Γενικά οι «Παγκόσμιες Ημέρες» διχάζουν. Πολλοί τις θεωρούν άχρηστες, άλλοι πιστεύουν ότι αντιπροσωπεύουν την ημέρα που θυμόμαστε κάτι, αλλά στην πραγματικότητα αποτελούν αφορμή για σκέψη και ευαισθητοποίηση σε σημαντικά θέματα. Η Παγκόσμια Ημέρα της γυναίκας, που γιορτάζεται σήμερα, είναι μια από τις λίγες ημέρες που θα δούμε ρεπορτάζ και αφιερώματα για γυναίκες σε παράξενα επαγγέλματα, την πρώτη γυναίκα που έκανε το τάδε, τις γυναίκες που έσπασαν κάποιο στερεότυπο κτλ.
Και ενώ η κατάσταση είναι πολύ καλύτερη από προηγούμενες δεκαετίες, ακόμα οι γυναίκες δεν έχουν τις ίδιες ευκαιρίες εξέλιξης στην εργασία τους, πληρώνονται (κατά μέσο όρο) 24% λιγότερο από τους άνδρες συναδέλφους τους και δεν αντιμετωπίζονται ισότιμα. Αυτό, δυστυχώς, υποστηρίζεται για χιλιετίες και από την εκκλησία, η οποία θεωρεί τη γυναίκα κατώτερη από τον άνδρα και της απαγορεύει να ασχοληθεί ενεργά με τον χώρο, να περπατήσει σε σημεία ναών και να ταξιδέψει σε ένα κομμάτι της χώρας της, απλώς και μόνο επειδή γεννήθηκε γυναίκα.
Τα περισσότερα κορίτσια εξακολουθούν να παίρνουν για δώρα κυρίως κούκλες και αξεσουάρ, ενώ τα αγόρια σε ένα τεράστιο ποσοστό παίρνουν αυτοκινητάκια και πανάκριβο ηλεκτρονικό εξοπλισμό (tablets, videogames, smartphones).
Μια γυναίκα πρέπει να αποδείξει ότι ξέρει να παρκάρει, ότι είναι σε θέση να αλλάξει λάστιχο και ότι αντιλαμβάνεται τα τεχνικά χαρακτηριστικά ενός αυτοκινήτου, ενώ ένας άνδρας, ακόμα και αν δεν μπορεί να παρκάρει smart σε θέση για νταλίκα, δεν θα ακούσει ποτέ κάποιον να τον προτρέπει να κάνει τη λάντζα του σπιτιού του.
Ένα μεγάλο ποσοστό γυναικών που αγαπούν κάτι που τυπικά θεωρείται ανδροκρατούμενο, αποθαρρύνεται και είτε τα παρατάει, είτε δεν αρχίζει ποτέ. Για μερικές γυναίκες αυτή η ανισότητα και το στερεότυπο γίνονται κίνητρο να επιμείνουν και να συνεχίσουν. Για τον μηχανοκίνητο αθλητισμό το 1982 ήταν μια χρονιά ορόσημο, γιατί ήταν τότε που η Michele Mouton και η Fabrizia Pons έφτασαν μια ανάσα από το να κατακτήσουν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ, οδηγώντας το θηριώδες Audi Quattro ενάντια σε οδηγούς-θρύλους της παγκόσμιας ιστορίας των Ράλλυ και κερδίζοντας τρείς αγώνες, μεταξύ των οποίων και το δικό μας Ράλλυ Ακρόπολις. Καμιά άλλη γυναίκα πριν ή στα επόμενα 40 χρόνια δεν έχει φτάσει ούτε κοντά σε κάτι τέτοιο. Δυστυχώς δεν θα μάθουμε ποτέ πόσες άλλες Michele και πόσες Fabrizia χάθηκαν από ειρωνικά σχόλια, επικριτικά βλέμματα σκεπτικισμό και απουσία υποστήριξης.
Θεσμοί και πρωτοβουλίες όπως το «Women’s World Car of the Year» (WWCOTY), το «Women in Motorsport» της FIA αλλά και το «Extreme-E» είναι μια πολύ καλή αρχή και μακάρι η στιγμή που η ισότητα θα υπάρχει χωρίς την ανάγκη πλαισίων και υποστήριξης, να έρθει νωρίτερα.
Χρόνια πολλά και καλή σαρακοστή
Φωτογραφία: Rob van der Voort
