Ως «πρόβλημα κουλτούρας και όχι τεχνικό», χαρακτηρίζει την εχθρική εικόνα των ελληνικών πόλεων ως προς τα άτομα με αναπηρία, ο Θάνος Βλαστός. Μιλώντας στο MotorOne, ο Ομότιμος Καθηγητής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και συγκοινωνιολόγος-πολεοδόμος, υποστηρίζει ότι θα υποχρεωθούμε ως κοινωνία να αλλάξουμε τη συμπεριφορά μας, καθώς η παγκόσμια κοινότητα κινητοποιείται και ιδιαίτερα η ευρωπαϊκή. «Δεν θα μας αφήσουν να σφυρίζουμε αδιάφορα», λέει χαρακτηριστικά.
Ο κ. Βλαστός αναφέρθηκε στην αδυναμία χρήσης των μέσων μαζικής μεταφοράς από τα ΑμεΑ, τα οποία είναι σχεδόν αδύνατο να μετακινούνται αυτόνομα. «Το ότι δεν βγαίνουν στον δρόμο αποτελεί απόδειξη των παραπάνω», τονίζει ο Ομότιμος Καθηγητής του ΕΜΠ.
Πώς θα σχολιάζατε την κατάσταση που επικρατεί στις ελληνικές πόλεις σχετικά με την κυκλοφορία των ατόμων με αναπηρία;
Εκ των πραγμάτων τα άτομα με αναπηρίες είναι τα πιο ευάλωτα από όσα ανορθόδοξα συμβαίνουν στους ελληνικούς αστικούς δρόμους.
α) έλλειψη χώρου στα πεζοδρόμια
Τα άτομα χωρίς αναπηρίες πολύ συχνά υποχρεώνονται να κατεβαίνουν από το πεζοδρόμιο στο οδόστρωμα, λόγω των πολλών εμποδίων που το φράσσουν, καθιστώντας απαγορευτική την κίνηση των ατόμων με αναπηρίες.
β) ανεπάρκεια πράσινου χρόνου στη φωτεινή σηματοδότηση
Όποιος δεν μπορεί να τρέξει δεν προλαβαίνει να φτάσει στην απέναντι πλευρά. Οι δρόμοι με φωτεινή σηματοδότηση είναι πολλοί. Αποτελούν φράγματα ακόμη και για απλά ηλικιωμένους ή όσους κουβαλούν βάρη.
γ) απουσία διαβάσεων
Στις διασταυρώσεις, όπου δεν υπάρχει φωτεινή σηματοδότηση οι περισσότεροι νομίζουν ότι υπάρχουν διαβάσεις ακόμη και όταν δεν φαίνονται. Λάθος όταν δεν φαίνονται ο ΚΟΚ θεωρεί ότι δεν υπάρχουν. Τότε εκεί το αυτοκίνητο έχει προτεραιότητα όποιος και αν είναι αυτός που έχει την πρόθεση να περάσει απέναντι.
δ) αδυναμία χρήσης δημόσιας συγκοινωνίας
Με εξαίρεση το μετρό και το τραμ η προσπέλαση των υπόλοιπων οχημάτων εμποδίζεται από σκαλιά. Στο εσωτερικό τους οι επιταχύνσεις /επιβραδύνσεις, οι κραδασμοί και οι ελιγμοί ίσως μπορούν να είναι κάπως ανεκτοί μόνο όταν στα άτομα με αναπηρίες προσφέρεται κάθισμα. Δεν συμβαίνει πάντα.
ε) αδυναμία εξυπηρέτησης από αυτοκίνητο
η μοναδική διέξοδος των ατόμων με αναπηρία είναι να μη περπατούν αλλά να επιβιβάζονται ή αποβιβάζονται ακριβώς έξω από την πόρτα τους σε/από κάποιο αυτοκίνητο. Ωστόσο, πρόκειται για μια εξαιρετικά δύσκολη άσκηση, διότι η στάθμευση εκεί σπάνια είναι ελεύθερη.
Τα άτομα με αναπηρίες είναι σχεδόν αδύνατο να μετακινούνται αυτόνομα. Το ότι δεν βγαίνουν στον δρόμο αποτελεί απόδειξη των παραπάνω.
Ποια θεωρείτε άρα ότι είναι τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους;
Το βασικό τους λοιπόν πρόβλημα είναι ο εξοστρακισμός τους από την πόλη και η περιθωριοποίηση. Τα ψυχολογικά προβλήματα στο σπίτι είναι χειρότερα και από τους κινδύνους στον δρόμο.
Οι πόλεις της Ελλάδας και οι υποδομές τους έχουν σχεδιαστεί χωρίς να έχουν ληφθεί υπόψη οι ανάγκες των ΑμεΑ. Θεωρείτε ότι αυτό μπορεί να αλλάξει; Τι πρέπει να γίνει;
Προφανώς οι σχεδιαστές της πόλης γνωρίζουν την ύπαρξη των ΑμεΑ. Το ότι τη σχεδίασαν μόνο για αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες δεν οφείλεται σε αμέλεια αλλά σε βαρβαρότητα. Την πόλη την έχουν κατακτήσει οι πιο δυνατοί. Τους χρειάζεται περισσότερος χώρος είτε για να χωρούν περισσότερα οχήματα είτε για να τρέχουν. Τον πήραν από τους ανάπηρους, τους ηλικιωμένους, τα παιδιά, τους ποδηλάτες, τους πεζούς… Το πρόβλημα δεν είναι τεχνικό αλλά κουλτούρας. Όταν αλλάξει, θα αλλάξουν και οι πόλεις. Σίγουρα θα αλλάξει γιατί θα υποχρεωθούμε όλοι. Η παγκόσμια κοινότητα κινητοποιείται και ιδιαίτερα η ευρωπαϊκή. Δεν θα μας αφήσουν να σφυρίζουμε αδιάφορα.
