Παρότι η Lancia είναι περισσότερο γνωστή στο χώρο του μηχανοκίνητου αθλητισμού για τις επιτυχίες της στα ράλλυ, η Ιταλική μάρκα είχε καταφέρει ήδη από τις αρχές του 1950 να εντυπωσιάσει με την παρουσία της στους αγώνες, κατακτώντας τη νίκη στο θρυλικό Mille Miglia, με ένα αυτοκίνητο που εκτός από γρήγορο ήταν παράλληλα εξαιρετικά κομψό και όμορφο.
Φέτος ολοκληρώθηκε το 40ό ιστορικό 1000 Miglia, η αναβίωση του θρυλικού αγώνα που ο Enzo Ferrari συνήθιζε να χαρακτηρίζει ως τον «ομορφότερο αγώνα του κόσμου». Μπορεί, τόσο στην κλασική, όσο και στη σύγχρονη εκδοχή του αγώνα, η Alfa Romeo να αποτελεί την πλέον επιτυχημένη μάρκα, όμως ήταν η Lancia που με μόλις μία νίκη κατάφερε να εντυπωσιάσει όχι απλά με την επίδοση της, αλλά και το ξεχωριστό της στιλ.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, υπό την καθοδήγηση του Giovanni Lancia, γιο του ιδρυτή της μάρκας Vincenzo, o ιδιοφυής Vittorio Jano, ένας από τους σημαντικότερους μηχανολόγους στην ιστορία του αυτοκινήτου, δημιούργησε μια σειρά σπορ αυτοκινήτων που έδειχναν ότι η Lancia δεν θα αργούσε να εμπλακεί στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Formula 1 που τότε μόλις έκανε τα πρώτα του βήματα.
Η D23, βασισμένη σε ένα σωληνωτό πλαίσιο, είχε πολύ καλή αεροδυναμική και κυρίως εξαιρετική ισορροπία, στοιχείο στο οποίο σημαντικό ρόλο έπαιζε και η εγκάρσια τοποθέτηση του συστήματος μετάδοσης, όπου ο -τοποθετημένος εμπρός- κινητήρας συνεργάζεται με ένα κιβώτιο ταχυτήτων τοποθετημένο στον πίσω άξονα. Το 1953, οι Lancia και Jano εξέλιξαν την D23 στην D24, ένα πιο ισχυρό, αεροδυναμικό, αλλά και πιο κομψό αυτοκίνητο.
Σε συνδυασμό με τον V6 κινητήρα τωv 3.284 κ.εκ., απόδοσης 265 ίππων, η D24 έφτανε τα 260 χλμ./ώρα, εντυπωσιάζοντας εκτός από την εμφάνιση της και με την ταχύτητα της. Οι αγωνιστικές υποχρεώσεις του μοντέλου ξεκίνησαν άμεσα, με την D24 να κατακτά νίκες στους σημαντικότερους αγώνες της εποχής με μεγάλα ονόματα πίσω από το τιμόνι της, όπως αυτά του θρυλικού Juan Manuel Fangio που νίκησε στην Carrera Panamericana το 1953. Επίσης, του Piero Taruffi, νικητή των Targa Florio και Giro di Sicilia του 1954 και βέβαια του μεγάλου Alberto Ascari που την ίδια χρονιά έκοψε πρώτος το νήμα στο Mille Miglia.
Έχοντας δείξει με τον καλύτερο τρόπο τη δυναμική της, τον Οκτώβριο του 1954 η Lancia θα αποχωρούσε από τους αγώνες σπορ αυτοκινήτων για να εστιάσει τις προσπάθειές της στη Formula 1. Η D24 θα συνέχιζε να απολαμβάνει δημοσιότητα αφού η Lancia προσέφερε μία στον Πρόεδρο της Αργεντινής, Juan Peron, με την οποία συμμετείχε σε αγώνες με τα εθνικά χρώματα της χώρας του (μπλε και κίτρινο).
Η εστίαση στη Formula 1 σήμαινε και το «θάνατο» της επόμενης εξέλιξης της D24, της D25, η οποία δεν αποτελούσε μόνο ένα σπορ αυτοκίνητο, αλλά και μια πλατφόρμα δοκιμών για το μονοθέσιο D50 με το οποίο θα συμμετείχε η Lancia στον κορυφαίο θεσμό του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Ο Alberto Ascari, οδηγός της D50, έπεισε τους Lancia και Jano να ετοιμάσουν μια D25 για τη συμμετοχή του στο Carrera Panamericana, αλλά το τραγικό δυστύχημα του Ιταλού οδηγού στις 26 Μαΐου του 1954 κατά τη διάρκεια δοκιμών με αυτοκίνητο της Ferrari στη Monza σήμαινε και το τέλος της D25.
Αντίστοιχα, η πρωτοποριακή D50 με την εξαιρετική κατανομή βάρους και κορυφαία -για την εποχή- αεροδυναμική διαμόρφωση, θα γνώριζε δόξα δύο χρόνια αργότερα με τα χρώματα της Ferrari, όπου θα κατακτούσε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Formula 1 του 1956 με οδηγό τον Juan Manuel Fangio. Τυπικά ήταν Ferrari, αλλά ουσιαστικά μια Lancia, και η D50 θα έδινε στη Scuderia Ferrari τον 3ο τίτλο της ιστορίας της.
Η κληρονομιά της D24 στην αγωνιστική παράδοση της Lancia ήταν καθοριστικής σημασίας. Σε μια εποχή που γινόταν σαφές ότι στους αγώνες η απόδοση είχε τον πρωταρχικό ρόλο σε σχέση με την αισθητική, οι Lancia και Jano σε συνεργασία με τον Pininfarina απέδειξαν ότι η απόδοση και η κομψότητα μπορούσαν να συνυπάρξουν, πόσο μάλλον όταν τα αεροδυναμικά βοηθήματα που κυριάρχησαν μερικά χρόνια αργότερα βρίσκονταν ακόμα σε βρεφική ηλικία.
