Πολλοί θεωρούν τον Jim Clark ως τον καλύτερο οδηγό της Formula 1 τη δεκαετία του 1960 και πολλοί τον συγκαταλέγουν μεταξύ των κορυφαίων όλων των εποχών. Το 1963, ο Σκοτσέζος, κατέκτησε τον πρώτο από τους δύο τίτλους του στη Formula 1, σημειώνοντας ένα ρεκόρ το οποίο πιθανότατα θα παραμείνει ακατάρριπτο για πάντα, καθώς συγκέντρωσε το 100% των βαθμών για το Πρωτάθλημα. Τότε προσμετρούσαν μόνο τα 6 καλύτερα αποτελέσματα κάθε οδηγού από τα 10 Grand Prix που απάρτιζαν τη σεζόν. O Clark κατέκτησε τη νίκη σε 7 εξ αυτών των αγώνων.
Αμφότεροι οι τίτλοι του Jim Clark (1963 και 1965) επετεύχθησαν την περίοδο που η Formula 1 χρησιμοποιούσε μικρούς ατμοσφαιρικούς κινητήρες χωρητικότητας 1.500 κ. εκ. Το 1966, οι τεχνικοί κανονισμοί άλλαξαν και υιοθετήθηκαν 3λιτροι κινητήρες. Η μικρή αγγλική εταιρεία Climax από το Coventry που είχε προμηθεύσει τους κινητήρες για τις επιτυχίες της Lotus τα προηγούμενα χρόνια, δεν είχε τη δυνατότητα να ανταπεξέλθει στις καινούργιες απαιτήσεις της Formula 1.
Συενπώς, ο Colin Chapman, ιδρυτής της Lotus, χρησιμοποίησε τις επαφές που είχε αποκτήσει στη Ford μέσω της συνεργασίας του μαζί της για τo θρυλικό αγώνα των ΗΠΑ, τα 500 Μίλια της Ινδιανάπολης, τον οποίο ο Jim Clark κέρδισε το 1965, με μια Lotus-Ford 38. Ο Chapman ζήτησε έναν κινητήρα για τη Formula 1, τον οποίο επιμεαλήθηκαν οι Mike Costin και Keith Duckworth, από τους οποίους προήλθε η ονομασία Cosworth. O 3λιτρος V8 Ford-Cosworth θα γινόταν ο πιο επιτυχημένος κινητήρας στην ιστορία της Formula 1, επικρατώντας μέχρι την έλευση των turbo στις αρχές της δεκαετίας του 1980.
O V8 παρουσιάστηκε στο πίσω μέρος της επαναστατικής Lotus 49, που έκανε τον κινητήρα προέκταση του πλαισίου, αυξάνοντας τη στρεπτική ακαμψία του συνόλου, στο GP Ολλανδίας του 1967 (3ο αγώνα της σεζόν), όπου ο Clark κατέκτησε τη νίκη στο ντεμπούτο του συνόλου. Ωστόσο, κάποια προβλήματα αξιοπιστίας δεν επέτρεψαν στο Σκοτσέζο να διεκδικήσει τον τίτλο. Προς το τέλος της σεζόν όμως, ήταν εμφανές ότι η Lotus διέθετε τον καλύτερο κινητήρα και το ταχύτερο μονοθέσιο.
Στο GP ΗΠΑ η Lotus σημείωσε το πρώτο «1-2» της συνεργασίας της με την Ford Cosworth με τον Graham Hill στη δεύτερη θέση, πίσω από τον Clark και τον Chapman να πετάει τον μπερέ του στον αέρα στη γραμμή τερματισμού, μια κίνηση που θα γινόταν διάσημη ανά τα χρόνια. Ο Clark κατέκτησε τη νίκη και στον τελευταίο αγώνα της σεζόν του 1967, στο Μεξικό, όπου στέφθηκε Πρωταθλητής ο Νεοζηλανδός Denny Hulme.
O Clark, που αγωνίστηκε μόνο με την ομάδα της Lotus καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του στη Formula 1, ξεκίνησε τη σεζόν του 1968 με τους καλύτερους οιωνούς, κατακτώντας τη νίκη στο GP Νότιας Αφρικής την πρωτοχρονιά εκείνου του έτους. Ωστόσο, τον Απρίλιο του 1968, πιθανότατα η αναξιοπιστία των μονοθεσίων της Lotus τον πρόδωσε για ύστατη φορά σε έναν αγώνα Formula 2 στο Hockenheim και ο κόσμος του μηχανοκίνητου αθλητισμού θρήνησε έναν από τους μεγαλύτερους ήρωές του.
