Μία από τις πιο σημαντικές φιγούρες στην ιστορία της Ferrari στη Formula 1, o Mauro Forghieri, ένας από τους πιο στενούς συνεργάτες του ιδρυτή της θρυλικής μάρκας, Enzo Ferrari, δεν βρίσκεται πια μαζί μας. Υπό την τεχνική ηγεσία του Forghieri, η Ferrari κατέκτησε τέσσερα Πρωταθλήματα οδηγών (τα μισά με τον Niki Lauda) και επτά Πρωταθλήματα Κατασκευαστών.
Ο πατέρας του Mauro, Reclus Forghieri εργαζόταν στο μηχανουργείο της Ferrari και ήταν στενός φίλος του Ferrari. Για αυτός και είχε το θάρρος να του προτείνει να πάρει το γιο του στην εταιρεία. To 1960, σε ηλικία 25 ετών, ο Forghieri ξεκίνησε την πρακτική του εξάσκηση στο τμήμα κινητήρων της Ferrari, για τις σπουδές του σε μηχανολογία και μηχανική στο Πανεπιστήμιο της Bologna.
O Mauro Forghieri ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Ferrari στην τρυφερή ηλικία των μόλις 26 ετών, στα τέλη του 1961, αφότου ο Enzo Ferrari είχε απολύσει σχεδόν όλα τα υψηλόβαθμα στελέχη της αγωνιστικής ομάδας, τα οποία είχαν κάνει παράπονα για την ανάμειξη της συζύγου του Commendatore, Laura Ferrari σε αυτήν. Μεταξύ των απολυμάενων ήταν και ο Carlo Chiti, δημιουργός του πρώτου μονοθεσίου της Ferrari στην F1 με τον κινητήρα πίσω, την 156, με το ψευδώνυμο sharknose (μύτη καρχαρία), που κατέκτησε αμφότερους τους τίτλους το 1961.
Με τις συμβουλές του Luigi Bazzi, επί χρόνια συνεργάτη του «γέρου» στον τεχνικό τομέα και «ψυχή» της Ferrari από τα προπολεμικά χρόνια, καθώς και του ιδιοφυούς σχεδιαστή Vittorio Jano, ο Ferrari έλαβε την τολμηρή απόφαση να αναθέσει την τεχνική ηγεσία της Scuderia στον Forghieri, που μόλις είχε αποφοιτήσει από το Πανεπιστήμιο.
O Forghieri έχει δηλώσει ότι ο Ferrari του είχε πει: «’Δεν μπορείς να με αφήσεις μόνο μου. Σε χρειάζομαι. Σκέψου μόνο τον τεχνικό τομέα και μην ανησυχείς για τίποτα άλλο. Θα είμαι δίπλα σου’. Και έτσι έκανε» είχε πει ο Ιταλός τεχνικός. «Πάντα με υποστήριζε, σε καλές και κακές στιγμές, ακόμη και όταν έκανα λάθος».
Ο Forghieri δέχθηκε βοήθεια και από μερικούς έμπειρους τεχνικούς της Ferrari, όπως οι Franco Rocchi, Walter Salvarani and Angelo Bellei. Υπό την τεχνική ηγεσία του Mauro Forghieri κατάφερε η Ferrari να κατακτήσει τον τίτλο οδηγών του 1964 (με την 158 που διέθετε κινητήρα V8), με οδηγό τον John Surtees, το μοναδικό άνθρωπο στην ιστορία του μηχανοκίνητου αθλητισμού που έχει κατακτήσει Παγκόσμια Πρωταθλήματα σε 2 και 4 τροχούς.
Εκείνη την εποχή, η ίδια ομάδα ανθρώπων ήταν υπεύθυνη και για τα σπορ αυτοκίνητα που αγωνίζονταν στις 24 Ώρες του Le Mans, συνεχίζοντας το σερί νικών της Ferrari έως το 1965. Σχεδίασε την πανέμορφη 330 P4, που κατέκτησε το Πρωτάθλημα Πρωτοτύπων το 1967.
Ο Forghieri σχεδίασε τον 3λιτρο V12 κινητήρα της Ferrari, για τους καινούργιους κανονισμούς της Formula 1 το 1966 και στη συνέχεια τον επίπεδο «boxer» 12κύλινδρο κινητήρα που χρησιμοποίησε η Ferrari καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970.
Ωστόσο, τα οικονομικά της Ferrari δεν ήταν τα καλύτερα στα τέλη της δεκαετίας του 1960, έως την εξαγορά του 50% από τη Fiat το 1969. To 1972, o Forghieri απομακρύνθηκε από το τεχνικό τμήμα, εν μέσω πολιτικών ταραχών εντός της Ferrari, με επέμβαση από στελέχη της Fiat -όπως ο Sandro Colombo– ενόσω ο Enzo αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας.
Η αποτυχία στη σεζόν του 1973, οδήγησε τον Ferrari να καλέσει και πάλι τον Forghieri στο Maranello, για να του ζητήσει να βελτιώσει το σχεδιασμό της αποτυχημένης 312B2-72. Στο μεταξύ, η Ferrari είχε χτίσει την πίστα δοκιμών του Fiorano, ενώ ο Commendatore είχε προσλάβει τον Luca Montezemolo ως αγωνιστικό διευθυντή και τον Niki Lauda ως οδηγό.
Η συνεργασία Forghieri-Lauda οδήγησε σε εκτενείς δοκιμές εξέλιξης, με τον αναλυτικό Αυστριακό να αποδεικνύεται κορυφαίος δοκιμαστής. Το μονοθέσιο που παρήγαγε για το 1974 ο Forghieri, η 312Β3, ήταν ταχύτατη, κατακτώντας 10 pole position σε 15 αγώνες, με τον Clay Regazzoni να διεκδικεί τον τίτλο έως το φινάλε της σεζόν, στο Watkins Glen.
Για το 1975, o Forghieri προετοίμασε την 312Τ, με εγκάρσια τοποθετημένο κιβώτιο και η Ferrari κυριάρχησε στο Πρωτάθλημα με τον Niki Lauda. O Forghieri ήξερε ότι αν έδινε στον Αυστριακό ένα καλό μονοθέσιο, αυτός θα νικούσε και ο Lauda από την πλευρά του εκτιμούσε τις ικανότητες του Ιταλού, ωστόσο η συνεργασία τους δεν ήταν εύκολη. Παρά ταύτα, αν δεν υπήρχε το ατύχημα του Nurburgring το 1976, ο Lauda θα είχε κατακτήσει τρία συνεχόμενα Πρωταθλήματα μεταξύ 1975-1977.
Ο Lauda είχε δηλώσει για τον Ιταλό: «Ο Montezemolo ήταν αρκετά μεγάλος για να διατηρήσει το δεσμό ανάμεσα σε μένα και τον Mauro Forghieri. Ο Mauro ήταν ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους έφυγα από τη Ferrari. Είναι καλός άνθρωπος και είναι τεχνική ιδιοφυία. Δυστυχώς, είναι και λίγο τρελός. Παίρνει βιαστικές αποφάσεις, αγνοεί την πραγματικότητα επιμένει ότι έχει δίκιο, και μετά δεν μπορείς να διαφωνήσεις μαζί του. Έχει την ψυχολογική φινέτσα μιας οχιάς».
#MauroForghieri🙏#Ferrari #Niki#F1 pic.twitter.com/le5qy6mbMv
— Gustavo (@f1sca) November 2, 2022
«Ένα σημαντικό πράγμα που δεν έχει καταλάβει ποτέ στη ζωή του ότι πρέπει να πείσεις έναν άνθρωπο, και αφού τον πείσεις δεν πρέπει να αλλάζεις διαρκώς γνώμη. Όταν η Ferrari πήγαινε καλά, όλα ήταν τέλεια, με θεωρούσε πολύ καλό οδηγό, ίσως τον καλύτερο. Όταν τα πράγματα πήγαιναν στραβά, ήμουν ηλίθιος. Στο παραμικρό ατύχημα, πάντα έριχνε την ευθύνη στον οδηγό».
Τα λόγια αυτά κρύβουν και μια δόση πικρίας, καθώς καταγράφηκαν για το πρώτο του βιβλίο, στο τέλος του 1977, αμέσως μετά δηλαδή που αποχώρησε από τη Ferrari, όντας δυσαρεστημένος για τον τρόπο με τον οποίο ο Ferrari χειρίστηκε το ατύχημά του. Ωστόσο, τα λόγια του κρύβουν ισχυρές δόσεις αλήθειας. Ίσως σε αυτά βρίσκονται και κάποιοι από τους λόγους για την πολύχρονη συνεργασία του Forghieri με τον Enzo Ferrari, τον οποίο ο τεχνικός -που είχε το ψευδώνυμο «Furia» (οργή)- σεβόταν απόλυτα.
Η σειρά μονοθεσίων 312Τ του Forghieri, κατέκτησε και τους τίτλους του 1979, με τον Jody Scheckter Πρωταθλητή και τον Gilles Villeneuve team-mate. Στη δεκαετία του 1980, η Ferrari κυνήγησε την τεχνολογία του turbo και τα πλαίσια ανθρακονημάτων, με την έλευση του Harvey Postlethwaite.
Στις αρχές του 1984, έπειτα από δύο σεζόν που η Ferrari είχε ένα από τα καλύτερα μονοθέσια του grid της F1, κατακτώντας δύο τίτλους Κατασκευαστών (τα τελευταία Πρωταθλήματα της Scuderia έως το 1999), ο Forghieri μεταφέρθηκε στο τμήμα αυτοκινήτων παραγωγής της Ferrari, ασχολούμενος με το concept car 408 RM, μετά την ολοκλήρωση του οποίου έφυγε από το Maranello, το 1987.
Ο Forghieri μετέβη στη Lamborghini, όπου σχεδίασε τον ατμοσφαιρικό V12 κινητήρα που αγωνίστηκε το 1989 και 1990 και ενεπλάκη στις αρχικές προετοιμασίες της ομάδας GLAS που είχε την υποστήριξη της ιταλικής μάρκας και τελικά μεταμορφώθηκε στην ουραγό ομάδα Modena, που επέζησε μόνο τη χρονιά του 1991.
Έπειτα από ανακατατάξεις στη Lamborghini, ο Forghieri αποχώρησε για τη Bugatti, όπου είχε εργαστεί επάνω στα αρχικά σχέδια της Bugatti EB 110, την ολοκλήρωση της οποίας στη συνέχεια ανέλαβε ο Nicola Materazzi.
Φεύγοντας από τη Bugatti, ο Forghieri βοήθησε στη δημιουργία της εταιρείας μηχανολογικού σχεδιασμού Oral Engineering Group, στην οποία εξακολουθούσε να είναι αναμεμιγμένος μέχρι πρόσφατα. Στους πελάτες της Oral ανά τα χρόνια, περιλαμβάνονταν οι BMW, Aprilia και η Bugatti.
