Giotto Bizzarrini. Ένα όνομα που σημαίνει πολλά στην ιστορία του μηχανοκίνητου αθλητισμού και που θα άξιζε μεγαλύτερη αναγνώριση. Ένας μηχανολόγος που πάντα επιδίωκε τους στόχους του χωρίς συμβιβασμούς. Η ErreErre Fuoriserie ForGiotto δημιουργήθηκε για να γεμίσει ένα κενό: αυτό ενός αυτοκινήτου που σχεδιάστηκε, αλλά δεν κατασκευάστηκε ποτέ, ως φόρο τιμής στη μεγαλοφυΐα εκείνου που το οραματίστηκε.
Όταν ο Giotto Bizzarrini, αποχώρησε από τη Ferrari το 1962, δημιούργησε για τη Scuderia Serenissima του Conte Giovanni Volpi di Misurata την 250 GT Breadvan (βασισμένη σε μία Ferrari 250 GT SWB με κοντό μεταξόνιο), σε συνεργασία με την Carrozzeria Sports Cars του Piero Drogo. Η ιδέα του Breadvan ήταν να εξερευνήσει πιο λειτουργική αεροδυναμική διαμόρφωση για να επιτύχει τη μέγιστη ταχύτητα στην τεράστια ευθεία της Hunaudieres, στο θρυλικό αγώνα αντοχής 24 Ωρών του Le Mans.
Τότε, η ευθεία είχε μήκος 6,75 χλμ., ενώ σήμερα διακόπτεται από δύο chicane. Aυτή η περίφημη ευθεία, γνωστή σε όλους τους λάτρεις των αγώνων, επέτρεψε να ξεπεραστεί το όριο των 300 χλμ./ώρα στη δεκαετία του 1960, για να φτάσει στο επίσημο ρεκόρ των 407 χλμ./ώρα που καταγράφηκε στον αγώνα του 1988, προφανώς πριν από την τροποποίηση της πίστας.
Οι δραστηριότητες του Giotto Bizzarrini εκείνη την εποχή ήταν ποικίλες και ασχολήθηκε επίσης με το σχεδιασμό κινητήρων, κατασκευάζοντας έναν 12κύλινδρο 3,5 λίτρων που παραχωρήθηκε στη Lamborghini για την 350 GT. Εντωμεταξύ, ξεκίνησε να συνεργάζεται με τον Renzo Rivolta και από αυτή τη συνεργασία το 1963 γεννήθηκαν οι Iso Grifo A3/L (Lusso) και A3/C (Corsa), τα οποία παρουσιάστηκαν στην Έκθεση του Τορίνο στα περίπτερα των Bertone (το A3/L) και Iso Rivolta (το A3/C), αντίστοιχα.
Το σχέδιο είναι του Bizzarrini, ενώ το στυλ είναι της Bertone, σχεδιασμένο από τον Giorgetto Giugiaro. Η A3/C κατασκευάζστηκε στην Carrozzeria Sports Cars Drogo στη Modena και είναι η αγωνιστική έκδοση της A3/L, η οποίο αντίθετα παραγόταν στο Bresso, στα εργοστάσια της Iso Rivolta.
Η A3/C θα γινόταν το αγαπημένο δημιούργημα του Giotto Bizzarrini, ο οποίος αφιερώθηκε στην εξέλιξή της για να τη φέρει στον αγώνα του Le Mans. Το 1964 όμως, τερματίζεται η συνεργασία με τον Rivolta και ο Bizzarrini ιδρύει την Prototipi Bizzarrini, που αργότερα μετονομάζεται σε Bizzarrini S.p.A. Το 1965 παρουσιάζει την 5300 GT Strada, που συνέχισε την παράδοση της Iso A3/C και την ιστορία της.
Ένα «αυτοκίνητο breadvan» ή «camionnette» στα γαλλικά, επειδή φαίνεται ότι ο όρος προέρχεται από το Le Mans, είναι ένα τροποποιημένο σπορ αυτοκίνητο με ιδιαίτερο αμάξωμα, που χαρακτηρίζεται από μακρύ και κοφτό πίσω μέρος, παρόμοιο με το σχήμα ενός φορτηγού για την παράδοση ψωμιού, εξού και το «breadvan» στα αγγλικά.
Αυτή η αεροδυναμική λύση είναι αποτέλεσμα των μελετών που πραγματοποίησε ο Γερμανός μηχανικός Wunibald Kamm τη δεκαετία του 1930. Ο Bizzarrini είχε καταλάβει ότι το πίσω μέρος είναι πολύ σημαντικό για την αεροδυναμική ενός αγωνιστικού αυτοκινήτου και τόσο για την αντίσταση όσο και για το αεροδυναμικό φορτίο.
Στη δεκαετία του 1960, οι μηχανολόγοι προσπαθούσαν να μειώσουν την ώθηση που ασκούσε η ροή του αέρα προς τα πάνω, επειδή χωρίς αεροτομές, τα αυτοκίνητα εξακολουθούσαν να έχουν άνωση. Δηλαδή, η ροή του αέρα έτεινε να τα ανυψώνει το εμπρός μέρος σε υψηλές ταχύτητες. Με την ανύψωση της ουράς του αυτοκινήτου, άνωση μειώνεται σημαντικά.
Από την κατασκευή του Breadvan πέρασαν τα χρόνια και η πορεία του Bizzarrini συνεχίστηκε με χίλιες πτυχές. Ένας νεαρός φοιτητής σχεδιασμού από το Τορίνο, με βαθιά αγάπη για τα αυτοκίνητα, θαύμαζε τον Bizzarrini και ήθελε να μάθει από αυτόν. Επικοινώνησε μαζί του και επέμενε να συνεργαστούν. Ο Bizzarrini ήταν σκεπτικός, καθώς πολλοί είχαν ήδη κάνει το ίδιο αίτημα, χωρίς όμως την απαραίτητη κινητοποίηση και αφοσίωση.
Ο Fabrizio Rossini όμως, τελικά κέρδισε την εμπιστοσύνη του μεγάλου δασκάλου, ο οποίος διαπίστωσε τη σοβαρότητα και την ακλόνητη βούληση που είχε για μάθηση ο νεαρός. Ο Rossini πέτυχε το σκοπό του όταν τοποθέτησε το τροχόσπιτό του μπροστά από το σπίτι του Bizzarrini, που εντυπωσιάστηκε από την επιμονή του νεαρού και του έδωσε την τελική του συγκατάθεση.
Ένα εγχείρημα που ο Bizzarrini ήθελε να προχωρήσει, αλλά δεν μπόρεσε να το κάνει για λόγους χρόνου και επενδύσεων, ήταν να εφαρμόσει το concept του Breadvan στην A3/C βελτιώνοντας την αεροδυναμική της. Αυτό είναι που ο Bizzarrini εμπιστεύτηκε στον Rossini και αυτή είναι η πρόκληση που δέχτηκε η ErreErre Fuoriserie, σε συνεργασία με την Iso Restorations: να δημιουργήσει την ErreErre Fuoriserie ForGiotto, έναν φόρο τιμής στον Giotto Bizzarrini και στο όνειρό του, που παρέμενε ανεκπλήρωτο μέχρι σήμερα.
Κάτω από το κομψό αμάξωμα της ForGiotto, εξ ολοκλήρου κατασκευασμένο από αλουμίνιο που έχει σφυρηλατηθεί στο χέρι από εξειδικευμένους τεχνίτες, βρίσκεται ο V8 Chevrolet «small block» 327 των 5.358 κ. εκ., με ισχύ που ξεκινά από τους 300 ίππους και μπορεί να ξεπεράσει τους 400 ίππους, ο βασικός κινητήρας σχεδόν όλων των αυτοκινήτων του Giotto Bizzarrini.
Η τροφοδοσία γίνεται με τετραπλό καρμπυρατέρ. Το κιβώτιο ταχυτήτων είναι Borg-Warner 4 σχέσεων. Το βάρος του ForGiotto είναι περίπου 1.200 κιλά, και η σχέση βάρους/ισχύος σε συνδυασμό με την ιδιαίτερη αεροδυναμική του μορφή, του επιτρέπει να αγγίξει μέγιστη ταχύτητα άνω των 250 χλμ./ώρα.
Τα ελαστικά παραμένουν σε διαστάσεις παρόμοιες με τα αρχικά, με ζάντες 15 ιντσών. Το μήκος είναι 4,369 μ., το πλάτος περίπου 1,73 μ., το ύψος 1,11 μ. και το μεταξόνιο είναι 2,45 μ. Το αυτοκίνητο παρουσιάζεται στη μεταλλική απόχρωση «Azzurro Nuvola», μια απόχρωση που χαρακτηρίζει όλα τα νέα μοντέλα του οίκου ErreErre Fuoriserie του Τορίνο. Κάθε αυτοκίνητο έχει ευρείες δυνατότητες εξατομίκευσης.
