Η νέα σεζόν του FIA WEC ξεκίνησε με τον αγώνα 1.812 χλμ. του Κατάρ στην πίστα του Lusail, με τη Ferrari να κυριαρχεί, καθώς κατέλαβε και τις τρεις θέσεις του βάθρου. Η Ferrari AF Corse 499P είχε βρεθεί στην pole position στα χέρια του Antonio Giovinazzi, και το πλήρωμα #51 με τους James Calado, Alessandro Pier Guidi και Giovinazzi έδειχνε να έχει τον έλεγχο μέχρι το ένα τρίτο της διαδρομής, όταν ο τελευταίος δέχθηκε ποινή για παράβαση σε συνθήκες εικονικού αυτοκινήτου ασφαλείας, γεγονός που τον έριξε στην ουρά της πρώτης δεκάδας.
Από την 8η θέση της εκκίνησης, η ιδιωτική συμμετοχή #83 της AF Corse πήρε στη συνέχεια τη σκυτάλη, έχοντας περάσει μπροστά από την εργοστασιακή Ferrari #50 όταν αυτή είχε τετ-α-κέ, έπειτα από επαφή με την BMW #15. Οι δύο κόκκινες και η μία κίτρινη Ferrari αναμετρήθηκαν στη συνέχεια σε μια μάχη για την επικράτηση, με την καθεμία να φαίνεται πιθανή νικήτρια σε διαφορετικά στάδια του αγώνα.
O Antonio Fuoco έκανε ένα εκπληκτικό stint με τη Ferrari #50 την οποία μοιράζεται με τους Nicklas Nielsen και Miguel Molina, για να περάσει μπροστά από τον Robert Kubica (#83) κατά την τελευταία φάση των pit stop, μετά την οποία, απέτρεψε με επιτυχία τον Πολωνό μέχρι την καρό σημαία για να σφραγίσει την πρώτη νίκη της σεζόν.
«Το ότι πήγαμε για ένα τριπλό τελευταίο stint με τα ελαστικά της αριστερής πλευράς έκανε τα πράγματα αρκετά έντονα, επειδή (οι #83 και #51) έρχονταν αρκετά γρήγορα. Έπρεπε να προσπαθήσω να διαχειριστώ τα ελαστικά και το ρυθμό, αλλά κάναμε τη δουλειά μας», δήλωσε ο Fuoco.
Έχοντας αντισταθεί στη συνεχή πίεση που του ασκήθηκε στα τελευταία λεπτά από τον Pier Guidi με την πιο φρέσκια γόμα ελαστικών της Michelin, ο Kubica εξασφάλισε τη δεύτερη θέση για την AF Corse μαζί με τον Yifei Ye και τη νέα προσθήκη στο πλήρωμα, τον Philip Hanson, περνώντας τη γραμμή του τερματισμού μόλις 0,3 δλ. μπροστά από τον Ιταλό, και μόλις 2 δλ. μακριά από τη νίκη.
Μετά από δύο ποινές, μια καθυστερημένη επέμβαση του αυτοκινήτου ασφαλείας έφερε το πλήρωμα #51 πίσω στη μάχη, και η 3η θέση που κατέλαβε σήμανε το πρώτο «1-2-3» της Ferrari από τις 24 Ώρες της Daytona του 1967 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.
Η BMW M Team WRT κατέλαβε την 4η θέση με την BMW M Hybrid V8 #15 την οποία οδηγούν οι Dries Vanthoor, Raffaele Marciello και ο πρώην αστέρας της Formula 1, Kevin Magnussen, παρά το γεγονός ότι από νωρίς έχασαν θέσεις στην κατάταξη, λόγω προβλήματος στον περιοριστή ταχύτητας στα pits, και σύγκρουσης με ένα αυτοκίνητο της κατηγορίας LMGT3.
Η υπερασπίστρια του τίτλου Κατασκευαστών Toyota είδε τα υβριδικά GR010 να τερματίζουν στην 5η και την 6η θέση, με το #8 να προηγείται του #7, που είχε βρεθεί στην τελευταία σειρά εκκίνησης.
Η Cadillac Hertz Team JOTA είχε τους περισσότερους λόγους να αισθάνεται θλιμμένη στο τέλος του αγώνα, με την 8η θέση για το #12 V-Series.R Hypercar να μην είναι καθόλου αντιπροσωπευτική του ρυθμού της.
Ο Earl Bamber ανέβηκε από την 17η στην 3η θέση έπειτα από ένα πρώιμο τετ-α-κέ, αλλά οι Alex Lynn και Jenson Button είχαν επαφή μεταξύ τους ενώ βρίσκονταν στην 1η και 2η θέση, σε επανεκκίνηση έπειτα από παρέμβαση του αυτοκινήτου ασφαλείας, καταστρέφοντας τις ελπίδες και των δύο πληρωμάτων.
Η Alpine φάνηκε ομοίως δυνατή στα πρώτα στάδια, καθώς το #35 βρισκόταν στην 3η θέση στα χέρια του Ferdinand Habsburg πριν πέσει προς τα κάτω, ενώ η περυσινή νικήτρια του Κατάρ, Porsche, απέσπασε έναν μοναδικό βαθμό για τη 10η θέση με το #5, καθώς η 963 πάλευε να βρει ρυθμό καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα.
Στην κατηγορία LMGT3, δόθηκε μια συναρπαστική μάχη για την επικράτηση με τον Daniel Juncadella με την #33 Corvette της TF Sport να αποκρούει την τελευταία ώρα την επίθεση του Gregoire Saucy με την McLaren της United Autosports. Λιγότερο από μισό δευτερόλεπτο χώριζε τα δύο αυτοκίνητα στον τερματισμό.
