Η Bugatti είναι γνωστή για την οραματική μηχανολογία. Σήμερα, η μάρκα του Molsheim γιορτάζει 100 χρόνια από το αγωνιστικό ντεμπούτο ενός από τα πιο πρωτοποριακά αυτοκίνητα της ιστορίας της. Ο λόγος για την Bugatti Type 32 “Tank”. Αυτό το ιδιότροπο σε σχεδιασμό αγωνιστικό αυτοκίνητο έμελλε να βάλει τα θεμέλια για τις αεροδυναμικές καινοτομίες στον μηχανοκίνητο αθλητισμό, και κέρδισε το παρατσούκλι του όχι μόνο για το σχήμα του, αλλά και για τις ορατές βίδες στα πάνελ του αμαξώματος.
Η Type 32 “Tank” έκανε το ντεμπούτο της στο Grand Prix Γαλλίας στις 2 Ιουλίου του 1923, με τόπο διεξαγωγής την πόλη Tours στην πανέμορφη κοιλάδα Loire, όπου 300.000 θεατές συγκεντρώθηκαν για να απολαύσουν ένα γεγονός που υποσχόταν άφθονο ενθουσιασμό υψηλών οκτανίων από μια σειρά πρωτοποριακών αγωνιστικών αυτοκινήτων. Ωστόσο, το αυτοκίνητο που προσέλκυσε την περισσότερη προσοχή ήταν η τολμηρή μηχανή που αποτελούσε απόδειξη της ιδιοφυΐας του Ettore Bugatti και της αδιάκοπης προσπάθειας για βελτίωση, αψηφώντας τις συμβάσεις.
Αυτό που τράβηξε αμέσως τα βλέμματα στην αεροδυναμική Type 32 ήταν το εμπνευσμένο από αεροπλάνο αμάξωμα σε σχήμα πτερυγίου, αποτέλεσμα της πεποίθησης της Bugatti ότι η προηγμένη αεροδυναμική θα έπαιζε ολοένα και πιο σημαντικό ρόλο στην ενίσχυση των επιδόσεων των αγωνιστικών αυτοκινήτων. Κάτω από το αμάξωμα, βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό στην Type 30, με τον 2λιτρο 8κύλινδρο κινητήρα να αποδίδει περίπου 90 ίππους. Εντούτοις, το ασυνήθιστο fairing μαζί με σχετικά κοντό μεταξόνιο και στενό μετατρόχιο το έκαναν να μοιάζει ελάχιστα άλλα αυτοκίνητα του grid, προκαλώντας αναστάτωση στους οπαδούς που το παρακολουθούσαν.
Το αυτοκίνητο επωφελήθηκε από πολυάριθμες καινοτόμες μηχανολογικές λύσεις. Οι άξονες ήταν τοποθετημένοι κάτω από το πλαίσιο (αντίθετα από το συνηθισμένο δηλαδή), διέθετε υδραυλικά εμπρός φρένα, και κιβώτιο τριών ταχυτήτων και αντίστροφης κίνησης transaxle. Όπως ήταν αναμενόμενο, ένα τόσο ανορθόδοξο αυτοκίνητο βρέθηκε στο επίκεντρο της προσοχής, ξεχωρίζοντας από μια σειρά αγωνιστικών που ακολουθούσαν ευρέως χρησιμοποιούμενες και άμεσα αναγνωρίσιμες τυπικές σχεδιαστικές νόρμες της εποχής εκείνης.
Συνολικά, κατασκευάστηκαν πέντε Type 32: ένα πρωτότυπο, συν τα τέσσερα αυτοκίνητα που έλαβαν μέρος στο Grand Prix, έναν εξαντλητικό αγώνα 35 γύρων ενός σιρκουί μήκους 22,83 χιλιομέτρων σε δημόσιους δρόμους, για μια συνολική απόσταση λίγο κάτω από 800 χλμ. Από αυτές τις τέσσερις συμμετοχές, ο πιο επιτυχημένος οδηγός ήταν ο Γάλλος οδηγός Ernest Friderich, ο οποίος τερμάτισε 3ος, ολοκληρώνοντας τον αγώνα σε 7 ώρες και 22,4 δλ. με μέση ταχύτητα λίγο πάνω από 112 χλμ./ώρα.
Ήταν ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα για την Type 32, αλλά ο αγώνας της Tours θα αποδεικνυόταν η μοναδική της εμφάνιση σε Grand Prix, καθώς η Bugatti επικεντρώθηκε στην εξέλιξη της εμβληματικής Type 35. Αυτή η θρυλική Bugatti διέθετε πλήθος νέων ιδεών, συμπεριλαμβανομένης της εισαγωγής τροχών αλουμινίου και γνώρισε πρωτοφανή επιτυχία, κερδίζοντας το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Grand Prix το 1926.
Παρά τη σύντομη καριέρα της στο GP, η Type 32 αποδείχθηκε πολύτιμη άσκηση για την Bugatti, και πολλά από τα μαθήματα που πήρε θα απέδιδαν καρπούς στο μέλλον. Ειδικότερα, η πεποίθηση ότι η αεροδυναμική απόδοση θα μπορούσε να διαδραματίσει έναν τόσο καθοριστικό ρόλο αποδείχθηκε περίτρανα σε ένα άλλο αγωνιστικό αυτοκίνητο, του οποίου το βελτιωμένο, κλειστό αμάξωμα του χάρισε επίσης το προσωνύμιο “Tank“.
Πρόκειται για την 57G, που κυριάρχησε στους αγώνες αντοχής στη δεκαετία του 1930, εξασφαλίζοντας τη νίκη στο Grand Prix Γαλλίας του 1936 και στις 24 Ώρες του Le Mans το 1937, αποδεικνύοντας ότι το όραμα του Ettore Bugatti, που υλοποιήθηκε για πρώτη φορά στην Type 32 “Tank” του 1923, είχε αποδειχθεί σωστό.
Μέχρι σήμερα, η Type 32 είναι ακόμα άμεσα αναγνωρίσιμη σε πολλούς οπαδούς του μηχανοκίνητου αθλητισμού, ως μια εμβληματική και πρωτοποριακή δημιουργία της Bugatti. Αυτό το αριστούργημα της εταιρείας βρίσκεται σήμερα στο Εθνικό Μουσείο Αυτοκινήτου στο Mulhouse της Γαλλίας και υπάρχουν ευκαιρίες να το θαυμάσει κάποιος από κοντά, καθώς εξακολουθεί να αγωνίζεται σε ορισμένους ιστορικούς αγώνες.
