Η Formula 1 βρίσκεται στην αιχμή της τεχνολογίας. Όμως υπάρχει ένα κοινό χαρακτηριστικό σε όλα τα μονοθέσια το οποίο δεν έχει αλλάξει εδώ και πάνω από 60 χρόνια: η θέση του κινητήρα.
Από την δεκαετία του ‘60 έως και σήμερα, τα μονοθέσια έχουν τον κινητήρα τους στο κέντρο. Και αυτό γιατί ένα κεντρομήχανο αυτοκίνητο είναι πιο ζυγισμένο και πιο ευέλικτο, προσφέροντας καλύτερες επιδόσεις στις στροφές.
Ο άνθρωπος που πρώτος αντιλήφθηκε το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό, είναι ο ίδιος που, λίγα χρόνια αργότερα κατέκτησε και τον κόσμο του ράλλυ και το όνομά του είναι συνώνυμο με τα γρήγορα hot hatchback.
Ο John Newton Cooper γεννήθηκε στις 17 Ιουλίου του 1923 στο Surrey του Ηνωμένου Βασιλείου. Από μικρός έδειξε ενδιαφέρον στο αυτοκίνητο, παρακολουθώντας τον πατέρα του, Charles Cooper ο οποίος διατηρούσε συνεργείο στο Surbiton και είχε μηχανικές γνώσεις. Εξειδικευόταν μάλιστα στην συντήρηση αγωνιστικών αυτοκινήτων. Ακολουθώντας τα χνάρια του πατέρα του, ο John εγκατέλειψε το σχολείο στα 15 του χρόνια για να γίνει μαθητευόμενος μηχανικός. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου υπηρέτησε στην Βασιλική Πολεμική Αεροπορία του Ηνωμένου Βασιλείου, αποκτώντας τεχνογνωσία η οποία αποτέλεσε ένα από τα πιο πολύτιμα εργαλεία στην μετέπειτα επαγγελματική του ζωή.
Μετά τον πόλεμο, μαζί με τον πατέρα του άρχισαν να κατασκευάζουν προσιτά μονοθέσια για μεμονωμένους πελάτες του συνεργείου. Η επιτυχία τους ήταν τόσο μεγάλη, που το 1948 ίδρυσαν την δική τους εταιρεία, την Cooper Car Company, η οποία εξειδικευόταν στην κατασκευή αγωνιστικών αυτοκινήτων.
Αρχικά, ο John Cooper έτρεχε σε αγώνες τακτικά με τα δικά του αυτοκίνητα, αλλά καθώς η εταιρεία μεγάλωνε, ο χρόνος που είχε στη διάθεσή του για να αγωνίζεται ήταν λιγότερος. Την δεκαετία του ‘50 όλοι οι νέοι οδηγοί αγώνων που ήθελαν να νικήσουν στην τότε πρωτοεμφανιζόμενη Formula 1, επισκεπτόντουσαν τον John Cooper για τα μονοθέσιά τους: Ο Jack Brabham, ο Stirling Moss και ο Bruce McLaren ήταν μερικά από τα ονόματα που αγωνίστηκαν με μονοθέσια του Cooper. Σε μια περίοδο εννέα ετών, η ομάδα πήρε 16 νίκες σε Grand Prix, ενώ ο Brabham και η ομάδα κατέκτησαν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το 1959 και το 1960.
To αυτοκίνητο που κατέκτησε το πρωτάθλημα ήταν το πρώτο μονοθέσιο της Formula 1 με τον κινητήρα στο κέντρο. Σε αντίθεση με τα άλλα αγωνιστικά της εποχής, τα οποία είχαν τον κινητήρα στο μπροστινό μέρος, το Cooper T51 ήταν ελαφρύ, καλύτερα ζυγισμένο και πιο αεροδυναμικό, χαρακτηριστικά που του προσέδωσαν σημαντικό πλεονέκτημα στην πίστα. Ο John Cooper πάντως δεν θεωρούσε πως ήταν κάποια σπουδαία ανακάλυψη, δηλώνοντας σχετικά: «Βάλαμε τον κινητήρα στο πίσω μέρος, επειδή ήταν το πιο πρακτικό πράγμα που μπορούσαμε να κάνουμε».
Όπως και να έχει, η επιτυχία του στην Formula 1 έκανε τον John Cooper ξακουστό στον χώρο της αυτοκίνησης. Και ακόμα δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. Στις αρχές της δεκαετίας του ’60, ο Cooper γοητεύτηκε από ένα νέο αυτοκίνητο, το οποίο ξεκινούσε εκείνη τη περίοδο την εμπορική του πορεία: το Austin Seven ή – το γνωστό μας Mini. O Cooper ήξερε προσωπικά τον σχεδιαστή του Mini, τον Αλέξανδρο Ισιγόνη, τον οποίο προσπάθησε να πείσει να τον αφήσει να χρησιμοποιήσει το μικρό αυτοκίνητο ως βάση για αγωνιστικό. Ο Ισιγόνης αρχικά αρνήθηκε. Όμως ο Cooper επέμεινε και, τελικά, τον Σεπτέμβριο του 1961, το θρυλικό Mini Cooper έκανε το ντεμπούτο του.
Ο κυβισμός των 848 κ.εκ. αυξήθηκε σε 997 κ.εκ., ενώ η ιπποδύναμη ανέβηκε από 34 σε 55 ίππους. Δεν ήταν όμως μόνο η αύξηση της ισχύος, καθώς το Mini Cooper διέθετε διπλό καρμπυρατέρ, χειροκίνητο κιβώτιο με κοντές σχέσεις και δισκόφρενα στους μπροστινούς τροχούς. Όλα τα παραπάνω ήταν ανήκουστα εκείνη την εποχή σε μικρά αυτοκίνητα παραγωγής. Κατασκευάστηκε σε 1.000 αντίτυπα, για να μπορέσει να συμμετάσχει στην δεύτερη κατηγορία του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ράλλυ.
Το 1963 παρουσιάστηκε το Mini Cooper S, πιο δυνατό, με μεγαλύτερο κινητήρα 1,1 λίτρων και δισκόφρενα με σερβομηχανισμό, για πιο δυνατό φρενάρισμα. Στην σκηνή των ράλλυ, το Cooper κατάφερε να κερδίσει το πρωτάθλημα του 1964, του 1965 και του 1967. Παρότι κατάφερε να τερματίσει στην πρώτη θέση και το 1966, αποκλείστηκε από την οργάνωση καθώς οι βοηθητικοί προβολείς κρίθηκαν εκτός κανονισμών.
Αυτό όμως το μικρό εμπόδιο δεν έκλεψε την λάμψη ούτε του Mini ούτε του μηχανικού που το δημιούργησε. Δικαίως ο John Cooper θεωρείται θρύλος της αυτοκίνησης. Απεβίωσε στις 24 Δεκεμβρίου 2000, όμως το όνομά του παραμένει έως και σήμερα, με την Mini να ονομάζει John Cooper Works (JCW) τα κορυφαία και πιο γρήγορα σύγχρονα μοντέλα της, αποδίδοντας έτσι φόρο τιμής στον αφανή μηχανικό που έγινε θρύλος της αυτοκίνησης.
