Οι 24 Ώρες του Le Mans διεξάγονται από το 1923 και αποτελούν έναν από τους πιο σημαντικούς αγώνες στην ιστορία του μηχανοκίνητου αθλητισμού, δοκιμάζοντας τις αντοχές μηχανών και ανθρώπων.
Από την πολυετή ιστορία του αγώνα, δεν έχουν λείψει και μερικά παράταιρα και περίεργα οχήματα. Αυτη είναι μία επιλογή από τα 7 πιο παράξενα και αγαπημένα οχήματα οι δημιουργοί των οποίων είχαν το θάρρος να αντιμετωπίσουν τον πιο σκληρό αγώνα του κόσμου.
Le Monstre
O Αμερικανός Briggs Cunningham βρισκόταν στο επίκεντρο της σκηνής του μηχανοκίνητου αθλητισμού τη δεκαετία του 1950 και η μάρκα που έφερε το όνομά του θα παρήγαγε μερικά πανέμορφα αγωνιστικά -και όχι μόνο- αυτοκίνητα. Ωστόσο, στις αρχές της καριέρας του και πιο συγκεκριμένα στις 24 Ώρες του Le Mans το 1950, συμμετείχε με δύο Cadillac της Σειράς 61.
Η μία είχε το κανονικό αμάξωμα της Coupe de Ville, ενώ το άλλο ένα πειραματικό, υποτίθεται αεροδυναμικό κέλυφος. Στον τεχνικό έλεγχο, οι Γάλλοι εξέταζαν για ώρες το παράξενο όχημα, αρνούμενοι να πιστέψουν ότι υπήρχε ένα κανονικό πλαίσιο Cadillac κάτω από το αμάξωμα. Εντέλει, του έδωσαν το παρατσούκλι «Le Monstre»: το τέρας.
Nardi Bisiluro 750
H εταιρεία του Enrico Nardi είναι πιο γνωστή για τα τιμόνια που εξακολουθεί να παράγει. Αλλά ο Ιταλός είχε κατασκευάσει και μερικά ιδιότυπα αγωνιστικά αυτοκίνητα. Αλλά κανένα δεν ήταν πιο περίεργο από την Bisiluro 750 του 1955 (με οβάλ τιμόνι), της οποίας το όνομα σημαίνει διπλή τορπίλη.
H μία εξ αυτών περιείχε το cockpit και η άλλη φιλοξενούσε έναν κινητήρα μοτοσικλέτας 750 κ. εκ. της BMW, ο οποίος απέδιδε 55 ίππους. Με αυτό τον τρόπο, στόχευε σε ιδανική κατανομή βάρους και καλύτερη αεροδυναμική απόδοση. Ζύγιζε λιγότερα από 500 κιλά και αναφέρεται ότι η έξοδός της από τον αγώνα προκλήθηκε από τη ριπή αέρα που δημιούργησε μία Jaguar D-Type καθώς την προσπερνούσε, η οποία έκανε το ιταλικό αυτοκίνητο εκτραπεί της πορείας της πορείας του!
Mazda 787B
To συγκεκριμένο πρωτότυπο, το πρώτο ιαπωνικό αυτοκίνητο που κατέκτησε τη νίκη στις 24 Ώρες του Le Mans, το 1991, δεν συγκαταλέγεται λόγω της όψης του, αλλά για τον ήχο που παράγει, διαθέτοντας έναν ατμοσφαιρικό περιστροφικό κινητήρα 2,6 λίτρων με τέσσερις ρότορες.
Bugatti Type 57G Tank
Άλλο ένα αεροδυναμικό πείραμα το συγκεκριμένο αυτοκίνητο ήταν μια παραλλαγή χαμηλής οπισθέλκουσας της Type 57, κατέκτησε τη νίκη στον 24ωρο αγώνα, με τους Jean-Pierre Wimille και Robert Benoist οδηγούς. Διέθετε έναν 8κύλινδρο εν σειρά κινητήρα 3,25 λίτρων και η τελική του ταχύτητα ξεπερνούσε τα 190 χλμ./ώρα. Λόγω της εμφάνισής της, έγινε η δεύτερη Bugatti με το προσωνύμιο «τανκ».
DeltaWing
Όταν το DeltaWing του Αμερικανού σχεδιαστή Ben Bowlby έκανε το ντεμπούτο του στο Le Mans το 2012, δεν έμοιαζε με οτιδήποτε είχαμε δει στο παρελθόν. Με εξαιρετικά μικρό μετατρόχιο στον εμπρός άξονα για μειωμένη οπισθέλκουσα, που του έδινε μορφή Δ, αυτό το αυτοκίνητο είχε αρχικά σχεδιαστεί για το Πρωτάθλημα μονοθεσίων των ΗΠΑ, το IndyCar. Διέθετε έναν 4κύλινδρο υπερτροφοδοτούμενο κινητήρα Nissan 1,6 λίτρων, τον οποίο εξέλιξε η Nismo, το αγωνιστικό τμήμα της ιαπωνικής εταιρείας.
Rover-BRM
Άλλο ένα αυτοκίνητο που συγκαταλέγεται λόγω του συστήματος κίνησης που διέθετε. Η Rover σχεδίασε για τον αγώνα του 1963 το αεροδυναμικό αμάξωμα και το πλαίσιο που φιλοξενούσε την τουρμπίνα που παρείχε την κινητήρα δύναμη.
Η BRM πειραματιζόταν με τουρμπίνες σε αυτοκίνητα από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και η ACO, διοργανώτρια αρχή του 24ωρου αγώνα στο Le Mans, δημιούργησε ένα ειδικό έπαθλο για οποιοδήποτε όχημα κινούμενο από τουρμπίνα συμπλήρωνε 3.600 χλμ., με το Rover-BRM να τα καταφέρνει ώρες πριν την καρό σημαία, στα χέρια των Graham Hill και Peter Bolton. Θα είχε τερματίσει στην 8η θέση αν είχε καταταχθεί κανονικά και δεν είχε καταχωρηθεί ως πειραματικό όχημα.
WM Peugeot P88
Αυτό το αυτοκίνητο σχεδιάστηκε με το σκοπό να πετύχει τελική ταχύτητα 400 χλμ./ώρα στην ευθεία της Mulsannes. Οι υπάλληλοι της Peugeot, Gerard Welter και Michel Meunier, είχαν ιδρύσει την επανδρωμένη από εθελοντές WM στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και είχαν συμμετάσχει σε πολλούς αγώνες, χωρίς επαρκή χρηματοδότηση και πενιχρά αποτελέσματα.
Ωστόσο, το 1986 η Peugeot υποστήριξε την ιδέα και παρείχε πρόσβαση στην αεροδυναμική της σήραγγα. Η P88 του 1988 διέθετε 3λιτρο κινητήρα της Peugeot με διπλό turbo, που απέδιδε 923 ίππους και 1.020 Nm ροπής και κατάφερε να φτάσει τα 407 χλμ./ώρα, αλλά η επίσημη τιμή που ανέφερε η Peugeot ήταν τα 405 χλμ./ώρα, για να συμπίπτουν με την προώθηση του καινούργιου της τότε ομώνυμου μοντέλου.
