Σε ηλικία 14 ετών, το 1960, ο Αντώνης Χατζημιχάλης συμμετείχε στον πρώτο του αγώνα με μοτοσικλέτα στην Καισαριανή. Το 1966 άρχισε να τρέχει με Honda σε αναβάσεις και σιρκουί. Το 1970 και το 1971 στέφθηκε Πρωταθλητής στη μεγάλη κατηγορία, 250 κ.εκ και άνω. Λίγο αργότερα ο Κώστας Γλωσσώτης, τότε υπεύθυνος του αγωνιστικού τμήματος της ΕΛΠΑ, τον έπεισε να ασχοληθεί με τον χώρο του αυτοκινήτου. Από εκεί ξεκινά μια ιστορία 40 ετών εμπλοκής με τον εθνικό μας αγώνα.
Πως ξεκίνησε η ιστορία σας με τα ράλλυ και ειδικά με το Ακρόπολις;
Το 1972, όταν σταμάτησα να τρέχω με τις μοτοσυκλέτες, μου δώσανε κάτι φακέλους να κάνω τον «ταχυδρόμο» του Ράλλυ Ακρόπολις. Μου είχε βάλει η Πέγκυ Τρικάκου, αλυτάρχης του αγώνα, μια αρμαθιά φακέλους στη σειρά να μοιράσω και ξεκίνησα από την Αθήνα για να φτάσω στην Καλαμπάκα, περνώντας από όλες τις πόλεις, τα χωριά και τις ειδικές διαδρομές του αγώνα. Μέσα είχαν πληροφορίες για την ημερομηνία, την ώρα και τη διαδρομή που θα περάσει το Ράλλυ από την περιοχή τους. Πήγαινα σε αστυνομίες, παπάδες, δημάρχους, κοινοτάρχες. Ξεκινούσα τρείς μήνες νωρίτερα από τον αγώνα. Θυμάμαι ότι σε μερικά χωριά υπήρχε μονάχα ένας αγροφύλακας. Η Πέγκυ μου τα είχε σημειώσει όλα και ήξερα ποιόν να ζητήσω. Όπως στις Καρούτες, που άφηνα τους φακέλους για τους άρχοντες τις περιοχής στον τυφλό καφετζή του χωριού. Μου είχε κάνει εντύπωση αυτός ο άνθρωπος. Φτάνω στο καφενείο και μου λέει «Καλώς την ΕΛΠΑ, μου έφερες το φάκελο; Εσύ είσαι καινούριος, δεν σε έχω ξανακούσει». Έτσι γνωριστήκαμε. Κατόπιν γύριζα στην Αθήνα, έπαιρνα μια καινούρια σειρά φακέλους και πήγαινα στην Πελοπόννησο. Αυτό το έκανα κάθε χρόνο μέχρι το ’80.
Πώς έγινε η μετάβαση και από «ταχυδρόμος» φτάσατε να σχεδιάζετε τους καλύτερους αγώνες ράλλυ στον κόσμο;
Τότε τα Road Book του Ακρόπολις ερχόταν κάποιος Άγγλος και το ετοίμαζε κάθε χρόνο. Μια μέρα μου ζήτησε ο Αλέξανδρος Δαρδούφας, πρόεδρος της ΕΛΠΑ, να πάμε μαζί στην Καλαμπάκα. Είχε σκεφτεί κάτι πρωτοποριακό που αργότερα έγινε υποχρεωτικό σε όλους τους αγώνες του Παγκοσμίου πρωταθλήματος Ράλλυ, τις «Εναλλακτικές διαδρομές». Εκείνα τα χρόνια αν από μια διαδρομή δεν μπορούσαν να περάσουν τα αυτοκίνητα, τα μαζεύαμε όλα και τα πηγαίναμε κομβόι μετά από 2-3 ειδικές διαδρομές για να συνεχίσουν, παρακάμπτοντας μεγάλο κομμάτι του αγώνα. Ο Δαρδούφας βρήκε τη λύση! Ετοιμάσαμε μαζί τις εναλλακτικές διαδρομές στη βόρεια Ελλάδα και μετά με έστειλε στην Πελοπόννησο, μόνο μου, να κάνω το ίδιο. Πανικοβλήθηκα και του είπα ότι φοβάμαι μήπως κάνω λάθος. Εκείνος απάντησε : «Από τα λάθη μαθαίνεις». Δεν έλεγε πολλές κουβέντες, λίγες και σημαντικές.
Στον αγώνα το 1981 ο δρόμος από τα Τρίκαλα Κορινθίας προς την ειδική διαδρομή του Φενεού είχε καταστραφεί και δεν μπορούσαν να περάσουν τα αυτοκίνητα. Έτσι χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά εναλλακτική διαδρομή και για καλή μου τύχη το εγχείρημα πέτυχε και μάλιστα έφτασαν νωρίτερα από το χρόνο που έπρεπε στην αφετηρία του Φενεού. Πηγαίνοντας προς τον τερματισμό ο Δαρδούφας ζήτησε να με δει στο Παναθηναϊκό στάδιο. Όταν σε καλούσε, συνήθως δεν ήταν για καλό, τον τρέμαμε! Εκείνος ρώτησε μπροστά μου όλους τους οδηγούς που τερμάτιζαν πώς τους φάνηκε η εναλλακτική διαδρομή και όλοι είχαν μόνο καλά σχόλια. Την επόμενη χρονιά δεν κάλεσε τον Άγγλο. Μου ανέθεσε να ετοιμάσω εγώ τη διαδρομή και το Road Book και έκανα αυτή τη δουλειά ως το 2014 με ένα μικρό διάλειμμα στις αρχές τις δεκαετίας του ’90.
Από πλευράς σχεδίασης του αγώνα προσπαθούσαμε να είναι εύκολες οι αναγνωρίσεις, να γίνονται σε συντομότερο χρόνο και δίναμε μεγάλη σημασία στην ασφάλεια των πληρωμάτων. Να τους προστατεύσουμε σε περίπτωση που βγουν από το δρόμο να μην χτυπήσουν σε δέντρο, μάντρα ή βράχο.
Θα μας μιλήσετε για τα περιστατικά με τον Hirvonen και τον Loeb;
Παλιά δεν επεμβαίναμε καθόλου στους δρόμους. Γύρω στο 1995 σταδιακά αρχίσαμε να διορθώνουμε λίγο τα κομμάτια των ειδικών που δεν μπορούσε να περάσει αυτοκίνητο. Αφού καθαρίσαμε τους δρόμους από τεράστιους βράχους, μετά αρχίσαμε να προσέχουμε περισσότερο την ασφάλεια. Ειδικές διαδρομές με γκρεμούς τις αποφεύγαμε και αν ήταν απαραίτητο να περάσουμε έφτιαχνα «χωματομπαριέρες» παίρνοντας από το εσωτερικό της στροφής τα χώματα και βάζοντας τα στην εξωτερική πλευρά. Αφού λύσαμε αυτό το πρόβλημα αναζητήσαμε τρόπο να αποφύγουμε τις μετωπικές συγκρούσεις με δέντρα. Το να τοποθετήσουμε λάστιχα ή αχυρόμπαλες δεν ήταν λύση, έτσι σκέφτηκα να ρίχνω χώμα μπροστά τους, ώστε όποιος βγει από το δρόμο να μην πάθει μεγάλη ζημιά.
Αποκορύφωμα αυτής τις ιδέας για την ασφάλεια ήταν το περιστατικό στην Κλένια με τον Hirvonen το 2011, μάλιστα το σχετικό βίντεο έκανε το γύρο του κόσμου.
Εγώ μιλούσα με τους συνοδηγούς πολύ, με έφερναν σε επαφή η Πόπη Παπαμιχαήλ και ο Μωρίς Ραφαήλ που τους ήξεραν καλά. Μου εξήγησαν πως ό,τι είναι στο δρόμο το βλέπουν, ήθελα να τους προστατεύσουμε από αυτά που βρίσκονται εκτός δρόμου. Με αυτό στο μυαλό μου έβγαλα δύο τεράστιους βράχους που βρίσκονταν 15 μέτρα μακριά από το δρόμο στην ειδική διαδρομή «Κλένια-Μυκήνες». Έτσι όταν ο Loeb τούμπαρε στην ίδια ειδική διαδρομή το 2009 οι βράχοι δεν υπήρχαν και αποφύγαμε τα χειρότερα.
Ο Shekhar Mehta μου έλεγε ότι θα πρέπει να ρωτάω τους συνοδηγούς γιατί οι οδηγοί ενδιαφέρονται μόνο για να πηγαίνουν με το γκάζι στο πάτωμα, δεν βλέπουν τίποτα. Και η Yvonne, σύζυγος και συνοδηγός του, απάντησε: «Επιτέλους αναγνώρισες το έργο μου!»
Έχετε ζήσει από τη δεκαετία του ’80 μέχρι πρόσφατα όλες τις αλλαγές στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ από πολύ κοντά. Θα λέγατε ότι οι αλλαγές βελτίωσαν τους αγώνες;
Κάθε εποχή έχει την ομορφιά της και για να παραμείνει το Ακρόπολις στο WRC έπρεπε να ακολουθεί όλες τις αλλαγές. Κάθε χρόνο διαβάζαμε τους νέους κανονισμούς και προσαρμόζαμε τον αγώνα στις νέες απαιτήσεις. Έτσι συμβαίνει όμως παντού, ούτε το ποδόσφαιρο παίζεται σήμερα όπως το ’80. Αλλάζουν οι εποχές.
Ποια είναι η άποψη σας για τον φετινό αγώνα;
Οι τεράστιες απλές διαδρομές που έχει ο αγώνας είναι πολύ κουραστικές για τα πληρώματα. Προφανώς αυτό έγινε για να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι, αλλά δεν ξέρω αν ήταν καλή ιδέα. Επίσης βλέπω ότι υπάρχουν λίγα και μικρά σέρβις. Την Παρασκευή το μεσημέρι και την Κυριακή υπάρχει μόνο ένα 15λεπτο σέρβις και το Σάββατο το «κλασικό» 30λεπτο. Αυτό θα έχει επίπτωση στον τρόπο που θα οδηγήσουν στην Ειδική διαδρομή του Συντάγματος. Δεν θα ρισκάρουν καθόλου, γιατί αν γίνει μια ζημιά θα την «κουβαλάνε» στις δύο ειδικές διαδρομές το πρωί της Παρασκευή στο Λουτράκι μέχρι το μικρό σέρβις που είναι η πρώτη ευκαιρία για επισκευές.
Οδηγώντας στο όριο γίνονται ζημιές και υπάρχουν φθορές. Έχουμε δει πολλά κορυφαία αυτοκίνητα να εγκαταλείπουν όταν υπήρχαν τρία σέρβις κάθε μέρα. Δεν ξέρω πώς θα αντέξουν με λιγότερα και μικρότερα.
Σας λείπει η εμπλοκή στον αγώνα;
Όχι, ήταν επιλογή μου να σταματήσω. Είχα ήδη σχεδιάσει εκτός από δεκάδες Ακρόπολις, αγώνες WRC στη Κύπρο και στην Βουλγαρία, ολοκλήρωσα τον κύκλο της επαγγελματικής εμπλοκής μου. Ήρθε η ώρα να αποσυρθώ και να αφήσω ανοιχτό το δρόμο σε νέους ανθρώπους, κάποια στιγμή πρέπει να φύγεις. Κι εγώ έφυγα «γεμάτος» και χαρούμενος με όσα που έχω καταφέρει.
