Όσο «προστατεύεται» η μνήμη ενός θύματος τροχαίου και δεν δημοσιοποιούνται οι πραγματικοί λόγοι των ατυχημάτων και των δυστυχημάτων, δεν θα καταφέρουμε να μειώσουμε τις απώλειες του εμφύλιου που ζούμε στους Ελληνικούς δρόμους.
Με αυτή την εσφαλμένη λογική μαθαίνουμε ότι τα τροχαία συμβαίνουν μόνο λόγω υπερβολικής ταχύτητας ή λόγω ατυχίας. Αλήθεια, κανείς δεν είχε πιεί, δεν είχε πάρει φάρμακα που επηρεάζουν τα αντανακλαστικά, δεν κοιμήθηκε στο τιμόνι ή απλώς δεν ήταν σε θέση να οδηγεί; Και ποτέ δεν έφταιξε η σήμανση, ο φωτισμός, οι λακκούβες, τα χαλασμένα φανάρια, τα ελαστικά ή ένα κακοσυντηρημένο αυτοκίνητο;
Είναι πολύ σημαντικό μετά από κάθε ατύχημα ή δυστύχημα να γίνεται έρευνα για τα πραγματικά αίτια. Όχι για να σπιλωθεί η εικόνα ή η μνήμη κάποιου ανθρώπου, αλλά για να συνειδητοποιήσουμε από τί κινδυνεύουμε. Να μην έχουμε την εσφαλμένη άποψη ότι αν πηγαίνουμε αργά είμαστε ασφαλείς. Άλλωστε οδηγώντας πολύ αργά στην αριστερή λωρίδα κάποιου κεντρικού δρόμου μπορεί να προκαλέσουμε εμείς ένα ατύχημα.
Πρέπει να γνωρίζουμε ότι η κούραση, ένα «αθώο» φάρμακο, η λάθος πίεση στα ελαστικά ή η οικονομία στο σέρβις του αυτοκινήτου, μπορούν να μας σκοτώσουν ή να μας κάνουν δολοφόνους.
Και οι Δήμοι, οι Περιφέρειες και το κράτος πρέπει να καταλάβουν ότι ένα κλαρί που κρύβει ένα φανάρι, μια πινακίδα γεμάτη αυτοκόλλητα, μια μικρή λακκούβα, μια ξεθωριασμένη γραμμή στο δρόμο και μια διακοπή φωτισμού μπορεί να στοιχήσει τη σωματική ακεραιότητα ή τη ζωή κάποιου οδηγού ή πεζού.
Η ασφάλεια μας, η ακεραιότητα και η ζωή μας είναι ό,τι πιο σημαντικό έχουμε. Και για να γνωρίζουμε πώς να τα προστατεύσουμε πρέπει να μαθαίνουμε τους πραγματικούς κινδύνους στο δρόμο. Την αλήθεια για κάθε ατύχημα και δυστύχημα.
