Η McLaren γιορτάζει αυτή την εβδομάδα την επέτειο των 10 ετών από την παρουσίαση της έκδοσης παραγωγής της McLaren P1, η οποία αποκαλύφθηκε στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης το 2013. Αυτό το hypercar αναγνωρίζεται ως ορόσημο τόσο στην ιστορία της McLaren, όσο και για την εξέλιξη των υβριδικών οχημάτων υψηλών επιδόσεων.
Δημιουργήθηκε με την πρόθεση να είναι το καλύτερο αυτοκίνητο για τον οδηγό στον κόσμο, τόσο στο δρόμο όσο και στην πίστα. Ο σχεδιασμός και οι τεχνικές προδιαγραφές της McLaren P1 παρείχαν την ιδανική βάση για την υλοποίηση αυτής της φιλοδοξίας. Μια σειρά από δοκιμών και εξέλιξης κατά τη διάρκεια του 2013, συμπεριλαμβανομένου του γύρου στο διάσημου Nordschleife του Nürburgring, εδραίωσε αμέσως τα διαπιστευτήρια του αυτοκινήτου.
Ένας διπλά υπερτροφοδοτούμενος V8 κινητήρας M838TQ 3,8 λίτρων, με απόδοση 737 ίππων, συνδυάστηκε με έναν ελαφρύ ηλεκτροκινητήρα 179 ίππων, ώστε να προκύψουν συνολικά 916 ίπποι. Αυτό έδωσε επίπεδα επιδόσεων που ήταν -και παραμένουν- εκπληκτικά: επιτάχυνση από 0-100 χλμ./ώρα σε 2,8 δευτερόλεπτα, 0-200 χλμ./ώρα σε 6,8 δλ. και 0-300 χλμ./ώρα σε 16,5 δλ., δηλαδή πέντε ολόκληρα δευτερόλεπτα ταχύτερα από τη θρυλική McLaren F1.
Η μέγιστη ταχύτητα των 350 χλμ./ώρα προσέθεσε στη γοητεία και τη φήμη της McLaren P1, αλλά ήταν η άμεση απόκριση στο γκάζι που απέδειξε περίτρανα ότι η ηλεκτροκίνηση μπορεί να ενισχύσει τις επιδόσεις των σύγχρονων υπερτροφοδοτούμενων κινητήρων εσωτερικής καύσης.
Παράλληλα με το υβριδικό σύστημα, η McLaren P1 στηρίχθηκε σε δύο από τα δυνατά σημεία-σήμα κατατεθέν της βρετανικής μάρκας: το χαμηλό βάρος και την αεροδυναμική συμπεριφορά. Το monocoque από ανθρακονήματα (με οροφή) MonoCagem βρισκόταν στον πυρήνα της McLaren P1 και αποτελούσε εξέλιξη της δομής MonoCell που χρησιμοποιήθηκε στο supercar McLaren 12C. To πλαίσιο αυτό αποτέλεσε βασικό παράγοντα στη βελτιστοποίηση της μάζας ενός οχήματος το οποίου το ελάχιστο -ξηρό- βάρος είναι μόλις 1.395 κιλά.
Ένας συνδυασμός αεροδυναμικής μελέτης σε CFD (υπολογιστική ρευστοδυναμική) και πολλών ωρών που δαπανήθηκαν στην αεροδυναμική σήραγγα, με επίκεντρο την αεροδυναμική απόδοση, οδήγησε παραγωγή κάθετης δύναμης 600 κιλών σε ταχύτητα πολύ χαμηλότερη από τη μέγιστη. Στη σχεδίαση της McLaren P1 ενσωματώθηκε ένα σύστημα DRS (Σύστημα Μείωσης της Αντίστασης), με έμπνευση τη Formula 1, το οποίο ρυθμίζει αυτόματα την κλίση της πίσω αεροτομής, προς μείωση της οπισθέλκουσας και αύξηση της ταχύτητας στην ευθεία.
