H Rolls-Royce Silver Shadow ήταν ένα κομβικό μοντέλο στην ιστορία της βρετανικής μάρκας, καθώς σηματοδότησε μια αποφασιστική στροφή από την παραδοσιακή κατασκευή κυλιώμενου πλαισίου και αμαξώματος σε monocoque κατασκευή, και ήταν η πρώτη Rolls-Royce που προσφερόταν μόνο ως πλήρες αυτοκίνητο. Το Φεβρουάριο του 1954, οι ανώτεροι μηχανικοί της Rolls-Royce σκέφτονταν ήδη τον αντικαταστάτη της Silver Cloud, παρότι βρισκόταν ακόμη υπό ολοκλήρωση και δεν θα λανσαριζόταν έως την επόμενη χρονιά.
Ο λόγος ήταν απλός. Οι καιροί άλλαζαν, και η εταιρεία μπορούσε να προβλέψει ότι στο μέλλον, οι ιδιοκτήτες θα ήθελαν αυτοκίνητα που θα είχαν πιο περιορισμένες συνολικές διαστάσεις, αλλά όχι σε σημείο που να θυσιάζεται ο εσωτερικός χώρος. Αυτό ήταν εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθεί με την παραδοσιακή τεχνική της τοποθέτησης του αμαξώματος σε ένα κυλιόμενο πλαίσιο, τη μέθοδο κατασκευής δηλαδή που χρησιμοποιήθηκε για κάθε αυτοκίνητο της Rolls-Royce από το 1906. Οι μηχανολόγοι γνώριζαν ότι η απάντηση βρισκόταν στην κατασκευή monocoque, όπου το αμάξωμα και το δάπεδο ενσωματώνονται σε ένα ενιαίο σύνολο.
Οι εργασίες για το νέο σχεδιασμό ξεκίνησαν σοβαρά το 1958, με δύο πειραματικά μοντέλα: ένα με μεταξόνιο 3,175 μ., από το οποίο κατασκευάστηκαν μόνο τρία δείγματα, και άλλο ένα 16,5 εκ. μικρότερο. Σύντομα συνειδητοποίησαν ότι η μικρότερη έκδοση ήταν ο δρόμος προς τα εμπρός, και μπήκε σε πλήρη εξέλιξη με την κωδική ονομασία «SY». Αυτή η έκδοση με το μικρότερο μεταξόνιο θα γινόταν το νέο μοντέλο, που ονομάστηκε Silver Shadow και έκανε το ντεμπούτο του το 1965.
- MG3 Hybrid+: 5 λόγοι που το έχρισαν “Αυτοκίνητο της Χρονιάς 2025” >>
- H ηλεκτρική γκάμα της Ford με επιτόκιο 0,9% και 8ετή εγγύηση
- «Volkswagen Power Start 2025» με άτοκη χρηματοδότηση
- Blink: 15 θέσεις φόρτισης με 0,35€/kWh για όλο τον Ιανουάριο
- Προνομιακό πρόγραμμα «Peugeot Hybrid Days»
Η γενική ιδέα και ο λεπτομερής σχεδιασμός της Silver Shadow ήταν έργο του επικεφαλής μηχανικού σχεδιασμού John Blatchley, ο οποίος είχε μεταβεί στη Rolls-Royce το 1940 από την εταιρεία κατασκευής αμαξωμάτων Gurney Nutting. Η αποστολή του ήταν να δημιουργήσει ένα σύγχρονο σχέδιο που θα μπορούσε επίσης να παραμείνει στην παραγωγή για έως και 10 χρόνια, για να καλύψει το υψηλό κόστος των εργαλείων που σχετίζονταν με την κατασκευή monocoque.
Το έργο του περιπλέχθηκε ακόμη περισσότερο από το γεγονός ότι η Silver Shadow ήταν, με διαφορά, το πιο προηγμένο τεχνικά αυτοκίνητο στον κόσμο εκείνη την εποχή. Πράγματι, κατατάσσεται, μαζί με τη Silver Ghost και τη Phantom III ως η πιο ριζοσπαστική πρόοδος στη σχεδίαση οποιουδήποτε μοντέλου της Rolls-Royce.
Αν και ο κινητήρας και το αυτόματο κιβώτιο Hydramatic 4 σχέσεων είχαν μεταφερθεί από την προηγούμενη Silver Cloud III, σχεδόν όλα τα υπόλοιπα στη Silver Shadow ήταν καινούργια. Η πιο προφανής καινοτομία ήταν το αμάξωμα τριών όγκων, το οποίο, παρά το γεγονός ότι ήταν πολύ μικρότερο, προσέφερε αυξημένο εσωτερικό χώρο για τους επιβάτες, μεγαλύτερο ρεζερβουάρ καυσίμου καθώς και ευρύτερο χώρο αποσκευών.
Η άνεση, η οδηγική συμπεριφορά και η ησυχία στην καμπίνα είχαν επίσης βελτιωθεί σημαντικά. Αυτό οφειλόταν στην υψηλότερη στρεπτική ακαμψία του monocoque πλαισίου και στις αναρτήσεις Vibrashock που απομόνωναν τα υποπλαίσια από το αμάξωμα, μειώνοντας το θόρυβο, τους κραδασμούς και τη σκληρότητα που μεταδίδονταν από το οδόστρωμα.
Άλλες «πρωτιές» ήταν τα δισκόφρενα και στους τέσσερις τροχούς, η υδραυλική ανεξάρτητη πίσω ανάρτηση, ο ηλεκτρικός επιλογέας αλλαγής ταχυτήτων και η ρύθμιση των εμπρός καθισμάτων. Οι σχεδιαστές κατάλαβαν ότι θα υπήρχε ακόμη αγορά για μια πιο «σπορ» έκδοση της Silver Shadow. Δεδομένου ότι δεν ήταν διατεθειμένοι να παρεκκλίνουν από τη μορφή monocoque που προσέδιδε στο αμάξωμα την αντοχή και τη δομική του ακεραιότητα, δεν μπορούσαν να το αφήσουν στους λίγους εναπομείναντες ανεξάρτητους κατασκευαστές αμαξωμάτων.
Η λύση ήταν να χρησιμοποιήσουν τους δικούς τους εσωτερικούς κατασκευαστές αμαξωμάτων, την Mulliner Park Ward Ltd., για να συναρμολογήσουν και να ολοκληρώσουν τα αυτοκίνητα που είχαν προετοιμάσει ειδικά οι προμηθευτές, η Pressed Steel Company Ltd. Οι δίθυρες λιμουζίνες με σκληρή οροφή και τα ανοιχτά μοντέλα drophead coupe παρουσιάστηκαν το 1966.
Περαιτέρω τεχνικές αλλαγές ακολούθησαν το 1968, όταν το κιβώτιο ταχυτήτων Hydramatic αντικαταστάθηκε από το GM400 τριών σχέσεων με μετατροπέα ροπής. Ταυτόχρονα, η ανάρτηση, η οποία είχε αποδειχθεί θαυμάσια προσαρμοσμένη στους αμερικανικούς δρόμους, έγινε ελαφρώς πιο σκληρή για να αντικατοπτρίζει καλύτερα τις ευρωπαϊκές συνθήκες.
Ο Βέλγος συγγραφέας, δημοσιογράφος αυτοκινήτου, Paul Frere (1917-2008), ο οποίος έχει επίσης κατακτήσει τη νίκη στο θρυλικό αγώνα 24 Ωρών του Le Mans, περιέγραψε μια αξέχαστη διαδρομή με μία Silver Shadow: «Έκανα το ταξίδι από τις Βρυξέλλες στο Μονακό σε μία ημέρα. Ήταν παράξενο να τρέχεις στην Autoroute με 180 χλμ./ώρα, χωρίς θόρυβο από τον κινητήρα ή τον δρόμο και με τον κλιματισμό να διατηρεί τέλεια τη θερμοκρασία στο εσωτερικό του αυτοκινήτου. Φτάνοντας στο Μόντε Κάρλο, μια εντύπωση της Silver Shadow ήταν κυρίαρχη: Ήμουν φρέσκος, χαλαρός και καθόλου κουρασμένος, ένας αξιοσημείωτος φόρος τιμής σε ένα αυτοκίνητο μετά από 1.100 χλμ. οδήγησης».
Το 1969, η Rolls-Royce άρχισε να προσφέρει τη Silver Shadow με μακρύ μεταξόνιο, με και χωρίς διαχωριστικά και κυρίως με μικρότερο πίσω παράθυρο. Αυτές οι αλλαγές πραγματοποιήθηκαν δημιουργήθηκαν από τη Mulliner Park Ward, που απλά έκοψε τα στάνταρ αμάξια στη μέση και τα επιμήκυνε κατά 11,4 εκατοστά, για να αυξήσει τον χώρο για τα πόδια των πίσω επιβατών.
Το 1971 σηματοδότησε μια σημαντική καμπή για τη Rolls-Royce. Οι δραστηριότητές της σε αυτοκίνητα και κινητήρες αεροσκαφών χωρίστηκαν σε δύο ξεχωριστές οντότητες, μια διάκριση που παραμένει μέχρι σήμερα. Σε οικονομικά αβέβαιους καιρούς, το τμήμα αυτοκινήτων έκανε μια τολμηρή κίνηση, ανακοινώνοντας βελτιωμένα αυτοκίνητα από τη Mulliner Park Ward, που εξακολουθούσαν να βασίζονται στον αρχικό σχεδιασμό SY, με την ονομασία Corniche. Η τελική τους επανάληψη, Corniche Series IV, σταμάτησε να παράγεται το 1995.
Μέχρι το 1977, το Silver Shadow είχε εξελιχθεί αρκετά ώστε να δικαιολογείται ο επίσημος επαναπροσδιορισμός της ως Silver Shadow II. Αυτό ήταν πιο οδηγοκεντρικό αυτοκίνητο με αναθεωρημένες ρυθμίσεις ανάρτησης, σύστημα διεύθυνσης, και πιο αποδοτικό σύστημα εξάτμισης. Όλοι οι επιβάτες επωφελήθηκαν από τη βελτιωμένη εργονομία και ένα προηγμένο σύστημα κλιματισμού διαιρούμενου επιπέδου, με τα χειριστήρια να στεγάζονται σε ένα εντελώς νέο ταμπλό.
Τα αυτοκίνητα της 2ης γενιάς αναγνωρίζονταν εύκολα από τους μεγάλους μαύρους προφυλακτήρες που απαιτούσαν οι αρχές στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εκτός των ΗΠΑ, η Silver Shadow II διέθετε μια εμπρός αεροτομή πλήρους πλάτους για πρόσθετη σταθερότητα σε υψηλές ταχύτητες στις ευθείες. Ως αυτοκίνητα της 2ης γενιάς, οι παραλλαγές της Mulliner Park Ward με μακρύ μεταξόνιο ονομάστηκαν Silver Wraith II.
Η Silver Shadow αντικαταστάθηκε τελικά το 1980 από τη Silver Spirit, η οποία είχε ουσιαστικά το ίδιο δάπεδο και τα μηχανικά μέρη της SY με ανασχεδιασμένο αμάξωμα. Παρέμεινε στην παραγωγή μέχρι το 1997. Έτσι, ο σχεδιασμός SY έχει αποδειχθεί τόσο διαχρονικά επιτυχημένος, που υπηρέτησε τη Rolls-Royce για περισσότερο από τρεις φορές τη δεκαετή διάρκεια ζωής που αρχικά προβλεπόταν για αυτόν.
Αν και είναι αδύνατο να βρεθούν ακριβή στοιχεία, κατασκευάστηκαν περίπου 37.000 Silver Shadow και Corniche, γεγονός που καθιστά το σχεδιασμό SY ως τον πιο επιτυχημένο στην ιστορία της εταιρείας πριν από τη σύγχρονη εποχή του Goodwood.
