Πέρα από τα πολύ ουσιαστικά, πρακτικά προβλήματα φόρτισης σε πυκνοκατοικημένες περιοχές, το 2021 ήταν για τη χώρα μας άλλη μια δύσκολη χρονιά από πλευράς υποδομών και συντήρησης του δικτύου ηλεκτροδότησης. Με περιοχές στη βόρεια Αττική να έχουν μείνει χωρίς ηλεκτροδότηση περισσότερες από 15 ημέρες τους τελευταίους 12 μήνες και δήμους στη βόρεια Εύβοια να μετρούν ακόμα περισσότερες, μάλλον δεν υπάρχουν τα θεμέλια για να χτίσουμε ένα μέλλον ηλεκτρικών μετακινήσεων.
Αρχικά έφταιγε το χιόνι που έπεσε τον Φεβρουάριο και άφησε χωρίς ρεύμα χιλιάδες νοικοκυριά για τουλάχιστον 4 ημέρες. Ενημερωθήκαμε ότι οι διακοπές οφείλονταν σε πτώσεις δέντρων και στους μήνες που ακολούθησαν έγιναν εργασίες αποκατάστασης και κόπηκαν εκατοντάδες δέντρα. Οι πυρκαγιές του Αυγούστου, που έκαψαν και τα εναπομείναντα δέντρα, θεωρητικά απομάκρυναν τον κίνδυνο νέων διακοπών στην ηλεκτροδότηση, μαζί με όλη την ομορφιά της περιοχής και τα άγρια ζώα που είχαν βρει καταφύγιο στα τελευταία δάση του λεκανοπεδίου της Αττικής. Θα περίμενε κανείς ότι οι 8-10 ημέρες διακοπής στην ηλεκτροδότηση το καλοκαίρι θα ήταν οι τελευταίες. Όμως όχι, οι πολύωρες διακοπές ρεύματος δεν σταμάτησαν.
Εύλογα λοιπόν αναρωτιόμαστε αν φτάνει μια ευνοϊκή οικονομική πολιτική υπέρ της ηλεκτροκίνησης ή μια τιμωρητική κατά των κινητήρων εσωτερικής καύσης για να γίνει εξηλεκτρισμός του στόλου οχημάτων. Την εποχή που σχεδόν τα πάντα χρησιμοποιούν ρεύμα για να λειτουργήσουν, η αδιάληπτη ηλεκτροδότηση θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητη. Αντ’ αυτού οι κάτοικοι πολλών περιοχών στην Αττική αλλά και σε άλλους νομούς, βρήκαν στις περιόδους έκτακτης ανάγκης σωτηρία και καταφύγιο στο συμβατικό τους αυτοκίνητο, για να ζεσταθούν, να φορτίσουν το κινητό τους τηλέφωνο ή να φύγουν από το σπίτι ως σύγχρονοι νομάδες και να φιλοξενηθούν σε σπίτια συγγενών και φίλων σε άλλες περιοχές.
Όσο ο διαχειριστής του δικτύου ηλεκτροδότησης δεν στέκεται στο ύψος των καιρών και των περιστάσεων, η επιλογή να προστεθεί στη ζωή μας ένα ακόμα «εργαλείο πρίζας», ειδικά όταν αυτό είναι πλέον καταφύγιο και μέσο διαφυγής, απομακρύνεται. Όχι γιατί δεν μας ενδιαφέρει το περιβάλλον, αλλά για λόγους επιβίωσης σε μια χώρα που με ξεπερασμένες υποδομές προσπαθεί να μας επιβάλει ταχύ εκσυγχρονισμό τον οποίο δεν μπορεί να υποστηρίξει στην πράξη.
Ας αρχίσουμε από την υπογειοποίηση των καλωδίων και την πράσινη ενέργεια φόρτισης, μιας που το συμβατικής παραγωγής ρεύμα, δεν βοηθά στην οικολογική προσέγγιση που αρμόζει σε ένα εξηλεκτρισμένο όχημα. Και ας ελπίσουμε ότι οι αυτοκινητοβιομηχανίες θα έχουν προβλέψει κάποια ασφαλιστική δικλείδα σε περίπτωση υπέρτασης, ώστε να μην καταστραφούν πανάκριβα εξαρτήματα των ηλεκτρικών οχημάτων, όπως ολόκληρη η οικοσκευή στις περιοχές με συχνές διακοπές. Γιατί ο διαχειριστής του δικτύου δεν αναλαμβάνει τις αποζημιώσεις και τις επισκευές.
