Για χρόνια τώρα, οι κατασκευαστές προσπαθούν να βρουν τρόπους να «λυγίσουν» τους κανονισμούς του μηχανοκίνητου αθλητισμού για να αποκτήσουν πλεονέκτημα. Μερικές φορές αυτό συνεπάγεται με μικρές αλλαγές που μόλις παραμένουν εντός των πλαισίων των κανονισμών. Άλλες φορές, πρόκειται για την εκμετάλλευση ενός «παράθυρου» στους κανονισμούς που δεν είχε εντοπίσει κανένας άλλος.
Επίσης, υπάρχει και ο τομέας των ομολογκασιόν, δηλαδή των τεχνικών εγκρίσεων της FIA, όπου πολλές φορές στο παρελθόν έχει δημιουργηθεί ένα αυτοκίνητο παραγωγής για να κάνει ένα αγωνιστικό να πληροί τους κανονισμούς του Πρωταθλήματος στο οποίο θέλει να συμμετάσχει ο κατασκευαστής. Έχουν υπάρξει εκατοντάδες τέτοια παραδείγματα ανά τα χρόνια. Τα 9 αυτοκίνητα που παρουσιάζονται στο βίντεο αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Porsche 911 GT1 (1996)
Στα μέσα της δεκαετίας του 1990, οι αγώνες GT ήταν πολύ δημοφιλείς. Η Porsche διαπίστωσε ότι θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο που δεν χρειαζόταν να περιορίζεται από τεχνικούς κανονισμούς, εφόσον παρήγαγε 25 αντίτυπα παραγωγής του μοντέλου αυτού.
To πλαίσιο βασίστηκε στην 962 προδιαγραφών Group C και ο 6κύλινδρος twin-turbo απέδιδε 600 ίππους. Η 911 GT1 άγγιξε τα 330 χλμ./ώρα στο Le Mans, στον 24ωρο αγώνα του οποίου επικράτησε το 1998 (με την 3η εξέλιξη της GT1). Μόλις 2 μονάδες της έκδοσης παραγωγής κατασκευάστηκαν.
Ford RS200 (1984)
Όταν η Ford αποφάσισε να εισέλθει στο Group B του WRC στα μέσα της δεκαετίας του 1980, η Audi είχε παρουσιάσει την τετρακίνηση. Αντί λοιπόν να χρησιμοποιήσει το Escort Mk3, σχεδίασε ένα καινούργιο μοντέλο για τα ράλλυ, δια χειρός Tony Southgate (πρώην σχεδιαστή της F1 και των νικητήριων πρωτότυπων της Jaguar στο Le Mans), ενώ ο αμάξωμα φιλοτέχνησε η ιταλική Ghia.
Τον κεντρικά τοποθετημένο 4κύλινδρο κινητήρα 1,8 λίτρων, που απέδιδε 450 ίππους είχε κατασκευάσει η Cosworth. Για να είναι νόμιμο, έπρεπε να κατασκευαστούν 200 συναρμολογούμενα κιτ και μόνο ένα ολοκληρωμένο αυτοκίνητο παραγωγής. Εντέλει μόνο 24 κατασκευάστηκαν και το RS200 πρόλαβε να αγωνιστεί μόνο μία χρονιά πριν από την κατάργηση των επικίνδυνων θηρίων του Group B.
Nissan R390 (1997)
Ακολουθώντας το προαναφερθέν παράδειγμα της Porsche, το αγωνιστικό τμήμα της Nissan, η Nismo, με τη βοήθεια της TWR του Tom Walkinshaw, ανθρώπου γνωστού στους αγώνες για το γεγονός ότι δεν άφηνε τους κανονισμούς να του σταθούν εμπόδιο.
O Ian Callum (Ford, Aston Martin Jaguar) επιμελήθηκε το αισθητικό κομμάτι, ενώ μεγάλη συμβολή στο σχεδιασμό του πλαισίου είχε και πάλι o Tony Southgate, ο οποίος «δανείστηκε» πολλά από τα δομικά στοιχεία των Jaguar XJR του Le Mans.
Ο V8 κινητήρας 3,5 λίτρων απέδιδε 650 ίππους στην αγωνιστική του έκδοσης και 558 στην έκδοση παραγωγής. Μόλις ένα αυτοκίνητο παραγωγής κατασκευάστηκε, το οποίο η Nissan δεν προσπάθησε καν να πουλήσει.
Peugeot 205 T16 (1984)
To τετρακίνητο 205 T16 ήταν το πιο επιτυχημένο αυτοκίνητο του Group B, κερδίζοντας 16 από τα 26 ράλλυ στα οποία συμμετείχε. Ο 16βάλβιδος 4κύλινδρος turbo κινητήρας του απέδιδε 400 ίππους στην αγωνιστική έκδοση (και 200 στην έκδοση παραγωγής) και πέραν της παρεμφερούς εμφάνισης, δεν μοιραζόταν τίποτα με το 205 παραγωγής. Το αμάξωμα διαμόρφωσε (κόβοντας το αρχικό σε κομμάτια), η γαλλική Heuliez.
BMW M3 E30 (1986)
H πρώτη και ίσως πιο θρυλική BMW M3 σχεδιάστηκε για να κερδίσει αγώνες τουρισμού, εναντίον της Mercedes 190E. Κιβώτιο με κοντές σχέσεις, διαφορικό περιορισμένης ολίσθησης και αεροδυναμική διαμόρφωση χαμηλής οπισθέλκουσας (Cd 0.33) ήταν μερικές από τις αλλαγές στο μοντέλο παραγωγής της Σειράς 3. Ο 4κύλινδρος κινητήρας (που προήλθε από τον 6κύλινδρο S38) είχε απόδοση 195 ίππων στις 7.250 σ.α.λ. Κατέκτησε 5 νίκες στις 24 Ώρες του Nurburgring και 4 νίκες στις 24 Ώρες του Spa.
Mitsubishi Pajero Evolution (1997)
Ειδικά διαμορφωμένο για το Ράλλυ Ντακάρ, διέθετε V6 κινητήρα 3,5 λίτρων και 275 ίππων, ενώ οι γραμμές του αμαξώματος έγινα πολύ πιο επιθετικές από το κανονικό μοντέλο παραγωγής. Κατασκευάστηκαν 2.500 μονάδες.
Mercedes CLK GTR (1997)
Όπως συνέβη και με τα προαναφερθέντα παραδείγματα της Porsche και τη Nissan, η Mercedes έπρεπε να κατασκευάσει 25 μονάδες, νόμιμες για κυκλοφορία στο οδικό δίκτυο της CLK GTR. Αρχικά κατασκευάστηκε μόνο μία, αλλά καθώς το αγωνιστικό πρόγραμμα συνεχίστηκε έως το 1998, η Mercedes αναγκάστηκε να παράγει 25 μονάδες που δεν είχαν μεγάλες διαφορές από την αγωνιστική έκδοση, για την εξοικονόμηση κόστους εξέλιξης.
Η τιμή του αυτοκινήτου ήταν 1,5 εκατομμύριο δολάρια. Η έκδοση παραγωγής διέθετε έναν V12 κινητήρα 6,9 λίτρων με απόδοση 612 ίππων και 775 Nm ροπής. Οι 25 μονάδες πουλήθηκαν εύκολα, με τις τελευταίες 6 να είναι roadster εκδόσεις και στη συνέχεια η AMG βελτίωσε τις επιδόσεις στην έκδοση (5 μονάδων) Super Sport, που έφερε κινητήρα 7,3 λίτρων με απόδοση 721 ίππων και 786 Nm ροπής, τον οποίο αργότερα χρησιμοποίησε και η Pagani Zonda.
Ford Sierra RS500 Cosworth (1987)
Αντλώντας 227 ίππους και 277 Nm ροπής από τον 4κύλινδρο υπερτροφοδοτούμενο κινητήρα, με περισσότερους ψεκαστήρες καυσίμου, μεγαλύτερο intercooler και με μερικές αισθητικές αλλαγές, η παραγωγή του RS500 ήταν 500 μονάδες. Στη συνέχεια κυριάρχησε σε πολυάριθμα Πρωταθλήματα αγώνων τουρισμού της υφηλίου, αλλά και το Ράλλυ Γύρου Κορσικής το 1988, στα χέρια του Didier Auriol.
Dauer 962 Le Mans (1993)
H Dauer ήταν μία ομάδα που αγωνιζόταν με πρωτότυπα της Porsche στο Group C. Η 962 χρειαζόταν ελάχιστες τροποποιήσεις για να είναι νόμιμη για κυκλοφορία στο οδικό δίκτυο και η Dauer είχε αναλάβει να την τροποποιήσει για να την πουλήσει ως το απόλυτο αυτοκίνητο δρόμου. Η ACO δεν είχε συμπεριλάβει κατώτατο αριθμό παραγωγής στους κανονισμούς αυτοκινήτων GT που θα αγωνίζονταν.
Συνεπώς, μπορούσε να παραχθεί μόλις μία μονάδα. Συνολικά κατασκευάστηκαν 13 και το αυτοκίνητο κατέκτησε τη νίκη στο Le Mans το 1993, με την αρχική 962 να τα έχει καταφέρει το 1986 και 1987. Ο 3λιτρος 6κύλινδρος κινητήρας του με δύο turbo της KKK απέδιδε 730 ίππους και η τελική του ταχύτητα ξεπερνούσε τα 400 χλμ./ώρα.
