Η Mercedes αγωνίστηκε το 1937 στη φοβερή και τρομερή πίστα του Avus με την W25 διαμορφωμένη αεροδυναμικά, ώστε να έχει όσο το δυνατό υψηλότερη τελική ταχύτητα. Άλλωστε, το Avus ήταν απλά δύο ευθεία ρεύματα εθνικής οδού ενωμένα με δύο φουρκέτες, η μια εκ των οποίων -η Nordkurve– είχε κλίση 43 μοιρών, με ύψος που έφτανε τα 12 μέτρα στην άκρη ανασηκωμένης πλευράς.
Φανταστείτε το θάρρος των οδηγών εκείνης της εποχής, που οδηγούσαν αυτά τα θηρία 750 κιλών με 500 και παραπάνω ίππους, με ταχύτητες που προσέγγιζαν τα 400 χλμ./ώρα, χρησιμοποιώντας ελαστικά πάχους μοτοσικλέτας (με πρωτόγονες γόμες) και φρένα με ταμπούρα. Η ενδυμασία τους ήταν λεπτά βαμβακερά ρούχα και ένα δερμάτινο… καπέλο που αποκαλούσαν κράνος. Ήταν καθισμένοι μέσα σε μια εύθραυστη μεταλλική βολίδα, η οποία κουβαλούσε δεκάδες λίτρα εξαιρετικά εύφλεκτου καυσίμου, χωρίς ζώνες ή οποιαδήποτε έννοια ασφάλειας.
Η Mercedes-Benz W25 αγωνίστηκε στον ταχύτερο αγώνα της εποχής -χωρίς περιοριστικούς κανονισμούς- στο Avus του Βερολίνου στις 30 Μαΐου του 1937. Η γερμανική ομάδα είχε παρατάξει τρία αυτοκίνητα με αεροδυναμική διαμόρφωση που περιλάμβανε καλυμμένους τροχούς. Το ένα εξ αυτών, που εκτίθεται στο μουσείο της γερμανικής μάρκας στη Στουτγκάρδη, ήταν εφοδιασμένο με έναν 12κύλιδνρο κινητήρα 5,6 λίτρων (Μ 25 DAB), ενώ τα άλλα δύο έφεραν 8κύλινδρους 5,7 λίτρων, του μονοθεσίου Grand Prix W125.
O Rudolf Caracciola είχε κερδίσει τον πρώτο προκριματικό αγώνα και ο Manfred von Brauchitsch το δεύτερο, με το αυτοκίνητο που εκτίθεται στο μουσείο. Νικητής του τελικού ήταν ο Hemann Lang, ενώ ο Άγγλος Richard Seaman δεν είχε ελπίδα με της W25 με ακάλυπτους τροχούς και 8κύλινδρο κινητήρα 4,7 λίτρων απέναντι στα αεροδυναμικά οχήματα των Γερμανών ομόσταυλών του.
Η διαμόρφωση του οχήματος αποτέλεσε μια από τις πρώτες νίκες της αεροδυναμικής, μιας επιστήμης που τότε βρισκόταν ακόμα στα βρεφικά της στάδια. Η τελική ταχύτητα του κανονικού αυτοκινήτου του Seaman έφτανε τα 300 χλμ./ώρα, ενώ τα αεροδυναμικά μοντέλα άγγιζαν τα 380 χλμ./ώρα. Όταν ο οδηγός καθόταν στο αυτοκίνητο, οι μηχανικοί προσέθεταν ένα μεταλλικό… καπάκι που κάλυπτε το cockpit και άφηνε μόνο το κεφάλι του να προεξέχει.
Ο Hermann Lang θα ανέφερε στην αυτοβιογραφία του μερικά χρόνια αργότερα: «To να οδηγώ στη Nordkurve, αυτή τη μοναδική στροφή, ήταν πολύ μεγάλο πρόβλημα και απαιτούσε πολλή προπόνηση. Αν κοιτούσα προς τα δεξιά, είχα την παράξενη εντύπωση ότι οδηγούσα πάνω σε έναν κάθετο τοίχο. Aν κοιτούσα προς τα αριστερά, μου φαινόταν ότι έβλεπα, βαθιά από κάτω μου, μια θάλασσα από πρόσωπα που γέμιζαν το εσωτερικό της στροφής».
