Ακόμα και σήμερα, 60 χρόνια μετά το θάνατό του, ο Ricardo Rodriguez παραμένει ο νεότερος οδηγός στην ιστορία της Formula 1 που έχει συμμετάσχει με Ferrari σε Grand Prix, σε ηλικία μόλις 19 ετών και 208 ημερών. O Enzo Ferrari θαύμαζε τους ριψοκίνδυνους οδηγούς και ο νεαρός Μεξικανός δεν υστερούσε σε αποθέματα θάρρους, αλλά και ταχύτητας.
Άλλωστε, ολόκληρη η ζωή του ήταν ένα σπριντ. Πέρασε σαν κομήτης από το προσκήνιο του μηχανοκίνητου αθλητισμού, για να χαθεί υπερβολικά νωρίς, σε ηλικία μόλις 20 ετών, στην πίστα της γενέτειράς του, της Πόλης του Μεξικού, που φέρει πλέον το όνομα του ιδίου και του κατά δύο χρόνια μικρότερου αδερφού του, Pedro, και συνεχίζει να φιλοξενεί Grand Prix της Formula 1.
O Ricardo Rodriguez θεωρούνταν μελλοντικός Πρωταθλητής, αν και -όπως είναι φυσικό- χρειαζόταν περισσότερη εμπειρία για να ακονίσει μερικούς τομείς της οδήγησής του. Μερικά από τα ρεκόρ που σημείωσε, καταρρίφθηκαν μόλις πρόσφατα.
Εντυπωσιακό ντεμπούτο
O Ricardo Rodriguez ήταν ο πρώτος Μεξικανός που συμμετείχε σε Grand Prix της Formula 1 και δη με τη Ferrari. H περίσταση ήταν το Ιταλικό GP του 1961, όπου ο 19χρονος Rodriguez απέδειξε άμεσα την ταχύτητά του, σημειώνοντας το δεύτερο χρόνο στις κατατακτήριες δοκιμές.
Βέβαια, το μονοθέσιο της Ferrari για εκείνη τη σεζόν, η 156, ήταν μακράν το καλύτερο του grid της F1. Επέτρεψε άλλωστε στον Giancarlo Baghetti να κατακτήσει τη νίκη στο ντεμπούτο του, στο GP Γαλλίας. Ωστόσο, Rodriguez ήταν μόλις 1 δέκατο του δευτερολέπτου πίσω από τον ομόσταυλό του, poleman και διεκδικητή του τίτλου εκείνης της σεζόν, Wolfgang von Trips, ο οποίος έχασε δυστυχώς τη ζωή του σε εκείνο αγώνα.
Ο Rodriguez βρέθηκε εμπρός από τον έτερο διεκδικητή του τίτλου και πρώτο Αμερικανό -και τον μοναδικό γεννημένο στις ΗΠΑ- Πρωταθλητή της F1, Phil Hill, τον Richie Ginther και τον Baghetti, οι οποίοι επίσης οδηγούσαν Ferrari, αλλά με πιο εξελιγμένο και ισχυρό κινητήρα, με περιεχόμενη γωνία V 120 μοιρών αντί για 65, που είχε του Μεξικανού.
Πραγματοποιώντας το ντεμπούτο του, ο Rodriguez έγινε ο νεότερος οδηγός που έχει εκκινήσει GP της F1, ρεκόρ που διατήρησε για 19 χρόνια, καθώς το κατέρριψε ο φέρελπις Νεοζηλανδός Mike Thackwell, που έκανε το ντεμπούτο του πολύ νέος και απροετοίμαστος, στο GP Καναδά του 1980 με την Tyrrell.
Ακόμη πιο σημαντικό, ήταν το ρεκόρ του νεότερου οδηγού που έχει ξεκινήσει GP της F1 από την πρώτη σειρά εκκίνησης, το οποίο διατήρησε για 45 χρόνια, μέχρι το GP Βελγίου του 2016 δηλαδή, που το κατέρριψε ο Max Verstappen.
Απαρχές
Γόνος πλούσιας οικογένειας, ο Rodriguez είχε τους αγώνες στο αίμα του, όντας πρωταθλητής ποδηλασίας Μεξικού στην παιδική του ηλικία. Στα 11 έκανε τη μετάβαση στους αγώνες μοτοσικλέτας, όπου κατέκτησε εθνικούς τίτλους (και τη νίκη το 1ο GP Μεξικού) και από τα 15 του μεταπήδησε στα αυτοκίνητα, αγοράζοντας ένα Fiat Topolino.
To 1957 έκανε το ντεμπούτο του στους διεθνείς αγώνες τεσσάρων τροχών, κατακτώντας τη νίκη στο Riverside στην κατηγορία του (1,5 λίτρου), πίσω από το τιμόνι μιας Porsche RS. Ακολούθησε άλλη μια νίκη της κατηγορίας του, στο Nassau Tourist Trophy, όπου οδήγησε με τον αδερφό του, Pedro, μια Porsche Spyder.
Η NART και ο Luigi Chinetti
Έπειτα από τις επιτυχίες αυτές, ξεκίνησε να αγωνίζεται συχνά με τα χρώματα της North American Racing Team (NART), του Luigi Chinetti, τρεις φορές νικητή στις 24 Ώρες του Le Mans (1932, 1934, 1949).
O Chinetti ήταν στενός φίλος του Enzo Ferrari καθώς και ο πρώτος αντιπρόσωπος του Cavallino Rampante στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Ο Chinetti διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στη γιγάντωση του μύθου της Ferrari στη Βόρεια και Νότια Αμερική με τις νίκες της NART σε πολυάριθμους αγώνες. Επίσης, έφερε πολλούς οδηγούς από τις ηπείρους της Αμερικής στην Ευρώπη και τη Ferrari, μεταξύ των οποίων οι Phil Hill, Dan Gurney και Richie Ginther.
Ο Chinetti ήθελε να βάλει τον Rodriguez σε μια από τις Ferrari 250 Testa Rossa της NART για τις 24 Ώρες του Le Mans το 1958, αλλά οι διοργανωτές δεν επέτρεψαν στο νεαρό Μεξικανό να αγωνιστεί, διότι ήταν μόλις 16 ετών. Εντέλει, την επόμενη χρονιά έκανε το ντεμπούτο του στο θρυλικό αγώνα, τον οποίο ο Pedro κέρδισε το 1968, μαζί με τον Lucien Bianchi, θείο του αδικοχαμένου το 2017 Jules Bianchi.
Το 1960 ο Ricardo Rodriguez οδήγησε την 250 Testa Rossa της NART στις 24 Ώρες του Le Mans, με έτερο οδηγό του πληρώματος τον André Pilette για να τερματίσουν δεύτεροι, πίσω από τους Βέλγους Olivier Gendebien και Paul Frere, που οδηγούσαν την εργοστασιακή Ferrari. Σε ηλικία 18 ετών και 133 ημερών, ο Rodriguez παραμένει μέχρι σήμερα ο νεότερος οδηγός που έχει ανέβει στο βάθρο του θρυλικού αγώνα.
Εκείνη τη χρονιά, ο Rodriguez ή «el chamaco» (το παιδί), όπως τον αποκαλούσαν οι συμπατριώτες του, συμμετείχε σε αρκετούς αγώνες Formula Junior (σημερινή Formula 3), κατακτώντας την πρώτη του νίκη σε μονοθέσια, στον αγώνα της πατρίδας του, πίσω από το τιμόνι μιας Cooper-BMC.
Το 1961 ανέβηκε με τον Pedro στο 3ο σκαλί του βάθρου των 12 Ωρών του Sebring οδηγώντας τη Ferrari 250 της NART. Με το ίδιο αυτοκίνητο τερμάτισε 2ος στα 1000 Χιλιόμετρα του Nürburgring, στο Nordschleife, ενώ τα δύο αδέρφια αναδείχθηκαν νικητές στα 1000 Χιλιόμετρα του Παρισίου, που διεξήχθησαν στο θρυλικό Montlhéry, μία από τις πρώτες πίστες (οβάλ στην αρχή) που κατασκευάστηκαν στην Ευρώπη.
Εργοστασιακός οδηγός της Ferrari
Έπειτα από την εκπληκτική εμφάνιση του Rodriguez στο ντεμπούτο του στη Formula 1, ο Enzo Ferrari τον κάλεσε να γίνει επίσημος οδηγός της Scuderia για το 1962. Τον Απρίλιο εκείνης της χρονιάς, τερμάτισε 2ος στο μη πρωταθληματικό Grand Prix στους απαιτητικούς δρόμους του Pau.
To Μάιο του 1962, ο Rodriguez μοιράστηκε με τους Βέλγους Willy Mairesse και Olivier Gendebien τη Ferrari 246 SP που κέρδισε το Targa Florio, έναν από τους πιο σκληρούς αγώνες της εποχής, που διεξαγόταν στους ορεινούς επαρχιακούς δρόμους της Σικελίας.
Από το καλοκαίρι του 1962, τον Rodriguez συνόδευε στους αγώνες ο φίλος του, Jo Ramirez, ο οποίος παρέμεινε στο κύκλωμα της Formula 1 και έγινε μάνατζερ της ομάδας της McLaren τη δεκαετία του 1980, αναλαμβάνοντας πολλές φορές το ρόλο του… πυροσβέστη στη διαμάχη μεταξύ των δύο οδηγών της βρετανικής ομάδας, Ayrton Senna και Alain Prost.
Στην F1, ο Rodriguez σημείωσε τους πρώτους του βαθμούς στο τρομακτικό παλιό Spa-Francorchamps των 14 χλμ. τερματίζοντας 4ος, για να γίνει ο νεότερος οδηγός που έχει σημειώσει βαθμούς στην ιστορία της F1, ένα ρεκόρ που διατήρησε μέχρι το GP Βραζιλίας του 2000, που το κατέρριψε ο Jenson Button. Έναν ακόμη βαθμό σημείωσε στο παλιό Nürburgring, τερματίζοντας 6ος.
Ωστόσο, η 156 δεν ήταν πλέον το κυρίαρχο μονοθέσιο της περασμένης χρονιάς, καθώς οι βρετανικές ομάδες είχαν αρχίσει να βρίσκουν τα πατήματά τους υπό τους κανονισμούς κινητήρων 1,5 λίτρου που είχαν τεθεί σε ισχύ το 1961.
Το μοιραίο GP Μεξικού
Δεδομένων των κακών επιδόσεων της Scuderia, ο Enzo Ferrari αποφάσισε να μη στείλει την ομάδα στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού για το GP ΗΠΑ και το μη πρωταθληματικό GP Μεξικού. Ωστόσο, ο Ricardo ήθελε διακαώς να συμμετάσχει στον αγώνα της πατρίδας του στην πίστα της Magdalena Mixhuca, όπως ονομαζόταν τότε…
Με την άδεια του Commendatore, o Rodriguez βρήκε θέση στην ιδιωτική ομάδα του Rob Walker (κληρονόμου της περιουσίας από που δημιουργήθηκε από την εταιρεία ουίσκι Johnny Walker), ο οποίος είχε στη διάθεσή του μερικές Lotus 24 με κινητήρες Coventry Climax.
Εκείνη τη χρονιά, ο ιδρυτής της Lotus, Colin Chapman είχε παρουσιάσει την 25, το πρώτο μονοθέσιο στην ιστορία της F1 με πλαίσιο monocoque, ωστόσο στους πελάτες του έδινε την 24, η οποία ήταν το ίδιο μονοθέσιο εξωτερικά, αλλά με σωληνωτό σασί.
Ο Chapman ήταν γνωστός για την εμμονή του με την εξοικονόμηση βάρους, η οποία λειτουργούσε ορισμένες φορές εναντίον της αξιοπιστίας των μονοθεσίων του.
Αφότου ο John Surtees του απέσπασε τον πρώτο χρόνο στις πρώτες δοκιμές του GP Μεξικού του 1962, ο Rodriguez ξαναβγήκε στην πίστα για να κινηθεί ταχύτερα και πλησίαζε τη θρυλική, κεκλιμένη -και επίφοβη- παρατεταμένη στροφή 180 μοιρών της Peraltada με 140 χλμ./ώρα, όταν -κατά πάσα πιθανότητα- κατέρρευσε η πίσω δεξιά ανάρτηση της Lotus.
To μονοθέσιο προσέκρουσε στις μπαριέρες και ο Ricardo σκοτώθηκε ακαριαία. Οι Μεξικανοί έχασαν το νεαρό τους ήρωα, αλλά σύντομα θα πανηγύριζαν τις νίκες του αδερφού του.
Το 1971, όμως έχασε τη ζωή του σε ηλικία 31 ετών και o Pedro Rodriguez, προσπαθώντας να αποφύγει ένα άλλο αυτοκίνητο στα 200 Μίλια της Νυρεμβέργης, στο Norisring της Γερμανίας, με τη Ferrari 512 που είχε χρησιμοποιηθεί στα γυρίσματα της ταινίας «Le Mans» του Steve McQueen.
Όταν το 1986 το GP Μεξικού επέστρεψε στο πρόγραμμα αγώνων του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος της Formula 1 έπειτα από 16 χρόνια, η πίστα στo δημοτικό πάρκο της Magdalena Mixhuca μετονομάστηκε σε Autodromo Hermanos (αδέρφια) Ricardo y Pedro Rodriguez.
To GP Μεξικού έπαψε να διεξάγεται μετά το 1992 και επέστρεψε στο Πρωτάθλημα της F1 το 2015. Η θρυλική Peraltada να έχει πάψει πλέον να χρησιμοποιείται, καθώς σε εκείνο το σημείο περνάει πλέον μέσα από το παλιό στάδιο μπέιζμπολ που βρισκόταν στο εσωτερικό της παλιάς στροφής.
