Σε ένα podcast διάρκειας μίας ώρας με τον Jay Shetty, ο Lewis Hamilton μίλησε εκτενώς για την ρατσιστική αντιμετώπιση στην οποία υποβλήθηκε μεγαλώνοντας στο Ηνωμένο Βασίλειο τη δεκαετία του 1990. Ο Βρετανός μίλησε για τον εκφοβισμό που είχε δεχθεί ως παιδί και τους τρόπους με τους οποίους αντιμετώπισε την κατάσταση.
Ο Hamilton δήλωσε επίσης ότι ο θάνατος του George Floyd το 2020 τον έκανε να συνειδητοποιήσει κάποια πράγματα και να δραστηριοποιηθεί στον τομέα της ευαισθητοποίησης και της διεύρυνσης της ποικιλομορφίας των εργαζόμενων στη Formula 1. Ο Βρετανός ανέφερε επίσης πως απέκρυψε από την Mercedes το γεγονός ότι θα φορούσε μπλούζα Black Lives Matter, επειδή φοβόταν ότι η ομάδα θα προσπαθούσε να τον αποτρέψει.
O Lewis Hamilton δήλωσε: «Το σχολείο ήταν ίσως το πιο τραυματικό και πιο δύσκολο κομμάτι της ζωής μου. Ήδη από την ηλικία των έξι ετών δεχόμουν εκφοβισμό. Νομίζω ότι εκείνη την εποχή, στο συγκεκριμένο σχολείο, ήμουν ίσως ένα από τα τρία μαύρα παιδιά, και απλώς τα μεγαλύτερα, πιο δυνατά παιδιά που με εκφόβιζαν πολλές φορές. Ήμουν πάντα ο τελευταίος που επέλεγαν σε ομάδες για το ποδόσφαιρο, ή δεν με επέλεγαν καν. Ακόμα και αν ήμουν καλύτερος από κάποιον άλλον».
«Σου πετούσαν μπανάνες, ή χρησιμοποιούσαν τη λέξη που αρχίζει από Ν τόσο χαλαρά… Άνθρωποι να σε αποκαλούν ‘μισή κάστα’. Απλά δεν ξέρεις πραγματικά πού ταιριάζεις. Αυτό, για μένα, ήταν δύσκολο. Όταν μετά πηγαίνεις στο μάθημα της ιστορίας και, δεν σου διδάσκουν ότι υπάρχουν έγχρωμοι άνθρωποι στην ιστορία. Οπότε σκεφτόμουν: πού είναι οι άνθρωποι που μου μοιάζουν; Θέλω να πω, στο σχολείο μου υπήρχαν μόνο περίπου 6 ή 7 μαύρα παιδιά σε σύνολο 1.200 και τρεις από εμάς βρίσκονταν συνεχώς στο γραφείο του διευθυντή, που μας είχε βάλει στο μάτι και ιδιαίτερα εμένα, θα έλεγα».
«Υπήρχαν πολλά πράγματα που καταπίεσα, επειδή δεν ένιωθα ότι μπορούσα να πάω σπίτι και να πω στους γονείς μου ότι αυτά τα παιδιά με φώναζαν συνέχεια με τη λέξη Ν σήμερα, ή με εκφόβιζαν και με χτυπούσαν ή δεν ήμουν σε θέση να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Δεν ήθελα ο πατέρας μου να νομίζει ότι δεν ήμουν δυνατός. Έτσι, αν είχα δάκρυα, τα συγκρατούσα. Αν είχα συναισθήματα, θα ήταν σε ένα ήσυχο μέρος. Δεν ήταν πραγματικά μέχρι που άρχισα να αγωνίζομαι και μπόρεσα να διοχετεύσω αυτό το συναίσθημα που είχα στην οδήγηση. Θυμάμαι ότι έβαζα αυτό το κράνος και έτρεχα, το ένιωθα σαν να ήταν ο μανδύας μου. Οι υπερδυνάμεις μου έβγαιναν όταν οδηγούσα».
«Η μητέρα μου ήταν ο μαλακός, στοργικός γονιός. Νιώθω ότι από εκείνη έμαθα τη συμπόνια και κατανόηση. Αισθάνομαι ότι τα πήρα από εκείνη. Ο πατέρας μου ήταν ο δυνατός βράχος και επίσης κάποιος που μου έλεγε: Να μιλάς με τις πράξεις σου στην πίστα. Μην αποσπάσαι από αυτό. Μην ακούς τι λένε. Να οδηγείς στην πίστα και να δείχνεις, ας είμαστε ήσυχοι και ας φύγουμε νικητές. Ο πατέρας μου αντιμετώπισε αντιξοότητες στη ζωή του ήθελε να κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να δημιουργήσει μια καλύτερη ζωή για το παιδί του, ώστε να μη νιώσει ή να μη βιώσει τα πράγματα που αντιμετώπισε εκείνος».
«Αλλά νομίζω ότι και για μένα ήταν δύσκολο. Είμαι μιγάς, οπότε έχοντας μια λευκή μητέρα και έναν μαύρο πατέρα, ήξερα ότι ο πατέρας μου θα καταλάβαινε τις ρατσιστικές προσβολές. Αλλά η μητέρα μου δεν θα μπορούσε να το καταλάβει. Έτσι, δεν μπορούσα να μιλήσω σε εκείνη για αυτό. Ήταν στοργική, αλλά δεν είχε ποτέ εκπαιδευτεί για αυτό. Δεν ήξερε τίποτα για την ιστορία των μαύρων και τη δουλεία. Έτσι, ήταν πολύ δύσκολο. Αλλά είχα αγάπη εκεί, που ήταν το πιο σημαντικό πράγμα».
Ο Hamilton αναφέρθηκε και στα συναισθήματα που ένιωσε έπειτα από το θάνατο του George Floyd το 2020 και την κινητοποίηση να γονατίζει -μαζί με άλλους οδηγούς- στην τελετή πριν από τους αγώνες, ως ένδειξη εναντίωσης προς το ρατσισμό: «Ο πατέρας μου δεν με άφηνε ποτέ να κλαίω όταν ήμουν παιδί. Έλεγε ότι ήταν σημάδι αδυναμίας. Έτσι, θυμάμαι ότι κρατούσα τα περισσότερα από αυτά τα πράγματα μέσα μου σε εκείνες τις δύσκολες στιγμές ως παιδί. Και το 2020, έκλαψα. Είχα να κλάψω τουλάχιστον 10 χρόνια, ίσως και περισσότερο. Υπήρχαν πολλά πράγματα που είχαν συγκεντρωθεί και τα οποία δεν είχα συνειδητοποιήσει, δεν ήξερα καν τι σημαίνει να καταπιέζεις έναν πόνο ή ένα συναίσθημα».
«Θυμάμαι ότι ήμουν γονατισμένος και σκεφτόμουν τι συμβαίνει στον κόσμο; Πρέπει να μιλήσω ανοιχτά, πρέπει να πάρω αυτό το ρίσκο, γιατί αν δεν το κάνω εγώ, τότε κανείς δεν πρόκειται να το κάνει. Αν δεν γονατίσω, αν δεν αφήσω ανθρώπους σαν εμένα να ξέρουν ότι νοιάζομαι και σας ακούω και είμαι μαζί σας και θα κάνω κάτι για αυτό, θα τα ρισκάρω όλα. Δεν με νοιάζει αν οι συνεργάτες μου θέλουν να με εγκαταλείψουν γιατί δεν θέλω να συνδεθώ με αυτή την αφήγηση. Αφήνω κυριολεκτικά όλο το φόβο και για αυτό βγήκα τόσο μπροστά με αυτό».
«Την πρώτη μέρα που επρόκειτο να γονατίσω, θυμάμαι ότι δεν ένιωθα ότι μπορούσα να το πω στην ομάδα μου. Ένιωθα ότι δεν θα καταλάβαιναν πόσο σημαντικό είναι για μένα να το κάνω αυτό. Έτσι, είχα κρυμμένο το μπλουζάκι μου Black Lives Matter και απλά το φόρεσα εκεί έξω και προχώρησα. Το άθλημα είχε φτιάξει όλα αυτά τα μπλουζάκια με το σύνθημα ‘We Race As One’ και τα έδωσαν σε όλους. Κι εγώ είπα ότι δεν τα φοράω αυτά. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο».
«Ύστερα, η ομάδα μου είπε: αν μας το είχες πει, θα μπορούσαμε να είχαμε προετοιμαστεί καλύτερα. Αλλά είχα αυτόν τον φόβο ότι ίσως θα προσπαθούσαν να με σταματήσουν. Αλλά αυτός ήταν απλώς ένας φόβος. Με στήριξαν πάρα πολύ σε όλη αυτή την ιστορία. Η ελπίδα μου ήταν ότι τα παιδιά που θα παρακολουθούσαν θα έλεγαν: ‘Τι είναι αυτό; Γιατί γονατίζει; Τι σημαίνει αυτή η μπλούζα; Τι συμβαίνει μπαμπά, μαμά;’ Και μετά οι γονείς ίσως να βρεθούν σε δύσκολη θέση και να πρέπει να το εξηγήσουν».
«Αυτό που ήταν πραγματικά ενθαρρυντικό για μένα ήταν ότι όταν αρχίσαμε να ασχολούμαστε με την ποικιλομορφία και την ενσωμάτωση και κάναμε την έρευνα, διαπιστώσαμε ότι στα 2.000 άτομα της ομάδας υπάρχει 3% ποικιλομορφία. Έκτοτε, λοιπόν, έχουμε αυτή την αποστολή. Η ομάδα έχει ξεκινήσει νέα εγχειρήματα. Ανακαλύψαμε ότι το σπορ προσλαμβάνει από μια ομάδα πανεπιστημίων, η οποία δεν είναι ποικιλόμορφη. Και αν υπάρχουν νέοι μαύροι φοιτητές που σπουδάζουν εκεί, είναι δύο φορές πιο δύσκολο να προσληφθούν όταν αποφοιτήσουν σε σύγκριση με τους λευκούς ομολόγους τους και επίσης πληρώνονται λιγότερο».
«Υπάρχουν λοιπόν όλα αυτά τα πράγματα που ίσως οι άνθρωποι δεν γνώριζαν. Τώρα δουλεύουμε πάνω σε ένα κεφάλαιο πολυμορφίας στο οποίο πρέπει να συμμετέχουν όλες οι ομάδες. Και δεν είναι δικό μου, είναι για το άθλημα και είναι για να ενθαρρύνουμε αυτές τις ομάδες, επειδή δεν υπάρχει ακόμα καμία ποικιλομορφία στο εσωτερικό, αν κοιτάξετε τη Ferrari, δεν έχει σχεδόν καμία. Οι περισσότερες ομάδες δεν έχουν».
«Έτσι, όταν μιλάω με τους ιθύνοντες του αθλήματος, λέω: υπάρχουν όλοι οι λευκοί άνδρες και εγώ απέναντι στην κάμερα στην αρχή του αγώνα. Πού είναι οι γυναίκες; Πού είναι οι έγχρωμοι; Πρέπει να δείχνουμε έτσι ώστε τα νέα παιδιά να παρακολουθούν και να λένε: Υπάρχει μια θέση για μένα εκεί. Μπορώ να είμαι εκεί, μπορώ να γίνω μηχανολόγος, μπορώ να γίνω μηχανικός ή οτιδήποτε άλλο. Και ακόμη και για τα νεαρά κορίτσια, μπορώ να γίνω οδηγός αγώνων ή μηχανικός ή επικεφαλής στρατηγικής ή οτιδήποτε άλλο. Έτσι, η εκπροσώπηση είναι πολύ βασικό στοιχείο για να εμπνεύσουμε τη νεολαία».
