Ο Βασίλης Ορφανός έχει γράψει ιστορία στους χωμάτινους αγώνες μοτοσυκλέτας, με αποκορύφωμα τη νίκη του στο Rally Dakar 2003, στην κατηγορία έως 400 κ.εκ..
Σήμερα, έχει ιδρύσει τη σχολή Vasilis Orfanos Motosport και εκπαιδεύει αναβάτες, ανεξάρτητα αν είναι γυναίκες ή άνδρες, παιδιά ή έφηβοι, αγόρια ή κορίτσια, με σκοπό να μάθουν να οδηγούν με ασφάλεια μοτοσικλέτα – και όχι μόνο αυτό, αφού μέσα από την αγάπη τους για την οδήγηση τους βοηθά να μάθουν πως θα βάζουν στόχους στη ζωή τους και να τους κατακτούν.
Βασίλη έχεις συνδέσει το όνομά σου με τη μοτοσυκλέτα. Πώς ξεκίνησε αυτή η σχέση και που έχει φτάσει σήμερα;
Γεννήθηκα στις 23/1/1973 στην Αθήνα. Αισίως εφέτος συμπλήρωσα 50 χρόνια βίου ως φιλοξενούμενος κάτοικος στον Πλανήτη Γη. Σε ηλικία 30 χρονών, το 2003, κέρδισα στο Rally Dakar στις μοτοσικλέτες έως 400 κ.εκ.. Πότε πέρασαν 20 χρόνια μέχρι σήμερα – έχω σαν ορόσημο εκείνη την χρονιά – και πραγματικά δεν το κατάλαβα.
Θα μπορούσε να έχει κοπεί το νήμα της ζωής μου αρκετές φορές, αλλά μάλλον δεν ήταν η ώρα μου ακόμη, γι’ αυτό συνεχίζω πάντα να λειτουργώ με όρεξη εφήβου ώστε να κάνω πράγματα τόσο για εμένα όσο και για το κοινωνικό σύνολο, σχετικά με την εκπαίδευση αναβατών για την οδική ασφάλεια, με σκοπό την μείωση των τροχαίων ατυχημάτων στην πατρίδα μας, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι όλοι μας είμαστε περαστικοί από αυτό τον μάταιο κόσμο. Γι’ αυτό και θεωρώ τραγικό το γεγονός να χάνονται νέοι άνθρωποι από τροχαία, σε μικρή ηλικία.
Άδεια οδήγησης έχω από τα 16 μου χρόνια. Στην αρχή με δίπλωμα τροχαίας για 50 κ.εκ. που το απέκτησα με το μοτοποδήλατο της μητέρας μου, Σπυριδούλας Ορφανού, ένα Ιταλικό αυτόματο Motori Minarelli το οποίο και το έχω ακόμη στην κατοχή μου, λειτουργικό μέσα στο γραφείο της σχολής μου.
Η σχολή είναι η VOM και βγαίνει από τα αρχικά Vasilis Orfanos Motosport. Αυτή την περίοδο εκπαιδεύω αναβάτες μοτοσικλέτας στη σχολή μου, ανεξάρτητα αν είναι γυναίκες ή άνδρες, παιδιά ή έφηβοι, αγόρια ή κορίτσια, με σκοπό να μάθουν να οδηγούν με ασφάλεια μοτοσικλέτα – και όχι μόνο αυτό. Ουσιαστικά τα μάθημα μου είναι… “ζεν”, και τους μαθαίνω μέσα από την αγάπη τους για την οδήγηση μοτοσικλέτας, τρόπους να βάζουν στόχους στη ζωή τους και να τους κατακτούν.
Η μοτοσικλέτα είναι το κίνητρο μέσα από τα συναισθήματα που σου γεννά. Παράλληλα πραγματοποιώ και ομιλίες, είτε για την επίτευξη στόχων, είτε για την οδική ασφάλεια που λείπει σαν κουλτούρα από τη χώρα μας.
Είναι το Rally Dakar η σημαντικότερη εμπειρία στην αγωνιστική σου καριέρα και στη ζωή σου γενικότερα;
Σίγουρα, η νίκη μου στην παρθενική μου εμφάνιση στο Rally Dakar του 2003 αποτελεί τη σημαντικότερη εμπειρία μου στην αγωνιστική μου καριέρα. Είχα δουλέψει πολύ σκληρά μόνο για αυτό τον αγώνα ενάμιση χρόνο, κάθε ημέρα με δύο ξεχωριστές προπονήσεις. Στη ζωή μου έχω πολλές σημαντικές στιγμές αλλά θα ξεχώριζα την παρουσίαση του αυτοβιογραφικού μου βιβλίου μου με τίτλο «Ψυχές στην άμμο». Ένιωσα πολύ περήφανος για ό,τι έχω καταφέρει, για τους γονείς μου και για τη χώρα μου.
Είσαι από τους ανθρώπους που τους αρέσει να είναι συνέχεια «στη γύρα»;
Είμαι πολίτης του Κόσμου και είμαι μόνιμα σε κίνηση! Ο πατέρας μου, Μηνάς Ορφανός, το 1959 και σε ηλικία 19 χρονών, έκανε με την μοτοσικλέτα του, μια R 12, διανομή πάγου στα πέριξ του Χαλανδρίου. Έτσι γνώρισε την γυναίκα του και αργότερα μητέρα μας. Θυμάμαι μου έλεγε χαριτολογώντας από μικρό παιδάκι τη φράση: Μπίλυ, όποιος γυρίζει, μυρίζει!
Σαν ανάμνηση, έχω και μια μοτοσικλέτα R 12, μοντέλο του 1940 μέσα στο γραφείο μου. Όποτε την οδηγώ μου φεύγουν πάντα κάποια δάκρυα συγκίνησης από τα μάτια μου. Είναι σαν να τον έχω πάντα μαζί μου και την οδηγούμε παρεούλα.
Ποια είναι η πρώτη σου ανάμνηση με αυτοκίνητο ή μοτοσικλέτα και σε ποια ηλικία;
Η πρώτη μου ανάμνηση από μοτοσικλέτα, είναι σε ηλικία μόλις 5 χρονών, από δύο γειτονόπουλα που ζούσαν κοντά στα πατρικό μου στον Παράδεισο Αμαρουσίου. Μέσα σε μια μεγάλη αλάνα όπου έμεναν αυτά τα δύο παιδιά. Ο Τάσος και ο Γρηγόρης Χανιώτης ήταν αξιωματικοί στο Πολεμικό Ναυτικό και είχαν αγοράσει με τους πρώτους τους μισθούς μια XT 500.
Παρόλο που είχαμε πάνω από 20 χρόνια διαφορά ηλικίας, ένα απόγευμα ζήτησα από τον Τάσο με παιδική αφέλεια αλλά και με μεγάλη λαχτάρα να με κάνει μια βόλτα. Αμέσως εκείνος προθυμοποιήθηκε και με έβαλε – το θυμάμαι σαν τώρα – επάνω στο ασημένιο με σχήμα που θύμιζε δάκρυ, ρεζερβουάρ της ΧΤ 500 και κάναμε μια συγκεκριμένη διαδρομή, που έχει μείνει ακόμη χαραγμένη στη μνήμη μου. Τι μαγική βόλτα ήταν αυτή…Έτσι μου φάνηκε στα παιδικά μου μάτια ….!
Για την ιστορία, αξίζει να αναφέρω ότι με ΧΤ 500 είχε κερδίσει στο πρώτο Rally Dakar το 1979, ο Σιρίλ Νεβέ, ένας μικρόσωμος αλλά ταχύτατος Γάλλος αναβάτης.
Όταν γυρίσαμε πίσω στη βάση μας, είπα μέσα μου μιλώντας στον εαυτό μου : όταν μεγαλώσω θα έχω δική μου εντούρο μοτοσικλέτα με ψηλά φτερά. Όπερ και εγένετο. Στα 18 μου χρόνια αγόρασα την πρώτη μου εντούρο μοτοσικλέτα, μια Honda XR 250 R εισαγωγής από Ιαπωνία, από τους αδερφούς Στέλιο και Γιώργο Σπυριδόπουλο από το Χαλάνδρι – μεγάλα ονόματα και πρωταθλητές της εποχής τους μέσα από χωμάτινους αγώνες motocross και enduro.
Μετά από δύο χρόνια αργότερα, οι ίδιοι άνθρωποι μου έκαναν πρόταση (ως πρωταθλητής Ελλάδος που ήδη ήμουν από τα 18 μου) και στα είκοσι μου βρέθηκα να αγωνίζομαι σαν αναβάτης τους με χειροποίητη αγωνιστική μοτοσικλέτα εκ Σουηδίας. Έτσι έγινα οδηγός τους με Husaberg FE 350 κατακτώντας το δεύτερο μου πρωτάθλημα Ελλάδος στο enduro το 1995, κερδίζοντας μάλιστα τον πρώτο μου βαθμό στην παγκόσμια κατάταξη από την πρώτη μου συμμετοχή σε αγώνα του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, στη γείτονα Ιταλία (15ος στο Παγκόσμιο) και τη συμμετοχή μας στην Ολυμπιάδα του εντούρο I.S.D.E. την ίδια χρονιά στην Πολωνία.
Με ποιον τρόπο προτιμάς να κάνεις τις καθημερινές σου μετακινήσεις, για δουλειά και για βόλτα;
Τις καθημερινές μου μετακινήσεις τις κάνω είτε με την «κίτρινη βολίδα» μου, το πιστό μου κλειστό φορτηγό τύπου Van, ένα Mercedes 308 με το οποίο φέτος συμπληρώσαμε 25 χρόνια παράλληλου βίου κάνοντας μαζί 360.000 χιλιόμετρα σε Ελλάδα και Ευρώπη, ή με αγωνιστικές μοτοσικλέτες. Το σύνολο των δίκυκλων αγωνιστικών χιλιομέτρων μου είναι κάτι περισσότερα από 350.000 χιλιόμετρα. Σε αυτά προσθέστε ακόμη 400.000 χιλιόμετρα σε δοκιμές και προπονήσεις μοτοσικλετών. Τα χιλιόμετρα μέσα στην πόλη ή σε ταξίδια είναι αμέτρητα. Σε βάθος χρόνου, εδώ και 32 χρόνια, ξεπερνούν στο σύνολο εύκολα τα 1.500.000 χιλιόμετρα!
Πώς θα χαρακτήριζες την οδήγησή σου; Νευρική, ήρεμη, οικονομική, αναγκαστική;
Η οδήγηση μου είναι πάντα αέρινη χωρίς ξεσπάσματα και συνήθως σβέλτη. Είμαι πάντα προσηλωμένος στην πορεία μου και οδηγώ αμυντικά τις περισσότερες φορές, αφήνοντας χώρο και χρόνο αντίδρασης, ειδικά μέσα στην πόλη. Η ματιά μου είναι πάντα μακρινή κοιτάζοντας μπροστά. Ευτυχώς η πείρα μου με βοηθά στο να διαβάζω οδηγούς που είναι είτε επικίνδυνοι, είτε αφηρημένοι, είτε συνομιλούν στο κινητό τους τηλέφωνο. Πάντα προσπαθώ είτε να απομακρύνομαι γρήγορα από αυτούς είτε να αφήνω απόσταση ασφαλείας.
Έχεις αλλάξει στυλ οδήγησης με την πάροδο του χρόνου;
Στυλ οδήγησης δεν έχω αλλάξει, γι’ αυτό για κάποιον που ξέρει καλά από μοτοσικλέτα, ξεχωρίζω μαζί με τον επώνυμο εξοπλισμό ασφαλείας που πάντα φοράω : σαν την μύγα μες στο γάλα. Τις περισσότερες φορές βέβαια οδηγώ πάντα αμυντικά, μυρίζοντας τις κακοτοπιές των άλλων ή των δρόμων. Πάντως τα τελευταία χρόνια η οδήγηση με το κινητό – πολλοί συνομιλούν ενώ οδηγούν στο αυτοκίνητο – είναι πολύ επικίνδυνη για εμας τους αναβάτες.
Τι προέχει για εσένα; Να φτάσεις στον προορισμό σου γρήγορα ή να απολαύσεις τη διαδρομή;
Ανάλογα που είμαι, που κινούμαι, με ποιο προορισμό και σε τι είδος έδαφος. Κάποιες στιγμές της ζωής μου έπρεπε να κινηθώ με ρυθμό πάνω από 120 % μέσα στην έρημο με πολύ ρίσκο για να κερδίσω την πρώτη θέση στο Rally Dakar. Σε τέτοιες συνθήκες αναλαμβάνεις και το ρίσκο του άγνωστου. Άλλωστε, έτσι δεν είναι και η ζωή μας.
Άλλες φορές όμως έχω θαυμάσει ταυτόχρονα και την διαδρομή. Σαν παράδειγμα έχω να σας πω για μια ασύγκριτη και συγκλονιστική στιγμή, κατά την πτήση μου με F-16 block 52+ της Πολεμικής μας Αεροπορίας μέσα στα φαράγγια της Πελοποννήσου ή για την οδήγηση του ελληνικού αυτοκινήτου του Δημήτρη Κορρέ σαν μέλος της ομάδας κατασκευής των τεσσάρων πρωτοτύπων, με οδηγό τον Παγκόσμιο Πρωταθλητή Ράλλυ, Τόμμι Μάκινεν.
Σε ποιες συνθήκες και με τι παρέα απολαμβάνεις την οδήγηση περισσότερο;
Περισσότερο την απολαμβάνω είτε μόνος, είτε με καλή παρέα το πολύ ενός ακόμη αναβάτη, με μία ακόμη μοτοσικλέτα με κοινούς όμως ρυθμούς. Η κίνηση σε δημόσιους δρόμους θέλει πολύ μεγάλη προσοχή. Οι δρόμοι δεν είναι πίστες.
Απεναντίας στη χώρα μας πολλοί οδηγοί χρησιμοποιούν τους δρόμους για κόντρες, για αυτοπροβολή και άλλου είδους «ειδικές διαδρομές»… Αυτό είναι λάθος και πρέπει να αλλάξει. Οι δρόμοι είναι μόνο για ασφαλή μετακίνηση και τίποτα άλλο.
Μπορείς να μας πεις την πιο περίεργη-χιουμοριστική-αξέχαστη εμπειρία που έχεις ζήσει στο δρόμο;
Ανεβαίνω χωρίς αλυσίδες στο χιονοδρομικό κέντρο στο Παρνασσό, με λάστιχα χιονιού, με την κίτρινη βολίδα, το φορτηγό μου, για ορειβατικό σκι και προπόνηση, μαζί με ένα φίλο φωτογράφο που είχα συνεπιβάτη (αλλά και μάρτυρα). Έχουμε προσπεράσει όλα τα 4×4 που μπορείτε να φανταστείτε με σλάλομ, που είναι ακινητοποιημένα είτε λόγω του πάγου, είτε από κακή επιλογή χειρισμών των οδηγών τους. Στο πάρκινγκ, μόλις φτάσαμε, ο φωτογράφος έκανε υπόκλιση για την οδήγηση μου. Με έπιασαν τα γέλια. Είχε φοβερή πλάκα όλο το σκηνικό.
Ποια θεωρείς την πιο κομβική στιγμή στη ζωή σου, που σε έκανε να αγαπήσεις τη μοτοσυκλέτα και τους αγώνες;
Προσωπικά πιστεύω ότι η μοτοσικλέτα και η αγάπη που της έχω, πέρασε νομοτελειακά μέσα από το DNA του πατέρα μου. Πάντα με συγκινούσε η άθληση, γι’ αυτό από μικρός ήμουν αθλητής στο στίβο και αργότερα σαν έφηβος στην ομάδα βόλεϋ του Γ. Σ. Χαλανδρίου. Όταν στα 16 μου όμως είδα ένα αγώνα Motocross στο Σχηματάρι, είπα μέσα μου: αυτό είναι άθλημα για εμένα! Έτσι ξεκίνησα να βλέπω τους αγώνες ανωμάλου εδάφους με μοτοσικλέτα σαν αθλητής στην μετέπειτα πορεία μου.
Ποια αυτοκίνητα, μοτοσυκλέτες ή άλλου είδους οχήματα περιλαμβάνει το γκαράζ των ονείρων σου;
Στο προσωπικό μου ιδιόκτητο χώρο – γραφείο που έχω δημιουργήσει με πολύ αγάπη, μεράκι και μόχθο, έχω καταφέρει να υπάρχουν τα πιο σημαντικά οχήματα που έχω οδηγήσει, κερδίσει, αγωνιστεί, ιδρώσει, νιώθοντας ταπεινά μεν, γεμάτος περηφάνια δε. Με όλες τις κακουχίες, ταλαιπωρίες, αγωνίες και με όλα τα συναισθήματα που μόνο μια αγωνιστική μοτοσικλέτα μπορεί να σου προσφέρει, πολλές φορές ρισκάροντας τη ζωή σου για το απόλυτο χρόνο και αποτέλεσμα. Εκεί σας προσκαλώ να έρθετε για να δείτε από κοντά τον Βασίλη τον Ορφανό το γιό του Μηνά του μεταφορέα από το Χαλάνδρι.
Τι συμβουλή θα έδινες στα νέα παιδιά ως προτροπή για την ζωή τους;
Να ονειρεύονται, να κάνουν αθλητισμό, να προσπαθούν ακόμη και όταν όλοι οι άλλοι τους λένε ότι αυτό που θέλουν να κάνουν δεν γίνεται. Αν για κάποιο λόγο δεν πετύχουν σε κάτι με την πρώτη φορά και το θέλουν όμως πάρα πολύ, να δουν τα όποια λάθη τους, να βελτιωθούν και με σκληρή δουλειά στο τέλος θα τα καταφέρουν.
Η αποτυχία σε κάτι , αν δεν τα παρατήσεις, μπορεί να σε πεισμώσει ακόμα πιο πολύ. Την αποτυχία μπορώ να τη δεχτώ, αυτό που δεν δέχομαι είναι η έλλειψη προσπάθειας. Καλό είναι να μείνουν λίγο στην άκρη τα κινητά τηλέφωνα και τα νέα παιδιά να κάνουν διάφορα πράγματα έξω και μακριά από τις οθόνες.
