Η ιστορία των Γάλλων οδηγών και κατασκευαστών στην F1

H διεθνούς φήμης γαλλική έκθεση κλασικών αυτοκινήτων Salon Retromobile (5-9 Φεβρουαρίου) θα έχει αφιέρωμα στις προσπάθειες των Γάλλων κατασκευαστών και οδηγών στη Formula 1 από τη δεκαετία του 1960 μέχρι σήμερα.

Η ιστορία των Γάλλων οδηγών και κατασκευαστών στην F1

H διεθνούς φήμης γαλλική έκθεση κλασικών αυτοκινήτων Salon Retromobile (5-9 Φεβρουαρίου) θα έχει αφιέρωμα στις προσπάθειες των Γάλλων κατασκευαστών και οδηγών στη Formula 1 από τη δεκαετία του 1960 μέχρι σήμερα.

Το παγκοσμίου φήμης Salon Retromobile, η περίφημη έκθεση κλασικών αυτοκινήτων που πραγματοποιείται κάθε χρόνο στο Παρίσι της Γαλλίας, θα έχει φέτος ένα αφιέρωμα στις προσπάθειες Γάλλων κατασκευαστών και οδηγών στη Formula 1 από τη δεκαετία του 1960 μέχρι σήμερα.

Από τις 5 έως τις 9 Φεβρουαρίου, το Salon Retromobile θα αποτίσει φόρο τιμής στον πρωταγωνιστικό ρόλο που διαδραμάτισε η Γαλλία στη Formula 1 τα τελευταία 60 χρόνια, μέσω μιας έκθεσης που συγκεντρώνει γαλλικά μονοθέσια, κινητήρες και συμμετέχοντες που σημάδεψαν την ιστορία του θεσμού.

To Salon Retromobile θα προσφέρει στους επισκέπτες την ευκαιρία να ανατρέξουν σε 60 χρόνια ιστορίας με την παρουσία 16 εμβληματικών μονοθεσίων που σημάδεψαν την κορωνίδα του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Επίσης, για πρώτη φορά στην ιστορία του, το Retromobile θα φιλοξενήσει μια ζωντανή σκηνή όπου τα μεγάλα ονόματα που έγραψαν τη γαλλική ιστορία στη Formula 1 θα έρθουν να διηγηθούν τις ανέκδοτες ιστορίες τους.

Η ιστορία ξεκινά λίγο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η εκκολαπτόμενη Formula 1 είχε αρχίσει να προσελκύει μερικούς γαλλικούς κατασκευαστές αυτοκινήτων (Gordini, Talbot-Lago, Bugatti, κ.λπ.). Ωστόσο, δεν γνώρισαν επιτυχία και σταδιακά αυτοί οι κατασκευαστές εγκατέλειψαν τα paddock. Μόνο το 1968, 12 χρόνια μετά την τελευταία εμφάνιση γαλλικής ομάδας στη Formula 1, είδαμε ξανά ένα γαλλικό μονοθέσιο στην κατηγορία.

F1 Jean Pierre Beltoise & Jackie Stewart (Matra), Dutch GP 1968

Matra

Η Matra, κατασκευάστρια κυρίως κινητήρες αεροσκαφών, υπό την ηγεσία του διευθύνοντος συμβούλου της, Jean-Luc Lagardere, ήθελε να αποδείξει το υψηλό επίπεδο μηχανολογίας της και με την υποστήριξη της πετρελαϊκής εταιρείας Elf, έδωσε στη βρετανική ομάδα με επικεφαλής τον Ken Tyrrell ένα πλαίσιο MS 10 με κινητήρα Ford-Cosworth V8. Από την πλευρά της, η γαλλική εταιρεία χρησιμοποιούσε ένα μονοθέσιο βασισμένο στο πλαίσιο MS 11, που λάμβανε κίνηση από έναν κινητήρα V12 της ίδιας της Matra.

F1 Jackie Stewart (Matra), Dutch GP 1969

Το 1969, η ομάδα του Ken Tyrrell επέτρεψε στη Matra να κατακτήσει το Πρωτάθλημα κατασκευαστών, ενώ ο επικεφαλής οδηγός της, Jackie Stewart, πανηγύρισε τον πρώτο από τους τρεις τίτλους του στη Formula 1. Παρά την επιτυχία αυτή, οι δρόμοι Matra και Tyrell χώρισαν λίγο πριν από την επόμενη σεζόν, καθώς ο Tyrrell δεν ήθελε να χρησιμοποιήσει τον V12 της Matra. Το 1972, η Matra έκοψε οριστικά τους δεσμούς της με τη Formula 1.

F1 Jean Pierre BeltoiseΟι Γάλλοι κατασκευαστές δεν εκπροσωπήθηκαν ξανά στη Formula 1 μέχρι το 1975. Εντωμεταξύ, αγωνίζονταν πολλοί ταλαντούχοι Γάλλοι οδηγοί. Ο Jean-Pierre Beltoise κατέκτησε την τελευταία νίκη της βρετανικής BRM στο GP Μονακό του 1972 υπό βροχή. Στις 7 Οκτωβρίου 1973, η γαλλική F1 βρισκόταν σε πένθος: Ο Francois Cevert, το νεαρό παιδί-θαύμα της ομάδας της Tyrell από το 1970, σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια των δοκιμών του Grand Prix στο Watkins Glen των ΗΠΑ.

Η επόμενη γενιά ωστόσο ήταν εξασφαλισμένη -χάρη στη χρηματοδότηση της Elf– και οι Patrick Depailler, Jean-Pierre Jarier και Jacques Laffite βρέθηκαν στα paddock της F1. Δέκα χρόνια αργότερα, 7 Γάλλοι οδηγοί βρίσκονταν στο grid: εκτός από τους τρεις που αναφέρθηκαν προηγουμένως, υπήρχαν ονόματα όπως οι Rene Arnoux, Jean-Pierre Jabouille, Didier Pironi και Patrick Tambay.

Ligier

Το 1975 είδε την επιστροφή μιας γαλλικής ομάδας. Ο πρώην οδηγός αγώνων Guy Ligier, πρώην παίκτης ράγκμπι και επίδοξος οδηγός αγώνων, είχε ήδη ξεκινήσει καριέρα ως κατασκευαστής αυτοκινήτων και ονειρευόταν να συμμετάσχει στην F1. Απέκτησε την οικονομική υποστήριξη που η γαλλική καπνοβιομηχανία SEITA είχε δώσει μέχρι τότε στη Matra και, με μια δόση θάρους και θράσους, απέκτησε τη μίσθωση, τη λειτουργία και την επισκευή των κινητήρων V12 από τη Matra.

Προσθέστε σε αυτό την άφιξη σημαντικών προσώπων, όπως ο μηχανολόγος Gerard Ducarouge, και το όνειρο έγινε πραγματικότητα: το μονοθέσιο JS5, αναγνωρίσιμο από το τεράστιο airbox πάνω από τον κινητήρα (που του κέρδισε το προσωνύμιο «τσαγιέρα», ήταν έτοιμο να αγωνιστεί. Αν και ο Beltoise έλαβε μέρος σε δοκιμές εξέλιξης, η γαλλική ομάδα προτίμησε τελικά τον Jacques Laffite.

Jacques Laffite - Ligier JS11 leads Jan Lammers - Shadow DN 9B into Rascasse during practice for the 1979 Monaco GP

Η «Bleu de France» κατέγραψε ελπιδοφόρα αποτελέσματα: 2η θέση στην Αυστρία, 3η στο Βέλγιο και στην Ιταλία. Η πρώτη αμιγώς γαλλική νίκη στη Formula 1 με γαλλικό μονοθέσιο (Ligier), κινητήρα (Matra) και οδηγό (Laffite), σημειώθηκε στις 19 Ιουνίου 1977 στην πίστα του Anderstorp στη Σουηδία, παρά το απογοητευτικό ξεκίνημα της σεζόν. Αυτή η επιτυχία ήταν τόσο απροσδόκητη που ο Laffite δεν είχε την ευκαιρία να ακούσει το γαλλικό εθνικό ύμνο στο βάθρο, καθώς οι διοργανωτές δεν είχαν σκεφτεί ούτε στιγμή ότι θα μπορούσε να κερδίσει Γάλλος οδηγός.

Με την JS11, η Ligier, με έδρα το Vichy ξεκίνησε τη σεζόν του 1979 με ένα κορυφαίο και πολύ ανταγωνιστικό μονοθέσιο, αλλά στη συνέχεια γνώρισε μια πτώση απόδοσης, η οποία επιδεινώθηκε έπειτα από το ατύχημα του Depailler σε αιωροπτερισμό, όπου υπέστη κατάγματα στα πόδια. Το 1981, ο Laffite βρισκόταν στη μάχη του τίτλου με τη Ligier-Talbot μέχρι και το τελευταίο Grand Prix, χωρίς όμως να τον κατακτήσει.

Patrick Depailler - Ligier JS11 waves by Elio de Angelis - Shadow DN 9B as he approaches Piscine during practice for the 1979 Monaco GP

Renault

Στη Formula 1 όμως είχε εισέλθει και ένας μεγάλος κατασκευαστής της αυτοκινητοβιομηχανίας, η Renault. Με επικεφαλής τους Gerard Larrousse, Jean Sage και Jean-Claude Guenard, το πρόγραμμα F1 της πρώην κρατικής εταιρείας αντιμετωπίστηκε πολύ σοβαρά. Καθώς τα μονοθέσια στρέφονταν προς την ground effect αεροδυναμική διαμόρφωση, το εργοστάσιο του Amedee Gordini στο Viry-Chatillon αποφάσισε να εδραιώσει την άφιξή του παρουσιάζοντας τους turbo κινητήρες στη Formula 1.

Μεταξύ της παραγγελίας της Elf προς τη Renault-Gordini για δύο δοκιμαστικούς turbo κινητήρες 1,5 λίτρων και της συμμετοχής του πρώτου μονοθέσιου της Renault τον Ιούλιο του 1977 στο GP Μ. Βρετανίας στο Silverstone με οδηγό τον Jean-Pierre Jabouille, είχαν περάσει μόλις δύο χρόνια.

Το ξεκίνημα της Renault ήταν επίπονο και η κουραστική διαδικασία της τελειοποίησης toy κινητήρα χρειάστηκε δύο ολόκληρες σεζόν. Οι προσπάθειες όμως απέδωσαν καρπούς και την 1η Ιουλίου του 1979, ο Jabouille και η Renault κατέκτησαν μια ιστορική νίκη στην πίστα Dijon-Prenois, την πρώτη της γαλλικής ομάδας καθώς και ενός κινητήρα turbo στη Formula 1. Κατά ειρωνικό τρόπο, η μάχη μεταξύ του Gilles Villeneuve (Ferrari) με τον Rene Arnoux (Renault) για τη 2η θέση ήταν αυτή που θα έμενε χαραγμένη στη μνήμη από αυτό το GP Γαλλίας.

FORMULE 1 GRAND PRIX DE FRANCE

Alain Prost

Στα τέλη του 1980, όταν η Ferrari ανακοίνωσε ότι προσέλαβε τον Didier Pironi να πλαισιώσει τον Villeneuve, ο Jabouille τραυματίστηκε στο Μόντρεαλ. Η Renault προσέλαβε τότε έναν 26χρονο ανερχόμενο αστέρα, για τον οποίο ο Hugues de Chaunac, επικεφαλής της ομάδας της Oreca, μιλούσε με τα καλύτερα λόγια: Τον Alain Prost.

Αλλά το 1982 ήταν η χρονιά του Pironi. Με μόλις πέντε αγώνες να απομένουν, όλοι συμφωνούσαν θα γινόταν ο πρώτος Γάλλος που κατακτούσε τον τίτλο. Αλλά στη Formula 1, όπως και στη ζωή, η μοίρα μπορεί να είναι σκληρή. Στο GP Γερμανίας, υπό καταρρακτώδη βροχή που καθιστούσε αδύνατο να δει κανείς, η Ferrari του χτύπησε το πίσω μέρος της Renault του Prost και απογειώθηκε. Όταν προσγειώθηκε ξανά στο έδαφος, ο Pironi υπέστη σοβαρούς τραυματισμούς στα πόδια. Δεν θα αγωνιζόταν ποτέ ξανά στην F1.

Το 1983, η Renault διέθετε ένα από τα ταχύτερα μονοθέσιο στο grid και μέχρι το τελευταίο Grand Prix, στο Kyalami της Νότιας Αφρικής, ο Prost βρισκόταν στη διεκδίκηση του τίτλου. Ωστόσο, το turbo του Γάλλου έπαθε βλάβη, χαρίζοντας τον τίτλο στον Nelson Piquet και την Brabham-BMW. Οι ιθύνοντες της Renault επέρριψαν ευθύνες στον Prost, ο οποίος αναζήτησε καταφύγιο στη McLaren, με την οποία θα κατακτούσε τρία Παγκόσμια Πρωταθλήματα (1985, 1986, 1989).

Έπειτα από ένα σύντομο πέρασμα από τη Ferrari (1990-1991), ο Prost μετέβη στη Williams, όπου επανασυνδέθηκε με τη Renault. Η γαλλική εταιρεία είχε αποσυρθεί από την F1 το 1985, εκμεταλλεύτηκε την αλλαγή των κανονισμών του 1989 για να επιστρέψει ως κατασκευαστής ατμοσφαιρικών κινητήρων με έναν V10. Η Williams-Renault θα κυριαρχούσε: έπειτα από τον τίτλο του Nigel Mansell το 1992, το 1993 χάρισε στον Prost τον τέταρτο τίτλο του, το 1995 ήταν η σειρά του Michael Schumacher με την Benetton και κινητήρα Renault. Το 1996 ο Damon Hill χρίστηκε Πρωταθλητής με τη Williams-Renault όπως και το 1997 ο Jacques Villeneuve.

Σύγχρονη εποχή

Στο τέλος της σεζόν του 1997, η Renault αποσύρθηκε και πάλι από την F1, για να επιστρέψει το 2000 εξαγοράζοντας την ομάδα της Benetton. Με επικεφαλής τον Flavio Briatore, ο Ισπανός Fernando Alonso και η ομάδα της Renault κατέκτησαν από δύο τίτλους οδηγών και κατασκευαστών το 2005 και το 2006.

Στις αρχές της δεκαετίας του 2010, η Renault σταμάτησε τις δραστηριότητές της, αλλά το Viry-Chatillon συνέχισε να προμηθεύει κινητήρες. Η συνεργασία με την αυστριακή ομάδα της Red Bull και τον Sebastien Vettel, ανταμείφθηκε με τέσσερις διπλούς τίτλους, από το 2010 έως το 2013.

Το διάλειμμα της Renault ήταν σύντομο και το 2016 ο πρόεδρός της τότε, Carlos Ghosn, αποφάσισε να ανάψει ξανά τη φλόγα της ομάδας. Το 2020, η Renault είχε το βάθρο στον ορίζοντα. Κατά τη διάρκεια αυτής της σεζόν που ήταν αρκετά μοναδική λόγω της πανδημίας του Covid 19, ο Pierre Gasly (AlphaTauri), έγινε ο 13ος Γάλλος οδηγός που έχει κατακτήσει νίκη στη Formula 1, στο GP Ιταλίας.

Την επόμενη χρονιά, Luca de Meo, ο νέος εκτελεστικός διευθυντής της Renault, αποφάσισε να μετονομάσει την ομάδα της Renault σε Alpine. Ο Esteban Ocon τίμησε τα νέα χρώματα κερδίζοντας το Grand Prix Ουγγαρίας το 2021. Παρά το γεγονός ότι το 2024 η Alpine δεν είχε ικανοποιητικές επιδόσεις, οι Ocon και Gasly κατάφεραν να εκμεταλλευτούν τη διακοπή του αγώνα λόγω τις καταρρακτώδους βροχής στο GP Σάο Πάολο για να αλλάξουν ελαστικά χωρίς να επισκεφθούν τα pits και να σημειώσουν ένα διπλό βάθρο, τερματίζοντας στη 2η και 3η θέση, αντίστοιχα, με τα μονοθέσια της Alpine.

F1 Pierre Gasly & Esteban Ocon (Alpine), Sao Paolo GP 2024

Google News icon
Ακολουθήστε το MotorOne.gr στο Google News για άμεση και έγκυρη ενημέρωση!