Μεταξύ του 1981 και του 1985, η ομάδα της Toleman εξελίχθηκε από απελπιστική ουραγός της Formula 1 σε ισχυρό «δολοφόνο γιγάντων», μέσα σε πέντε σεζόν κατά τις οποίες έδωσε σε πολλούς γνωστούς οδηγούς την ευκαιρία να κάνουν το ντεμπούτο τους στην F1. Μεταξύ τους οι Derek Warwick, Teo Fabi και Stefan Johansson, αλλά κυρίως ο αείμνηστος Βραζιλιάνος τρεις φορές Πρωταθλητής Ayrton Senna.
Επίσης, σημαντικές φιγούρες του τεχνικού κόσμου έκαναν τα πρώτα τους βήματα στην F1 με την Toleman, όπως ο άνθρωπος που θα σχεδίαζε τα 7 μονοθέσια με τα οποία Michael Schumacher κατέκτησε τους τίτλους του, ο Rory Byrne, ο οποίος αποτελεί ακόμα τεχνικό σύμβουλο της Ferrari. Επίσης, ο Pat Symonds -νυν τεχνικός επικεφαλής της F1– διένυσε το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του -που ξεπερνά τις 4 δεκαετίες- με τις ενσαρκώσεις της ομάδας αυτής.
Ο γεννημένος στη Νότια Αφρική και υιοθετημένος Norman Edward “Ted” Toleman και ο μεγαλύτερος αδελφός του Bob διαχειρίζονταν την οικογενειακή επιχείρηση μεταφοράς αυτοκινήτων με έδρα το Essex από τα μέσα της δεκαετίας του 1960. Με την ενθάρρυνση του διευθύνοντος συμβούλου Alex Hawkridge, ο όμιλος Toleman Group έγινε γνωστός χορηγός οδηγών στον μηχανοκίνητο αθλητισμό λεσχών την επόμενη δεκαετία, ως μέσο προώθησης της επιχείρησης.
Οι αδελφοί Toleman και ο Hawkridge άρχισαν να αγωνίζονται και οι ίδιοι. Ωστόσο, η τραγωδία χτύπησε το 1976, όταν ο Bob Toleman σκοτώθηκε σε δυστύχημα σε αγώνα Formula Ford στο Snetterton. Απτόητος, ο Ted Toleman συνέχισε να αγωνίζεται με μια Lola Sports 2000 κατά καιρούς, καθώς ο Hawkridge αύξησε τις επενδύσεις στο μηχανοκίνητο αθλητισμό, με την εταιρεία να υποστηρίζει τον Νοτιοαφρικανό Rad Dougall, ο οποίος κυριάρχησε στο Βρετανικό Πρωτάθλημα Formula Ford 2000 το 1977.
Εκεί, ο Toleman γνώρισε τον -επίσης Νοτιοαφρικανό- πολλά υποσχόμενο σχεδιαστή Rory Byrne τον οποίο και προσέλαβε για το επόμενο εγχείρημά του. Ο Toleman αποφάσισε ότι δεν του αρκούσε να είναι απλός σπόνσορας και δημιούργησε τη δική του ομάδα, «προσπερνώντας» τη Formula 3 και πηγαίνοντας κατευθείαν στη Formula 2, με μια March 782-BMW για τον Dougall το 1978. Λίγο καιρό αργότερα, στα τεχνικά ζητήματα θα βοηθούσε και ο Pat Symonds.
To 1979, η Toleman προσέλαβε τον Brian Henton, ο οποίος με ένα μονοθέσιο της Ralt, έχασε τον τίτλο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Formula 2 λόγω μίας ποινής που είχε δεχθεί. Για το 1980, η Toleman δημιούργησε το δικό της μονοθέσιο, την TG280, που σχεδίασαν οι Rory Byrne και John Gentry, με ελαστικά Pirelli και με την υποστήριξη της BP. Οι Brian Henton και Derek Warwick πέτυχαν το «1-2» στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Formula 2, γεγονός που ώθησε τον Toleman να κάνει το βήμα στην F1 το 1981 με τους ίδιους οδηγούς.
Στα αρχικά στάδια της πορείας της στη Formula 1 με την TG181 και τον κινητήρα της Hart, η Toleman δεν ήταν καθόλου ανταγωνιστική, και κατάφερε να περάσει τα προκριματικά για να συμμετάσχει σε Grand Prix μόλις δύο φορές κατά τη διάρκεια της σεζόν, αλλά βελτιώθηκε σταδιακά, αντικαθιστώντας τον Henton με τον Ιταλό Teo Fabi το 1982. Το 1983, η ομάδα σημείωσε τους πρώτους βαθμούς της στο GP Ολλανδίας και με ένα πολύ δυνατό τελείωμα στη σεζόν από τον Warwick, κατάφερε να ανέβει στην 9η θέση του Πρωταθλήματος Κατασκευαστών.
Το 1984, ο Warwick πήγε στην εργοστασιακή ομάδα της Renault και η Toleman τον αντικατέστησε με τον Ayrton Senna, που είχε κατακτήσει τον τίτλο στο Βρετανικό Πρωτάθλημα Formula 3 την προηγούμενη χρονιά. O Senna σημείωσε τους πρώτους του βαθμούς στο δεύτερο αγώνα του (στη Νότια Αφρική) και στο βρεγμένο GP Μονακό παραλίγο να σημειώσει μία από τις πιο απροσδόκητες νίκες στην ιστορία της Formula 1.
Ο Βραζιλιάνος πλησίαζε με γοργό ρυθμό τον επικεφαλής Alain Prost (McLaren), πριν ο αλυτάρχης του αγώνα (και 6 φορές νικητής των 24 Ωρών του Le Mans), Jacky Ickx, αποφάσισε να διακόψει τον αγώνα με κόκκινη σημαία, αφήνοντας το νεαρό Βραζιλιάνο, που είχε κλέψει την παράσταση, στη 2η θέση.
Ο Senna θα ανέβαινε επίσης στο βάθρο του GP Μ. Βρετανίας στο Brands Hatch και στο φινάλε της σεζόν στο Estoril της Πορτογαλίας, όπου μοιράστηκε το βάθρο με το Niki Lauda, που μόλις είχε στεφθεί Πρωταθλητής της χρονιάς για μόλις μισό βαθμό, από το νικητή του αγώνα και team-mate του στη McLaren, Alain Prost.
O Senna έσπασε το συμβόλαιό του με την Toleman το 1985 για να μεταβεί στη Lotus. Επίσης, η Toleman δεν κατάφερε να εξασφαλίσει συμφωνία με προμηθευτή ελαστικών και το τελικό της μονοθέσιο, η TG185, δεν κατάφερε να ετοιμαστεί για την έναρξη της σεζόν και η ομάδα ξεκίνησε τη σεζόν από τον 4ο γύρο της χρονιάς, στο Μονακό, αλλά δεν κατάφερε να σημειώσει βαθμούς.
O ιταλικός οίκος μόδας της Benetton (βασικός σπόνσορας της εργοστασιακής ομάδας της Alfa Romeo το 1985) είδε την ευκαιρία και αγόρασε την Toleman στο τέλος του 1985. Η ομάδα μετονομάστηκε σε Benetton το 1986 και κατέκτησε την πρώτη της νίκη με τον Αυστριακό Gerhard Berger στο GP Μεξικού και κινητήρες της BMW. To 1989 η Benetton ανέθεσε στο Flavio Briatore να αναλάβει τον έλεγχο της ομάδας και να την πουλήσει. Ωστόσο, ο Ιταλός κατάλαβε τις δυνατότητες της ομάδας και επέμεινε να διατηρηθεί.
Υπό την ηγεσία του Briatore, η Benetton θα κατακτούσε άλλες τέσσερις νίκες μεταξύ 1989 και 1991, πριν έρθει ο Michael Schumacher και την οδηγήσει σε δύο τίτλους οδηγών (1994-1995) και έναν κατασκευαστών, υπό την τεχνική ηγεσία του Ross Brawn, με το Rory Byrne επικεφαλής σχεδιαστή και τον Pat Symonds μηχανολόγο αγώνα του Γερμανού οδηγού. Το 2000, η Renault αγόρασε την ομάδα και με επικεφαλής τον Briatore και οδηγό το Fernando Alonso, κατάφερε να κατακτήσει τους τίτλους του 2005 και 2006.
Κατά τη διάρκεια της περιπέτειάς του στην F1, ο Ted Toleman αγωνίστηκε επίσης με επιτυχία με powerboat ανοικτής θαλάσσης και το 1985 ήταν κυβερνήτης του αρχικού Virgin Atlantic Challenger 1, με τον ιδρυτή της Vigrin, Richard Branson, στο σκάφος, το οποίο απέτυχε οριακά να θέσει νέο ρεκόρ για τον ταχύτερο διάπλου του bόρειου Ατλαντικού με σκάφος.
Συμμετείχε επίσης σε τρία Ράλλυ Παρίσι-Ντακάρ και χρηματοδότησε ομάδα που συμμετείχε στις 24 Ώρες του Le Mans με επικεφαλής τον Tom Walkinshaw. Ο όμιλος Toleman Group πωλήθηκε τη δεκαετία του 1990, και ο Ted επέστρεψε στην πατρίδα του, τη Νότια Αφρική, για να διευθύνει μια φυτεία με μπανάνες. Όταν δολοφονήθηκε ο γιος του, Gary, μετακόμισε, και μοίραζε το χρόνο του μεταξύ Αυστραλίας και Φιλιππίνων όπου απεβίωσε από καρδιονεφρικό σύνδρομο σε ηλικία 86 ετών, έπειτα μάχη πολλών ετών με ασθένεια.
