτή, ήταν μορφωμένος, πολύγλωσσος και πολύ καλός σκιέρ στην εφηβεία του, τόσο καλός ώστε να κερδίσει έναν εθνικό τίτλο και να εκπροσωπήσει τη Γαλλία σε επίπεδο νέων, σε μία ομάδα που προπονούσε ο τρεις φορές χρυσός ολυμπιονίκης Jean-Claude Killy.
O Tambay είχε δηλώσει: «Είχαμε μια ειδική συμφωνία με τη Renault για 8 Gordini, και συνηθίζαμε να χρονομετρούμε ο ένας τον άλλον από χιονοδρομικό σταθμό σε χιονοδρομικό σταθμό για να δούμε ποιος ήταν ο ταχύτερος. Πηγαίναμε επίσης τα αυτοκίνητά μας στο Circuit du Luc, μια μικρή πίστα δοκιμών, για να φθείρουμε τα ελαστικά και τα φρένα. Το δικό μου δεν άντεξε τόσο πολύ, γιατί τελικά το τράκαρα». Σε αυτή την ομάδα σκι συμμετείχε και ο μετέπειτα θρύλος των σπορ αυτοκινήτων, Bob Wollek.
Οι ικανότητες του Tambay στο σκι του εξασφάλισαν υποτροφία στο Πανεπιστήμιο NCAA του Colorado, όπου σπούδασε για δύο χρόνια. «Δεν υπήρχε καμία απολύτως αγωνιστική ιστορία στην οικογένειά μου» είχε δηλώσει ο Tambay, «αν και οι γονείς μου ήταν πολύ αθλητικοί. Ο πατέρας μου έπαιζε τένις και η μητέρα μου ήταν πολύ καλή κολυμβήτρια, οπότε υπήρχε ανταγωνιστικό πνεύμα. Έπαιξα πολλά αθλήματα και διαπίστωσα ότι όλα μου έρχονταν αρκετά εύκολα, τουλάχιστον έως ένα ορισμένο επίπεδο».
Τη δεκαετία του 1970, η γαλλική εταιρεία λιπαντικών Elf και ο επικεφαλής μάρκετινγκ της εταιρείας, Francois Guiter, χρηματοδότησαν την αναρρίχηση πολλών Γάλλων οδηγών έως τη Formula 1. Ο Tambay επισκέφθηκε το GP Μονακό και εκεί «γνώρισα τυχαία τον Alain Boisnard, ο οποίος ήταν κινηματογραφιστής για τον Francois Guiter. Κατέληξα να περάσω το Σαββατοκύριακο κουβαλώντας το τρίποδό του, εκείνες τις ημέρες μπορούσες να περιπλανηθείς αρκετά ελεύθερα πίσω από τις μπαριέρες».
«Υπήρχαν μερικές αχυρόμπαλες, αλλά τα μέτρα ασφαλείας ήταν πολύ περιορισμένα. Ένα βράδυ γινόταν ένα κοκτέιλ πάρτι και βοήθησα να σπρώξουν κάποια μονοθέσια Formula Renault της σχολής αγωνιστικής οδήγησης Winfield που ήταν εκεί. Ρώτησα αν θα ήταν δυνατόν να δοκιμάσω ένα και μου είπαν: ‘Ναι, απλά πήγαινε στο Paul Ricard’. Δεν είπα στους γονείς μου τι έκανα. Πήγα με το τρένο με μερικούς φίλους και τότε ήταν που το μικρόβιο με κατέλαβε πραγματικά».
Το καλοκαίρι του 1971, κατά τη διάρκεια των διακοπών του, ο Tambay (στα 22 του) παρακολούθησε μαθήματα αγωνιστικής οδήγησης στη σχολή Winfield στο Paul Ricard και στη συνέχεια συμμετείχε στο διαγωνισμό Pilote Elf, τον οποίο κέρδισε. Στην κριτική επιτροπή αυτού του διαγωνισμού συμμετείχαν ο Ken Tyrrell, ιδρυτής της ομώνυμης ομάδας και ο Γάλλος της Francois Cevert.
O Tambay είχε δηλώσει: «Κατά τη διάρκεια των τελικών, το μονοθέσιό μου σταμάτησε αρκετά κοντά στο σημείο όπου στέκονταν ο Ken και ο Francois. Σταμάτησα και είπα στον Francois, στα αγγλικά: ‘Δεν έχω γκάζι, νομίζω ότι το καλώδιο έχει σπάσει’. Γνώριζε αρκετά τεχνικά πράγματα και μου είπε να κοιτάξω πίσω από το καρμπιρατέρ για έναν μικρό σύνδεσμο, ο οποίος ίσως χρειαζόταν να επανασυνδεθεί. Φορούσα ακόμα το κράνος μου, οπότε δεν ήταν εύκολο να δω τι έκανα, αλλά το βρήκα, έκανα την επισκευή και ξεκίνησα ξανά. Ο Francois είπε: ‘Αυτό είναι έξυπνο παιδί, θα πάει μακριά’».
Από εκεί και έπειτα ο Tambay επικεντρώθηκε στους αγώνες. Πέρασε τη διετία 1972-1973 στο Γαλλικό Πρωτάθλημα Formula Renault με την οικονομική υποστήριξη της Elf, πριν μεταβεί κατευθείαν στη Formula 2 το 1974. Σε τρεις σεζόν στην F2, ο Tambay κατέκτησε τρεις νίκες και τη δεύτερη θέση πίσω από τον Jacques Laffite στο Πρωτάθλημα του 1975.
Στο τέλος του 1976, ο Tambay, που ολοκλήρωσε τη σεζόν στην 3η θέση της βαθμολογίας του Πρωταθλήματος Formula 2, ταξίδεψε στο Watkins Glen, «για να συνομιλήσω με ομάδες και να ρωτήσω τι θα χρειαζόταν για να κάνω το επόμενο βήμα. Ενώ βρισκόμουν στις ΗΠΑ, ο Sid Taylor από την Theodore Racing επικοινώνησε μαζί μου και μου είπε να πάω στο Riverside, επειδή είχαν μια κενή θέση στην F5000». Με μία καλή εμφάνιση εκεί, άφησε θετική εντύπωση στην ομάδα.
Η Elf προσέφερε πλήρη υποστήριξη για μια 4η σεζόν της F2 το 1977, αλλά δεν μπορούσε να υποσχεθεί κάτι σταθερό στην F1 πέρα από περιορισμένη οικονομική βοήθεια. Ωστόσο, ο Tambay επέμεινε στο όνειρό του, απορρίπτοντας την προσφορά του γαλλικού σπόνσορα, για να περάσει το χειμώνα επικοινωνώντας με ομάδες της F1 μέσω telex, μέχρι που τελικά έκλεισε συμφωνία για να αγωνιστεί με μία Ensign της Theodore στο δεύτερο μισό της σεζόν, ξεκινώντας -θεωρητικά- από τη GP Γαλλίας.
Αυτό συνέβη μόλις δύο εβδομάδες πριν ο Brian Redman τραυματιστεί σε ατύχημα με τη Lola της ομάδας του Carl Haas στο Can-Am (Πρωτάθλημα σπορ αυτοκινήτων της Βόρειας Αμερικής). O Γάλλος φωτογράφος Bernard Cahier έδωσε τον αριθμό τηλεφώνου του Tambay στον Haas. Στη συνέχεια, ο Tambay κατέκτησε 6 νίκες σε 7 συμμετοχές και κατέκτησε τον τίτλο του Can-Am το 1977. Eνώ βρισκόταν εκεί, έγινε φίλος με έναν άλλο ανερχόμενο οδηγό, τον Gilles Villeneuve, ο οποίος οδηγούσε την δύστροπη Wolf-Dallara. Οι πορεία τους τα επόμενα χρόνια θα ήταν αλληλένδετη.
O Tambay έκανε μία αποτυχημένη προσπάθεια να συμμετάσχει στο Grand Prix της πατρίδας του με τη Surtees του Larry Perkins, την οποία δεν είχε καν οδηγήσει στις ελεύθερες δοκιμές. Ωστόσο, στον επόμενο αγώνα, το GP Μ. Βρετανίας, εμφανίστηκε στο cockpit μίας Ensign της Theodore Racing, την ομάδα που διηύθυνε ο Ινδονήσιος (με βάση το Χονγκ Κόνγκ, δημιουργός του GP Μακάο) επιχειρηματίας Teddy Yip. Ο Tambay έκανε το ντεμπούτο του στη Formula 1 στον ίδιο αγώνα με τον Gilles Villeneuve, στη μοναδική φορά στην ιστορία που ο Καναδός οδήγησε κάτι άλλο εκτός από Ferrari (μία McLaren).
H Theodore είχε ζητήσει από τον Tambay να βρει 80.000 δολάρια σε χορηγίες για να κάνει τη μισή σεζόν μαζί της. «Μετά από αυτό, η Theodore ήθελε να δεσμευτώ με ένα μακροπρόθεσμο συμβόλαιο και ο Teddy Yip μου είπε ότι δεν θα μπορούσα να οδηγήσω στη Γερμανία αν δεν υπέγραφα. Του είπα να πάει να πάει από εκεί που ήρθε, αλλά μου επέτρεψε να συνεχίσω ούτως ή άλλως», είχε δηλώσει ο Γάλλος.
Ο Tambay συνέχισε με την ομάδα της Theodore για το υπόλοιπο της σεζόν και μέσα σε λίγους αγώνες έγινε περιζήτητος στην αγορά οδηγών για το 1978, καθώς είχε βρεθεί στην 3η θέση του GP Ολλανδίας στα τελικά στάδια του αγώνα -με ένα μονοθέσιο που δεν ήταν ιδιαίτερα ανταγωνιστικό- πριν μείνει από καύσιμα. Μετά από αυτή την εμφάνιση, ο τεχνικός διευθυντής της Ferrari, Mauro Forghieri, συστήθηκε στον Tambay και του είπε ότι ο Enzo Ferrari επιθυμούσε να τον συναντήσει.
Η αρχική συνάντηση αναβλήθηκε επειδή ο Commendatore είχε γρίπη και εντωμεταξύ, τον Tambay προσέγγισε ο Αμερικανός επικεφαλής της McLaren, Teddy Mayer, που έψαχνε έναν οδηγό να αντικαταστήσει τον Γερμανό Jochen Mass και να πλαισιώσει τον Πρωταθλητή του 1976, James Hunt. Ο Mayer -δικηγόρος στο επάγγελμα- είχε φοβηθεί να δεσμεύσει τον Villeneuve, φοβούμενος τους λογαριασμούς για κατεστραμμένα μονοθέσια που ενδέχεται να αντιμετώπιζε με τον Καναδό.
Επίσης, ο Mayer ήταν και αυτός ικανότατος σκιέρ και είχε εντυπωσιαστεί από τη συμπεριφορά του Tambay. Ενώ ο επικεφαλής του τμήματος μάρκετινγκ της Marlboro, ο John Hogan, πίεζε τον Mayer να πάρει τον Villeneuve λόγω του αντίκτυπου στην αγορά της Βόρειας Αμερικής, ο Αμερικανός προτίμησε τον Tambay, στον οποίο προσέφερε μία διετή συμφωνία, την οποία ο Γάλλος υπέγραψε πριν πραγματοποιήσει την καθυστερημένη συνάντησή του με τον Enzo Ferrari.
«Η Marlboro μου τηλεφώνησε ενώ βρισκόμουν στο Λονδίνο, επιστρέφοντας στη Βόρεια Αμερική. Μιλήσαμε για την προοπτική της Ferrari και ο John Hogan είπε: ‘Λοιπόν, αν θέλεις να οδηγήσεις για τη McLaren αυτή είναι μια σοβαρή προσφορά και εδώ είναι το συμβόλαιο. Θα συνεργαστείς με τον James Hunt το 1978. Θα είναι μια πολύ ωραία οδηγική σύνθεση, θα έχεις μαζί σου έναν Παγκόσμιο Πρωταθλητή από τον οποίο θα μάθεις πολλά. Αν πας στη Ferrari θα είναι με τον (Carlos) Reutemann ως team-mate, αλλάζουν σε ελαστικά Michelin, θα είναι πολύ δύσκολο τεχνικά, οπότε…’ Δεν ήξερα αν θα γινόταν συμφωνία με τη Ferrari ή όχι και δεν είχα μάνατζερ, οπότε είπα, ‘Εντάξει, καλύτερα να το κάνω’ και υπέγραψα αμέσως το συμβόλαιο».
O Ferrari έψαχνε άμεσα για αντικαταστάτη του Niki Lauda, καθώς ο Αυστριακός, έχοντας εξασφαλίσει τον τίτλο του 1977, αποχώρησε από τη Scuderia και ο Tambay ενημέρωσε τον Villeneuve ότι είχε υπογράψει για τη McLaren, προτρέποντας τον Καναδό να συμφωνήσει με τη Ferrari. «Ήξερα ότι ο Gilles είχε μια επιλογή με τη McLaren για την επόμενη σεζόν».
«Όταν έφτασα εκεί, του είπα ότι μόλις είχα υπογράψει το συμβόλαιο με τη McLaren, αλλά και ότι η Ferrari έψαχνε για έναν νεαρό Νο. 2 οδηγό. Μίλησε μαζί τους, ήρθε στη Monza για το Ιταλικό Grand Prix και οριστικοποίησε τη συμφωνία μαζί τους για τη σεζόν του 1978. Μετά τη Monza, κατέβηκα να δω τον Γέρο με τον Forghieri, για να δικαιολογηθώ που υπέγραψα πριν μιλήσω μαζί του. Ο Forghieri μετέφρασε όλη τη συζήτηση και στο τέλος ο Γέρος είπε στα Γαλλικά: ‘Patrick τι ηλίθιο λάθος έκανες. Θα γινόσουν Παγκόσμιος Πρωταθλητής μαζί μας και θα έβγαζες πολύ περισσότερα χρήματα’».
Δυστυχώς για τον Tambay, προσχώρησε στη McLaren την περίοδο που η βρετανική ομάδα είχε ξεκινήσει μία καθοδική πορεία, με το τεχνικό της τμήμα να μην έχει κατανοήσει πλήρως τον τρόπο λειτουργίας των μονοθεσίων ground effect. Καθώς o Villeneuve πρωταγωνιστούσε στην κορυφή, ο Tambay δεν είχε ανταγωνιστικό μονοθέσιο στην πρώτη του πλήρη σεζόν στη Formula 1 και o Hunt ton κέρδισε κατά κράτος κατά τη διάρκεια της σεζόν του 1978. Το ίδιο συνέβη και το 1979, με τον αντικαταστάτη του Hunt, τον Ιρλανδό John Watson.
Στο τέλος της σεζόν, ο Mayer ρώτησε τον Tambay αν θα έπαιρνε μέρος σε ένα τεστ-διαγωνισμό εναντίον του υποστηριζόμενου από τη Marlboro Πρωταθλητή της Formula 3 συμπατριώτη του, Alain Prost, και ο Tambay αρνήθηκε, γυρίζοντας την πλάτη του στην F1 και επιστρέφοντας στο Can-Am το 1980, όπου κέρδισε τον τίτλο με τη Haas για άλλη μια φορά. Αλλά η F1 δεν είχε τελειώσει με την Tambay.
Ο Teddy Yip είχε σταματήσει να χρησιμοποιεί τον εξοπλισμό της Ensign και είχε κατασκευάσει δικό του μονοθέσιο, σχεδιασμένο από τον Tony Southgate για το 1981. Ο Yip προσέλαβε τον Tambay για οδηγό και με τη Theodore, o Γάλλος κατέλαβε την 6η θέση στο ντεμπούτο του πίσω από το τιμόνι της, στο Long Beach. Αναζωογονημένος μετά την αποκαρδιωτική του θητεία στη McLaren, έκανε πολλούς καλούς αγώνες με ένα μονοθέσιο που δεν ήταν ιδιαίτερα ανταγωνιστικό, λόγω και της έλλειψης χρημάτων στη Theodore.
Στα μέσα της σεζόν προέκυψε μία κενή θέση στην ομάδα του Guy Ligier, καθώς ο τραυματίας Jean-Pierre Jabouille είχε αποφασίσει να αποσυρθεί, την οποία κάλυψε ο Tambay. Αλλά, όπως και στη McLaren, η μη επιθετική προσωπικότητά του δεν ήταν ιδανική για μια ομάδα που λειτουργούσε γύρω από το καθιερωμένο νούμερο ένα, στην προκειμένη περίπτωση τον Jacques Laffite. H Ligier δεν διατήρησε τον Tambay για το 1982. Ωστόσο, αφότου ο Ελβετός, Marc Surer, έσπασε τους αστραγάλους του με την Arrows σε ιδιωτικές δοκιμές στο Kyalami, ο επικεφαλής της ομάδας, Jackie Oliver, προσέγγισε τον Tambay ορίστηκε ως αντικαταστάτης του. Τότε συνέβη η περιβόητη απεργία των οδηγών, επειδή η FIA ήθελε να περιορίσει τη δυνατότητά τους να αλλάζουν ομάδες.
«Αυτό ήταν μια καλή συμφωνία για τον Jackie, επειδή δεν είχα απολαβές και πλήρωσα μόνος μου τις πτήσεις από τη Χαβάη στο Λονδίνο και από το Λονδίνο στο Γιοχάνεσμπουργκ. Έφτασα εκεί στη μέση όλης της πολιτικής αναταραχής, με τους οδηγούς να απειλούν με απεργία σε μια διαμάχη για τις superlicence και την πιθανότητα να μας επιβληθεί πρόστιμο 5.000 δολαρίων. Η κόρη μου είχε μόλις γεννηθεί και η ζωή μακριά από την F1 μου άρεσε, οπότε απλά είπα ότι έχω άλλα πράγματα να κάνω στις ΗΠΑ και έφυγα. Εκείνη τη χρονιά η Arrows δεν ήταν ιδιαίτερα καλή, και ήταν μια εποχή που τα πόδια των οδηγών ήταν τόσο μπροστά, που ο κίνδυνος σοβαρών τραυματισμών ήταν αρκετά υψηλός». Ο Tambay γύρισε την πλάτη στην Arrows και την F1 και αυτό έδειχνε ότι θα ήταν το τέλος της καριέρας του στην κορωνίδα του μηχανοκίνητου αθλητισμού.
Ωστόσο, ο συσχετισμός με τον Villeneuve λειτούργησε ξανά, αυτή τη φορά όμως με τραγικό τρόπο. Αφότου ο Villeneuve έχασε τη ζωή του στις κατατακτήριες δοκιμές του GP Βελγίου του 1982, η Ferrari κάλεσε τον Tambay ως αντικαταστάτη του για να πλαισιώσει τον συμπατριώτη του, Didier Pironi, ο οποίος θεωρήθηκε ο «κακός» της υπόθεσης στην τραγωδία Villeneuve. Ο Pironi είχε «κλέψει» τη νίκη από τον Καναδό team-mate του στον προηγούμενο αγώνα, στην Imola, ενώ η Ferrari είχε δώσει εντολή στους δύο οδηγούς να κόψουν ρυθμό.
Ο Pironi ήταν αυτός που τηλεφώνησε στον Tambay για να τον ενημερώσει για το θάνατο του Villeneuve. «Ο Didier μου είπε αργότερα ότι ήταν δική του ιδέα να μου προσφέρει η Ferrari ένα μονοθέσιο, αν και δεν ξέρω αν αυτό είναι αλήθεια. Ήταν επικεφαλής του Πρωταθλήματος εκείνη την εποχή και ίσως σκέφτηκε ότι δεν θα μπορούσε να υπάρχει κανείς καλύτερος από έναν από τους στενότερους φίλους του Gilles για να τον υποστηρίξει».
Η Ferrari είχε δώσει 24 ώρες στον Tambay για να αποφασίσει και ρώτησε τη σύζυγο του Villeneuve, Joann πως θα ένιωθε στην περίπτωση αυτή, τον πατέρα του, αλλά και κοινούς φίλους τους στη Γαλλία: «Όλοι είπαν ότι πίστευαν ότι ο Gilles θα ήταν ευχαριστημένος που, αν κάποιος έπρεπε να τον αντικαταστήσει, αυτός ήμουν εγώ. Αυτό έκανε την απόφασή μου πολύ πιο εύκολη». Στη συνέχεια τηλεφώνησε στον αγωνιστικό διευθυντή της Ferrari, Marco Piccinini για να τον ενημερώσει ότι θα δεχόταν την προσφορά.
Η ιστορία επρόκειτο να περιπλεχθεί ακόμη περισσότερο, όταν δύο αγώνες μετά την είσοδο του Tambay, στις κατατακτήριες δοκιμές του GP Γερμανίας στο Hockenheim, ο Pironi υπέστη σοβαρούς τραυματισμούς στα πόδια που τερμάτισαν την καριέρα του στην F1 σε ένα ατύχημα στο βρεγμένο, όταν ο Γάλλος βρήκε μπροστά του την πολύ αργή Renault του Alain Prost.
O Tambay κατέκτησε τη νίκη σε εκείνο τον αγώνα, ωστόσο η Ferrari, έχοντας χάσει τους δύο οδηγούς με τους οποίους ξεκίνησε το Πρωτάθλημα, έχασε το Πρωτάθλημα Οδηγών, παρότι διέθετε το καλύτερο μονοθέσιο εκείνη τη χρονιά και αναγκάστηκε να αρκεστεί στον τίτλο Κατασκευαστών.
Ο Tambay ήταν η ελπίδα της Ferrari για το 1983 και πλαισιώθηκε από τον συμπατριώτη του Rene Arnoux από τη Renault. O Alain Prost να έχει ζητήσει την έξοδο του Arnoux από τη Renault, επειδή ο Γάλλος είχε αρνηθεί να παραχωρήσει τη νίκη στον team-mate του στο GP Γαλλίας το 1982, για να τον βοηθήσει στο Πρωτάθλημα, όπως είχε αρχικά υποσχεθεί.
Στο ξεκίνημα της σεζόν του 1983, η Ferrari είχε και πάλι ένα πολύ ανταγωνιστικό μονοθέσιο. Όταν η Formula 1 επέστρεψε στην Imola, στον τόπο όπου είχε ξεσπάσει η διαμάχη Villeneuve-Pironi, ο Tambay με το Νο. 27 του φίλου του, είχε βρεθεί, όπως και ο Καναδός την προηγούμενη χρονιά, στην 3η θέση της εκκίνησης, όπου την Κυριακή κάποιοι Ιταλοί tifosi είχαν γράψει «Νίκα για τον Gilles».
Ο Tambay είχε δηλώσει για εκείνο τον αγώνα: «Για μισή ώρα πριν από την εκκίνηση του αγώνα, έμεινα στο μονοθέσιο κλαίγοντας, με πολλά συναισθήματα που ήταν τόσο έντονα, που νόμιζα ότι δεν θα μπορούσα να συνέλθω για να ξεκινήσω τον αγώνα. Οι μηχανικοί γνώριζαν τι συνέβαινε. Ήταν πέντε μέτρα πίσω μου, όλοι παραταγμένοι, και κανείς δεν μου μιλούσε. Ήταν απλά πολύ συγκλονιστικό και τόσο δυνατό».
Μετά τα pit stop, ο Tambay είχε βρεθεί επικεφαλής με 10 δλ. προβάδισμα επί του Riccardo Patrese που οδηγούσε για τη Brabham, ωστόσο ο κινητήρας της Ferrari στην πλάτη του Γάλλου άρχισε να δυσλειτουργεί. Μόλις 6 γύρους πριν από την καρό σημαία, ο Patrese πέρασε επικεφαλής, ωστόσο, λίγες στροφές αργότερα, ο Ιταλός έχασε τον έλεγχο της Brabham και προσέκρουσε στα προστατευτικά ελαστικά, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο για τον Tambay να πάρει μία πολύ συναισθηματική νίκη.
Ο Γάλλος θα δήλωνε για εκείνο τον αγώνα: «Κάτι περίεργο συνέβαινε εκεί έξω. Σε κάποιο στάδιο του αγώνα, έχασα λίγο τη συγκέντρωσή μου, μετά ακούστηκε ένας δυνατός κρότος και κάτι έσπρωξε το κράνος μου. Δεν έχω ιδέα τι ήταν, αλλά με ξύπνησε. Ίσως ήταν ο Gilles». H Ferrari άλλαξε το μονοθέσιο στο μέσο της σεζόν και τα αποτελέσματα πήραν την κατιούσα. Αν και η Scuderia κατέκτησε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά κατέκτησε τον τίτλο Κατασκευαστών, δεν διεκδίκησε αυτόν των οδηγών.
Στο τέλος της σεζόν η Ferrari άφησε τον Tambay, να φύγει, προτιμώντας τον Ιταλό Michele Alboreto, που είχε εντυπωσιάσει με τις εμφανίσεις του με την Tyrrell. O Tambay κατευθύνθηκε προς τη Renault, η οποία όμως είχε αρχίσει και αυτή την καθοδική πορεία της, πριν αποσύρει την εργοστασιακή της ομάδα από τη Formula 1. O Tambay βρέθηκε κοντά στη νίκη στο GP Γαλλίας αλλά η επόμενη διετία δεν είχε αξιοσημείωτα αποτελέσματα, πέραν από τρεις παρουσίες στο βάθρο.
Στο τέλος του 1985 η Renault αποχώρησε, ωστόσο οι Carl Haas και Teddy Mayer είχαν σχέδια να δημιουργήσουν ομάδα F1 για το 1986, με την υποστήριξη της Ford. Παρότι στην ομάδα εργάζονταν οι Ross Brawn και Adrian Newey, ενώ έτερος οδηγός ήταν ο Αυστραλός Πρωταθλητής του 1980, Alan Jones το εγχείρημα ήταν αποτυχημένο. Στο τέλος της χρονιάς η ομάδα αποσύρθηκε και μαζί της τελείωσε και η καριέρα του Tambay στη Formula 1.
To 1989, o Tambay τερμάτισε 4ος στον 24ωρο αγώνα του Le Mans με την Jaguar της ομάδας του Tom Walkinshaw, αλλά αναγνωρίζοντας ότι δεν ήταν πλέον ανταγωνιστικός στους αγώνες πίστας, έστρεψε το ενδιαφέρον του προς άλλες μορφές αγώνων και τερμάτισε 2 φορές στην 3η θέση του Ράλλυ Παρίσι-Ντακάρ. Φέτος, είχε την τύχη να δει το γιο του, Adrien Tambay, να κατακτά το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Τουρισμού με ηλεκτρικά αυτοκίνητα (ETCR).
