Συμφωνούν ότι διαφωνούν. Ευρωπαϊκή Ένωση και κατασκευαστές αυτοκινήτων επιζητούν το δραστικό περιορισμό των εκπομπών ρύπων από τις μετακινήσεις, όμως δεν έχουν καταλήξει στο πώς θα επιτευχθεί. Η μεν Ευρωπαϊκή Επιτροπή ζητά μηδενισμό των εκπομπών ρύπων έως το 2035 – άρα τη διακοπή πώλησης αυτοκινήτων βενζίνης και diesel – ο δε ACEA τονίζει ότι μόνο με ανεπτυγμένο δίκτυο φόρτισης θα είναι διαθέσιμα προσιτά ηλεκτρικά αυτοκίνητα.
Σήμερα στην ΕΕ υπάρχουν περίπου 200.000 σημεία φόρτισης ηλεκτρικών οχημάτων, εκ των οποίων το 75% συγκεντρώνεται σε τέσσερις χώρες: Ολλανδία, Γερμανία, Γαλλία και Μ. Βρετανία! Επιπλέον, ο ρυθμός αύξησης των πωλήσεων ηλεκτρικών αυτοκινήτων είναι πολλαπλάσιος αυτού της ανάπτυξης του δικτύου φορτιστών.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εκτιμά ότι έως το 2040 θα πρέπει να επενδυθούν 80-120 δισ. ευρώ σε ιδιωτικούς και δημόσιους φορτιστές. Ποιος όμως θα καταβάλει αυτό το τεράστιο ποσό; Τα κράτη-μέλη της ΕΕ, εταιρείες ενέργειας ή μήπως οι αυτοκινητοβιομηχανίες;
Πάρτε για παράδειγμα την Ελλάδα. Στη χώρα μας υπάρχουν λίγες δεκάδες ταχυφορτιστές (ισχύος 50 kW), οι οποίοι χρεώνουν όμως με την ώρα σύνδεσης και όχι με την kWh, όπως ισχύει διεθνώς. Σε απλούς δημόσιους φορτιστές, συχνά η σύνδεση διακόπτεται λόγω προβλήματος στο δίκτυο και χάνονται πολύτιμες ώρες, με το ηλεκτρικό αυτοκίνητο απλά να… κάθεται στην πρίζα.
Πώς θα πειστεί το καχύποπτο κοινό να αγοράσει ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο αν δεν είναι σίγουρος ότι σε μισή ή μία ώρα το πολύ, θα μπορέσει να φορτίσει αποτελεσματικά και χωρίς άγχος την μπαταρία;
Μέχρι σε κάθε πρατήριο υγρών καυσίμων να υπάρχει και ένας ταχυφορτιστής, την προσωρινή λύση θα δώσει η τεχνολογία: οι κατασκευαστές αυτοκινήτων θα αναπτύξουν αποδοτικότερα συστήματα διαχείρισης της ηλεκτρικής ενέργειας, με συνεχείς over-the-air ανανεώσεις του λογισμικού των ηλεκτρικών αυτοκινήτων.
