Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 2000 και την κυριαρχία του Michael Schumacher, o Αργεντίνος Juan Manuel Fangio ήταν ο πιο επιτυχημένος οδηγός στην ιστορία της Formula 1, έχοντας κατακτήσει τη δεκαετία του 1950 πέντε Παγκόσμια Πρωταθλήματα και μάλιστα με τέσσερις διαφορετικούς κατασκευαστές: Alfa Romeo, Mercedes, Ferrari και Maserati.
To ταλέντο του Fangio έλαμψε σε αγώνες της Λατινικής Αμερικής και με τη χρηματοδότηση του δικτάτορα της Αργεντινής, Juan Peron, έκανε το Δεκέμβριο του 1948, στην προχωρημένη ηλικία των 37 ετών τη μετάβαση στην Ευρώπη, όπου βρισκόταν η αφρόκρεμα του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Με τις επιδόσεις του, ο Fangio βρήκε το δρόμο του στην εργοστασιακή ομάδα της Alfa Romeo, με την οποία κατέκτησε τον πρώτο του τίτλο στη Formula 1, το 1951, πριν η ιταλική εταιρεία αποχωρήσει από το Πρωτάθλημα.
Το Πρωτάθλημα του 1952 διεξήχθη με κανονισμούς μονοθεσίων Formula 2 για να αυξηθούν οι συμμετοχές. Ωστόσο, ο Fangio βρέθηκε χωρίς ομάδα και οδήγησε το πρωτοποριακό μονοθέσιο (το οποίο όμως δεν απέκτησε την κατάλληλη αξιοπιστία και ανταγωνιστικότητα) με κινητήρα V16 της βρετανικής BRM σε ορισμένους μη πρωταθληματικούς αγώνες τον Ιούνιο, μεταξύ των οποίων και στο Dundrod της Βόρειας Ιρλανδίας. Ο Fangio είχε συμφωνήσει την επόμενη ημέρα από αυτό τον αγώνα να οδηγήσει μία Maserati σε έναν επίσης μη πρωταθληματικό αγώνα στη Monza την επόμενη ημέρα.
Έχοντας μεταβεί από την Ιρλανδία στο Λονδίνο αεροπορικώς, ανακάλυψε ότι δεν υπήρχαν πτήσεις για Ιταλία εκεί, οπότε αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του στο Παρίσι. Ωστόσο, λόγω της κακοκαιρίας, δεν υπήρχε πτήση ούτε από εκεί προς Ιταλία. Μετέβη οδικώς με το συνάδελφό του, Louis Rosier να οδηγεί. Έφτασαν στη Λυών 6-7 το πρωί, αλλά ούτε εκεί υπήρχε πτήση. Εντέλει, ο Rosier προσφέρθηκε να δανείσει το αυτοκίνητό του στο Fangio για να οδηγήσει έως την Ιταλία.
Έτσι και έγινε, με τον Αργεντίνο να οδηγεί χωρίς στάση μέσω των ορεινών δρόμων των Άλπεων (πριν από την κατασκευή των εθνικών οδών), για να φτάσει στη Monza στις 14:00, μόλις μισή ώρα πριν από τον αγώνα, όντας άυπνος. Ο Αργεντίνος είχε τη φήμη ενός πολύ προσεκτικού οδηγού που σπάνια είχε ατυχήματα.
Ωστόσο, καταβεβλημένος από την κούραση, στο 2ο γύρο του αγώνα στη Monza έχασε τον έλεγχο της Maserati στις Lesmo, προσέκρουσε σε αχυρόμπαλες και έφερε πολλαπλές τούμπες. Ο Fangio εκτοξεύτηκε 20 μέτρα μακριά από το μονοθέσιο, καθώς τότε δεν υπήρχαν ζώνες ασφαλείας. Ωστόσο, εκείνη τη χρονιά είχε γίνει υποχρεωτική η χρήση σκληρών κρανών (δανεισμένων ουσιαστικά από το polo με άλογα, κατασκευασμένων από φελλό, που κάλυπταν μόνο το πάνω μέρος του κεφαλιού) και αυτό τον έσωσε.
Αυτό ήταν το πιο σοβαρό ατύχημα στην καριέρα του Fangio, o οποίος υπέστη κάταγμα στον αυχένα και παρέμεινε εκτός δράσης για την υπόλοιπη χρονιά, αναρρώνοντας στην πατρίδα του με γύψο να ακινητοποιεί όλο το επάνω μέρος του σώματός του τις πρώτες εβδομάδες. Την επόμενη χρονιά, ο Fangio θα συμμετείχε στο Πρωτάθλημα της Formula 1 το 1953 με την εργοστασιακή ομάδα της Maserati, της οποίας το μονοθέσιο όμως, η A6GCM, δεν μπορούσε να ανταγωνιστεί τις Ferrari που είχαν κυριαρχήσει τη διετία 1952-1953.
Η Ferrari είχε κατακτήσει τη νίκη σε όλα τα «κανονικά» Grand Prix της σεζόν (πέραν των 500 Μιλίων της Ινδιανάπολης), και το Πρωτάθλημα εκείνης της χρονιάς θα ολοκληρωνόταν με το GP Ιταλίας στη Monza, που διεξήχθη στις 13 Σεπτεμβρίου του 1953. Ο Fangio επέστρεφε στην πίστα που είχε το πιο σοβαρό του ατύχημα, αλλά πιο πολύ τον ένοιαζε το γεγονός ότι οι 4κύλινδρες Ferrari είχαν περισσότερη ροπή στην έξοδο από τις στροφές από τις 6κύλινδρες Maserati, οι οποίες ήταν ισχυρότερες στο τέλος των ευθειών.
Ήδη από τότε τα Grand Prix στη Monza ήταν ένας χορός από slipstream, και ο Fangio είχε υπολογίσει τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε να πάρει τις δύο τελευταίες στροφές 90 μοιρών (εκεί που σήμερα βρίσκεται η παρατεταμένη Parabolica/Alboreto), για να φτάσει πρώτος στη γραμμή τερματισμού που βρισκόταν στην αρχή της ευθείας που ακολουθούσε, αν τύχαινε ο αγώνας να κριθεί στις λεπτομέρειες του τελευταίου γύρου. Ωστόσο, στις δοκιμές, το μονοθέσιο του Fangio παρουσίαζε εκτεταμένους κραδασμούς μεταξύ 7.000 και 7.500 σ.α.λ.
Ο Fangio ξεκαθάρισε στον επικεφαλής μηχανικό της Maserati, Guerrino Bertocchi ότι δεν μπορούσε να αγωνιστεί έτσι και ο Ιταλός του υποσχέθηκε ότι θα διόρθωνε το πρόβλημα. Η τρόπος με τον οποίο το «διόρθωσε» ήταν να ανταλλάξει το μονοθέσιο του Fangio με αυτό του Felice Bonetto, ενός από τους άλλους οδηγούς της ομάδας, ο οποίος μετά τον αγώνα αισθανόταν τυχερός που… είχε ακόμα τα δόντια του!
Ο Fangio είχε σημειώσει το δεύτερο χρόνο στις κατατακτήριες δοκιμές, για να παραταχθεί στην πρώτη σειρά εκκίνησης, ανάμεσα στις Ferrari των άλλων δύο Πρωταθλητών του grid, Alberto Ascari και Nino Farina. Οι τρεις τους θα είχαν μία μάχη με συνεχή προσπεράσματα, χάρη στο slipstream, και οι ομάδες τους είχαν στείλει να εμπλακούν στη μάχη για «ενισχύσεις» άλλους οδηγούς, που είχαν αντιμετωπίσει προβλήματα και είχαν βρεθεί πολλούς γύρους πίσω, όπως ο Onofre Marimon (Maserati) και ο Luigi Villoresi (Ferrari).
Στην τελευταία στροφή, ο Farina προσπάθησε να επιτεθεί στον Ascari, ο οποίος προσπαθώντας να αμυνθεί άρχισε να γλιστράει. Ο Farina άνοιξε τη γραμμή του και πάτησε στα γρασίδια, ενώ ο Marimon παρότι φρέναρε έντονα, δεν πρόλαβε να αποφύγει τη σύγκρουση με τον Ascari. Ο Fangio κατάφερε να αποφύγει τους μπελάδες από την εσωτερική και να κατευθυνθεί προς τη γραμμή του τερματισμού πρώτος. Ωστόσο, δεν υπήρχε κανένας άνθρωπος με τη καρό σημαία!
Ο Fangio, για να είναι σίγουρος, αποφάσισε να κάνει άλλον ένα γύρο οδηγώντας «σαν τρελός», με τον Farina να τον κυνηγά, αλλά όταν έφτασε ξανά στην ευθεία τερματισμού, είδε πλήθος κόσμου να έχει εισέλθει στην πίστα και τον Omar Orsi, ένα από τα μέλη της οικογένειας στην οποία ανήκε η Maserati με δάκρυα στο πρόσωπό του. Ο Fangio είχε κατακτήσει την πρώτη νίκη της Maserati στη Formula 1, την πρώτη προσωπική του στο Πρωτάθλημα μετά από δύο χρόνια και θα ήταν η πιο σημαντική της καριέρας του έως εκείνη τη στιγμή.
Ο Fangio θα κέρδιζε και τους δύο πρώτους «κανονικούς» αγώνες του Πρωταθλήματος του 1954 με τη Maserati, περιμένοντας τη Mercedes να ετοιμάσει την W196, το μονοθέσιο με το οποίο ο Αργεντίνος στέφθηκε Πρωταθλητής εκείνη και την επόμενη χρονιά. Έπειτα από μία δυσάρεστη αλλά νικητήρια σεζόν στη Ferrari το 1956, ο Fangio επέστρεψε το 1957 στη Maserati για να κατακτήσει τον τελευταίο τίτλο της καριέρας του (σε ηλικία 46 ετών), με τη θρυλική 250F.
