Οι παλαιότεροι ίσως θυμούνται τον παλαίμαχο Σουηδό οδηγό της Formula 1, Stefan Johansson, είτε για το γεγονός ότι είχε χτυπήσει με το μονοθέσιό του ένα ελάφι στην Αυστρία το 1987, είτε για το ξεχωριστό κράνος με πράσινα φύλλα στο πλάι. Ο πατέρας του, Roland, που συμμετείχε και ο ίδιος σε αγώνες αυτοκινήτων τουρισμού, είχε το ψευδώνυμο «The Leaf» (το φύλλο), οπότε, όταν ο Stefan άρχισε να αγωνίζεται, ήταν λογικό να τον αποκαλούν «The Little Leaf» (το μικρό φύλλο). Άλλωστε, μεγάλωσε σε ένα χωριό του οποίου το όνομα μεταφράζεται ως… φύλλο.
Ο Johansson δεν έφτασε εύκολα στην κορυφή. Έπειτα από την κατάκτηση του Βρετανικού Πρωταθλήματος Formula 3 το 1980, έκανε το ντεμπούτο του στην F1 με δύο δύσκολους αγώνες για την ομάδα της Shadow εκείνη τη χρονιά και πλήρωνε τους λογαριασμούς του αγωνιζόμενος στη Formula 2 και αγώνες αντοχής με σε σπορ πρωτότυπα του Group C.
Επέστρεψε στην στην F1 το 1983 με την νεοσύστατη Spirit, που δοκίμαζε τους πρώτους turbo κινητήρες της Honda. Ακόμα και τότε όμως, η πορεία του ανακόπηκε απότομα. Την επόμενη χρονιά πέρασε αντικαθιστώντας τους τραυματίες Martin Brundle και Johnny Cecotto στις Tyrrell και Toleman, αντίστοιχα.
Αλλά στον τελευταίο αγώνα του 1984, το GP Πορτογαλίας, εντυπωσίασε τον Enzo Ferrari, καθώς με την ταπεινή Toleman μαχόταν για το πρώτο μισό του αγώνα με τον Πρωταθλητή εκείνης της χρονιάς, Niki Lauda, που διέθετε την παντοδύναμη McLaren. Συνεπώς, λίγο αργότερα, ο αγωνιστικός διευθυντής της Ferrari, Marco Piccinini, ήρθε σε επαφή μαζί του.
Όταν ο Ferrari αποφάσισε να απολύσει τον Γάλλο Rene Arnoux έπειτα από τον πρώτο αγώνα του 1985, ο Johansson ήταν αυτός που θα τον αντικαθιστούσε στη Scuderia. O 69χρονος σήμερα Σουηδός θυμάται ακόμα πώς παραλίγο να κατακτήσει τη νίκη στο Grand Prix Σαν Μαρίνο στην Imola εμπρός από τους tifosi, στη δεύτερη μόλις συμμετοχή του σε αγώνα με τη Ferrari, πριν μείνει από καύσιμα στον ενώ ήταν επικεφαλής στον τελευταίο γύρο…
«Προσπερνούσα πολλούς ανθρώπους που βρίσκονταν μπροστά μου. Πήρα την πρωτοπορία, αλλά μισό γύρο πριν τον τερματισμό μου τελείωσαν τα καύσιμα. Ήταν απάνθρωπο». Ο Johansson παραμένει «100%» σίγουρος ότι η καριέρα του θα είχε αλλάξει αν είχε νικήσει σε εκείνο τον αγώνα, «αλλά έτσι είναι η ζωή».
Ο Johansson δεν θα κατάφερνε ποτέ να κερδίσει αγώνα στη Formula 1. Τερμάτισε στη 2η θέση στο Ντιτρόιτ και τον Καναδά το 1985 και κατάφερε να πλασαριστεί στην 5η θέση της τελικής βαθμολογίας με τέσσερις παρουσίες στο βάθρο, επισκιάζοντας τον Ιταλό team-mate του, Michele Alboreto, που ήταν 9ος στο Πρωτάθλημα εκείνης της χρονιάς, με την απογοητευτική Ferrari F1-86.
Ούτε το 1987 τα κατάφερε, όταν τον κάλεσε ο Ron Dennis στη McLaren να αντικαταστήσει τον Keke Rosberg, σε μία σεζόν που ο κινητήρας της TAG-Porsche έδειχνε πλέον τα χρόνια του. Ο Σουηδός ανέβηκε στο βάθρο όμως άλλες πέντε φορές και δύο εξ αυτών στο 2ο σκαλί το 1987, ενώ το 1989 χάρισε στη νεοσύστατη ομάδα της Onyx το μοναδικό της βάθρο στη Formula 1.
Ο Johansson είχε επίσης μία εξαιρετική πορεία και στους αγώνες αντοχής. Θα κατακτούσε δύο φορές τη νίκη στις 12 Ώρες του Sebring (το 1984 και το 1997) καθώς και στις 24 Ώρες του Le Mans το 1997 με τους Michele Alboreto και Tom Kristensen, ενώ το 2001 κατέκτησε τον τίτλο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Le Mans Series. Συνέχισε να συμμετέχει σε αγώνες αντοχής έως το 2016 και έγινε μάνατζερ του Νεοζηλανδού Scott Dixon, 6 φορές Πρωταθλητή στα IndyCar.
Ωστόσο, η δεύτερη καριέρα του, αυτή του καλλιτέχνη, ξεκίνησε ήδη το 1986, όταν ο χαμός του Elio de Angelis έπειτα από ατύχημα σε ιδιωτικές δοκιμές της Brabham στο Paul Ricard ώθησε το Σουηδό να στραφεί προς αυτή την κατεύθυνση. Σε μία συνέντευξή του στο στούντιό του στο Λος Άντζελες, δήλωσε πρόσφατα: «Ο θάνατος του Elio ήταν μια βαριά υπόθεση για μένα, η πρώτη φορά που έχασα έναν πραγματικά στενό φίλο. Με ώθησε να χρώματα και καμβά. Έγινε σχεδόν σαν θεραπεία».
Ο πρώτος πίνακας του Johansson, τον οποίο έκανε σε ηλικία 29 ετών, ήταν όπως παραδέχεται, «απολύτως απαίσιος», αλλά τελειοποίησε σταθερά την τέχνη του, και ζήτησε συμβουλές ακόμη και από τον φίλο του και διάσημο pop artist James Rosenquist. Σήμερα, ο Johansson χρησιμοποιεί έχει τρεις βασικές τεχνοτροπίες.
Περιγράφει την πρώτη ως «πολύ παραστατικούς, πολύ λεπτομερείς, σχεδόν υπερρεαλιστικούς πίνακες που είναι κυρίως πορτρέτα με κείμενο που επικαλύπτεται από πάνω, όπου το απόσπασμα είναι πιο σημαντικό από το πρόσωπο».
Η δεύτερη τεχνοτροπία, «Memories of a Past Life», διαθέτει χρώματα που αναπτύσσονται από ένα κεντρικό σημείο, όπως το εστιακό σημείο ενός οδηγού αγώνων και αναπαριστά τη θολή περιφερειακή όραση, που αποδίδεται αφηρημένα.
Πιο πρόσφατα, εμπνευσμένος από τον μετά-ϊμπρεσιονιστή καλλιτέχνη George Serrat, ο Johansson εξερεύνησε τον αστικό πουαντιγισμό (στιγματογραφία), χρησιμοποιώντας κουκκίδες χρώματος για να μεταφέρει την «ενέργεια και την ένταση του τρόπου με τον οποίο κινείται ένα αυτοκίνητο». Πρόκειται πλέον για τη σειρά με τις μεγαλύτερες πωλήσεις, με πρωτότυπα με λάδι και ακρυλικό και εκτυπώσεις αναπαραγωγής που προσφέρονται στο διαδίκτυο.
Πέραν από τους αγώνες και την τέχνη, ο Σουηδός ασχολείται και με το σχεδιασμό ρολογιών υψηλής ποιότητας, έχοντας ιδρύσει την εταιρεία Stefan Johansson Vaxjo. Τα ρολόγια εμπνέονται συνήθως από τον κόσμο των αγώνων, με επώνυμους πελάτες όπως ο Brad Pitt, ενώ ο Ken Brack φορούσε ένα από τα ρολόγια του Johansson όταν επικράτησε το 1999 στα 500 Μίλια της Ινδιανάπολης.
