Το 1980 ήταν η τελευταία χρονιά που η McLaren λειτούργησε υπό τον έλεγχο των Αμερικανών Teddy Mayer και Tyler Alexander, οι οποίοι την είχαν αναλάβει τη διοίκησή της μία δεκαετία νωρίτερα, το 1970, έπειτα από το θάνατο του Νεοζηλανδού ιδρυτή της, Bruce McLaren. Η McLaren είχε καταφέρει το 1976 να κατακτήσει για δεύτερη φορά τον τίτλο οδηγών (με τον James Hunt), αλλά έκτοτε η πορεία της ήταν καθοδική.
Για αυτό και ο βασικός σπόνσορας της ομάδας, η Philip Morris, που διαφήμιζε την καπνοβιομηχανία της Marlboro, έφερε ένα καινούργιο πρόσωπο στην ομάδα, τον Ron Dennis, ο οποίος έγινε μέτοχος της McLaren και σύντομα θα αναλάμβανε τον πλήρη έλεγχο της ομάδας. Ο Dennis ήταν αυτός προσέλκυσε στη McLaren και προσέλκυσε τον σχεδιαστή John Barnard, με του οποίου τα μονοθέσια η βρετανική ομάδα θα κυριαρχούσε στα μέσα της δεκαετίας του 1980.
Από την πλευρά του, ο John Watson είχε κάνει το ντεμπούτο του στη Formula 1 το 1973 και είχε περάσει από τις ομάδες της Surtees και της Penske (αντικαθιστώντας τον αδικοχαμένο Αμερικανό Mark Donohue), με την οποία κατέκτησε την πρώτη του νίκη στο βροχερό GP Αυστρίας του 1976, πριν μεταβεί στη Brabham του Bernie Ecclestone το 1977, στην οποία προσχώρησε την επόμενη σεζόν ο Niki Lauda. Ωστόσο, o οδηγός από τη Βόρεια Ιρλανδία είδε την πόρτα της εξόδου από την ομάδα στο τέλος του 1978, για χάρη του Βραζιλιάνου Nelson Piquet, o οποίος θα κατακτούσε στο μέλλον δύο τίτλους με την Brabham.
To 1979, όντας ένας από τους έμπειρους οδηγούς του grid, o Watson μετέβη στη McLaren ως Νο. 1 οδηγός, καθώς θα τον πλαισίωνε ο νεαρός και άπειρος τότε Γάλλος Patrick Tambay. Για το 1980 όμως, ο Watson, είχε έναν καινούργιο team-mate, ο οποίος δεν ήταν άλλος από τον μελλοντικό 4 φορές Παγκόσμιο Πρωταθλητή (3 φορές με τη McLaren), Alain Prost, που είχε κατακτήσει το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Formula 3 την προηγούμενη χρονιά.
Η σεζόν του 1980 έμελλε να είναι μία από τις χειρότερες στην ιστορία της McLaren. Παράλληλα, ο Prost κατέληξε δύο φορές στο νοσοκομείο, έπειτα από δύο ατυχήματα που συγκαταλέγονται μεταξύ των μεγαλύτερων της καριέρας του. Κανείς δεν ήξερε τότε πόσο επιτυχημένος οδηγός θα γινόταν στη Formula 1 ο Prost, ο οποίος ήδη έδειχνε τις δυνατότητές του, όντας πολύ συχνά ταχύτερος (και με αρκετά μεγάλη διαφορά) του πιο έμπειρου Watson στις κατατακτήριες δοκιμές από την αρχή της σεζόν.
Αυτό έκανε τις σχέσεις του Watson με τη διοίκηση της McLaren, που είχε ενθουσιαστεί με τον Prost, να πάρουν την κατιούσα. Όπως δήλωσε πρόσφατα ο Watson: «Για μένα, ήταν σαφές ότι η διοίκηση έδινε μεγαλύτερη σημασία στον Alain παρά σε μένα και ότι εγώ κατά κάποιο τρόπο ήμουν στο περιθώριο. Ένιωσα ότι ο λόγος που η McLaren δεν ήταν τόσο ανταγωνιστική όσο θα έπρεπε ήμουν εγώ».
Ωστόσο, τα χειρότερα δεν είχαν ακόμα έρθει, καθώς έπειτα από μερικά μέτρια αποτελέσματα, οι μηχανικοί της McLaren αποφάσισαν να αλλάξουν το όνομα του οδηγού τους, όπως αναγραφόταν στο μονοθέσιο, σε John Whatswrong (τι δεν πάει καλά) σε έναν αγώνα.
Ο Watson θυμάται: «Κάποιοι από την ομάδα μου, και μιλάω για τους ανθρώπους που δούλευαν στο μονοθέσιό μου, το βρήκαν πολύ διασκεδαστικό να αλλάξουν το όνομά μου από John Watson σε John ‘Whatswrong’ κατά τη διάρκεια ενός Grand Prix. Ήταν αηδιαστικό, ανέντιμο και ασεβές. Η διοίκηση το επέτρεψε να παραμείνει στο μονοθέσιο. Ήταν ένα από τα λάθη τους, για να είμαι ειλικρινής».
«Για τέτοιου είδους ασέβεια, σήμερα θα σε απέλυαν επί τόπου. Εκείνη την εποχή, όλα φαίνονταν διασκεδαστικά και ήταν μέρος της σκηνής. Αλλά εγώ ήμουν αυτός που έπρεπε να υποστεί όλες αυτές τις βλακείες».
Αυτό οδήγησε και τις σχέσεις του Watson με τους δημοσιογράφους να γίνουν χειρότερες: «Νομίζω ότι στο Zandvoort υπήρξε πρόβλημα με τον Τύπο, όταν τους είπα ότι ήταν ένα τσούρμο μ*****ς. Δεν θυμάμαι λεπτομερώς τη συγκεκριμένη κατάσταση. Αλλά είχα αρνητικά σχόλια από τον Τύπο καθ’ όλη τη διάρκεια του 1980 και πίστευα ότι δεν είχαν ιδέα τι συνέβαινε στην ομάδα».
Ο Watson επέκρινε ορισμένους δημοσιογράφους που κατά τη γνώμη του «περνούσαν πολύ χρόνο απολαμβάνοντας το δωρεάν φαγητό και το ποτό των χορηγών, αντί να κάνουν αυτό για το οποίο πληρώνονται. Δεν μου αρέσει που το λέω, αλλά ορισμένα από αυτά τα πρώην εξέχοντα μέλη του Τύπου είχαν ένα ορισμένο ποσό πληροφοριών, αλλά απείχαν πολύ από το να κατανοήσουν τα προβλήματά μου ή εκείνα της McLaren».
«Το μόνο που έβλεπαν ήταν ότι ο Alain έκανε φανταστική δουλειά, και ήμουν ο πρώτος που το αναγνώρισε αυτό. Συμπεριφέρθηκα σαν μεγάλος αδελφός του. Δεν είχα κανένα πρόβλημα μαζί του το 1980 και είμαστε ακόμα και σήμερα καλοί φίλοι».
Ο 77χρονος σήμερα Watson, θυμάται ακόμα ένα επεισόδιο στη Νότια Αφρική, όπου ο Prost τραυματίστηκε μετά από ένα σοβαρό ατύχημα. Ο Watson ήταν αυτός που φρόντισε τον Γάλλο team-mate του, «καθώς δεν μπορούσαμε προφανώς να επικοινωνήσουμε με κανέναν από την ομάδα, έπρεπε να ταξιδέψω στο Γιοχάνεσμπουργκ για να βρω ένα νοσοκομείο και να τον εξετάσουν».
«Του έκαναν ακτινογραφία και διαπίστωσαν ότι είχε υποστεί κάταγμα σκαφοειδούς οστού στον καρπό του. Όταν επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, ήταν περασμένα μεσάνυχτα. Δεν ήμουν καθόλου χαρούμενος, διότι η ομάδα δεν ήταν πουθενά, πιθανώς στο μπαρ ή οπουδήποτε αλλού, οπότε απλά είπα ‘δεν πρόκειται να αγωνιστεί, γιατί έχει σπασμένο σκαφοειδές’. Δεν είχαν ιδέα, πραγματικά».
«Νομίζω ότι ο Prost χρησιμοποιήθηκε για να προσπαθήσουν να κρατήσουν τον Ron (Dennis) και τον John (Barnard) έξω από την ομάδα. Ήταν ένα πολιτικό πιόνι για να αποτραπεί η εισαγωγή μιας νέας διοίκησης. Έως μέσα της σεζόν υπήρχαν σοβαρές κινήσεις για να έρθουν ο Ron και ο John και να μετατραπεί η McLaren από ομάδα της δεκαετίας του 1970 σε ομάδα της δεκαετίας του 1980».
Στον τελευταίο αγώνα της σεζόν του 1980, το GP στο Watkins Glen των ΗΠΑ, ο Prost είχε ένα ακόμα πολύ σοβαρό ατύχημα, όταν κατέρρευσε η ανάρτηση του μονοθεσίου του στις δοκιμές. Ο Watson αναφέρει: «Πήγα στο ιατρικό κέντρο για να τον δω και μου είπε: ‘John, θα είσαι το No. 1 στη McLaren του χρόνου. Εγώ δεν θα οδηγήσω ποτέ ξανά McLaren’». Ο Prost είχε αποφασίσει να μεταβεί το 1981 στη Renault, η οποία σε αντίθεση με τη McLaren διέθετε turbo κινητήρες, που ήταν το μέλλον της F1 τότε.
Ο John Watson παρέμεινε στην ομάδα της McLaren, που θα λειτουργούσε πλέον υπό τη διεύθυνση του Ron Dennis, αφότου εξαγοράστηκαν οι μετοχές των Teddy Mayer και Tyler Alexander. Ο John Barnard θα σχεδίαζε το πρώτο μονοθέσιο με πλαίσιο από ανθρακονήματα, την MP4 και τον Watson πλαισίωσε ο Andrea de Cesaris, του οποίου η οικογένεια διατηρούσε πολύ καλούς φιλικούς δεσμούς με τον Aleardo Buzzi, επικεφαλής της Philip Morris.
O Ιταλός οδηγός, στον οποίο επίσης προσαρτήθηκε ένα αρκετά προσβλητικό προσωνύμιο (de Crasheris), λόγω των πολύ συχνών ατυχημάτων του, παρέμεινε στη McLaren μόνο μία σεζόν, καθώς ο Ron Dennis -και τα χρήματα της Philip Morris- έπεισαν τον Niki Lauda να επιστρέψει στην ενεργό δράση το 1982, έπειτα από την ξαφνική αποχώρησή του στο μέσο της σεζόν του 1979. Έτσι, ο Αυστριακός Πρωταθλητής έγινε -ξανά- team-mate του Watson.
Μάλιστα, ο Lauda κατάφερε να κερδίσει τον 3ο αγώνα έπειτα από την επιστροφή του. Ωστόσο, ο Watson κατάφερε να κάνει καλύτερη σεζόν από τον Αυστριακό, σε μια χρονιά που σηματοδοτήθηκε από τραγωδίες, ατυχήματα και απρόβλεπτα αποτελέσματα. Ο Keke Rosberg αναδείχθηκε Πρωταθλητής με μία μόνο νίκη, σε μία χρονιά που είδε 11 διαφορετικούς νικητές σε 16 Grand Prix, με τον Watson να ανεβαίνει δύο φορές στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου, στο Silverstone και στο Detroit, όπου εκκίνησε από τη 17η θέση, για να ανέβει στην κορυφή της βαθμολογίας. Ο Watson θα διεκδικούσε τον τίτλο έως τον τελευταίο αγώνα.
Ο Watson παρέμεινε στη McLaren έως το τέλος του 1983 και στην τελευταία του πλήρη σεζόν με την ομάδα, κατέκτησε την τελευταία νίκη της καριέρας του, στο Long Beach των ΗΠΑ, σημειώνοντας ένα ρεκόρ που στέκει ακόμα: αυτό του οδηγού που έχει κερδίσει Grand Prix από την πιο χαμηλή θέση εκκίνησης, την 22η, καθώς τα ελαστικά της Michelin που χρησιμοποιούσε τότε η McLaren δεν είχαν τη δυνατότητα να αναπτύξουν γρήγορα θερμοκρασία για έναν γύρο κατατακτήριων δοκιμών, αλλά απέδιδαν πολύ καλά στον αγώνα.
Tο 1984 όμως, η McLaren αντικατέστησε τον Watson με τον παλαιό του team-mate, τον Alain Prost, παρότι ο Lauda δεν τον ήθελε στην ομάδα, διότι αναγνώριζε τον κίνδυνο. Ο Γάλλος είχε μόλις χάσει τον τίτλο του 1983 και λόγω λαθών της Renault, που δεν τον είχαν αφήσει ικανοποιημένο. Με την προσθήκη των κινητήρων της Porsche, την εξέλιξη των οποίων χρηματοδοτούσε η TAG του Γάλλου (γεννημένου στη Σαουδική Αραβία) Mansour Ojjeh, ο οποίος έγινε και μέτοχος της ομάδας, η McLaren θα μετατρεπόταν σε κυρίαρχη δύναμη το 1984, επιτρέποντας στο Niki Lauda να πάρει το 3ο του Πρωτάθλημα για μόλις μισό βαθμό από τον Prost. Ήταν η μικρότερη βαθμολογική διαφορά που έκρινε τίτλο στην ιστορία του σπορ.
Ωστόσο, ο Prost θα κατακτούσε τον τίτλο οδηγών των επόμενων δύο σεζόν. Το 1985 ο Prost κατατρόπωσε τον Lauda, ο οποίος όπως θα δήλωνε αργότερα, είχε παραμείνει στη Formula 1 μία σεζόν παραπάνω από το ιδεατό. O Watson στο μεταξύ είχε μεταβεί στους αγώνες αντοχής, ωστόσο, θα συμμετείχε σε ένα τελευταίο αγώνα της Formula 1, το GP Ευρώπης του 1985, το οποίο διεξήχθη στο Brands Hatch της Αγγλίας. Εκεί, αντικατέστησε τον Lauda, που είχε υποστεί τραυματισμό στον καρπό του στον προηγούμενο αγώνα. Αυτή ήταν η τελευταία φορά στην ιστορία της Formula 1 που ένας οδηγός ο οποίος δεν ήταν Πρωταθλητής, χρησιμοποίησε το Νο. 1 σε Grand Prix.
Σε εκείνο τον αγώνα (που ο Nigel Mansell κατέκτησε την πρώτη του νίκη), ο Watson είδε για πρώτη φορά στην πίστα τον Ayrton Senna, ο οποίος οδηγούσε για τη Lotus και αργότερα θα σχολίαζε: «Στην κατηφόρα για την Dingle Dell είδα αυτό το μονοθέσιο να έρχεται πολύ γρήγορα πίσω μου. Στο χαμηλότερο ακριβώς μέρος, ο Ayrton πέρασε από την εσωτερική, που του είχα αφήσει χώρο».
«Είδα και άκουσα κάτι που δεν είχα δει να κάνει κανείς στο παρελθόν σε αγωνιστικό αυτοκίνητο. Ήταν σαν να είχε τέσσερα χέρια και τέσσερα πόδια. Φρενάριζε, κατέβαζε, κατεύθυνε το τιμόνι, ‘τηλεγραφούσε’ με το γκάζι, και το μονοθέσιο φαινόταν να βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού μεταξύ του ελέγχου και έλλειψης ελέγχου».
«Το μονοθέσιο έπαιρνε κλίση με μια αλαζονεία που έκανε τα μάτια μου να γουρλώσουν. Ήταν ένας μάστορας που έλεγχε μια μηχανή, δεν είχα ξαναδεί turbo μονοθέσιο να οδηγείται έτσι. Η ικανότητα του εγκεφάλου να διαχωρίζει κάθε εξάρτημα και να το συναρμολογεί ξανά με αυτόν το ρυθμό και συντονισμό, ήταν για εμένα μια αξιοσημείωτη εμπειρία, ήταν προνόμιο που το είδα». Από αυτό το δείγμα γραφής του Senna, o Watson γνώριζε ότι οι ημέρες του στη Formula 1 είχαν τελειώσει.
Ο John Watson ήταν ο οδηγός που πραγματοποίησε το πρώτο shakedown του παρθενικού μονοθεσίου της ομάδας του Ιρλανδού Eddie Jordan, της 191 (που τότε ονομαζόταν ακόμα 911, κάτι που έκανε την Porsche να δυσανασχετίσει), στο Silverstone, το Νοέμβριο του 1990, πριν από το ντεμπούτο της ομάδας στην F1 το 1991. Με αυτό το μονοθέσιο θα έκανε το ντεμπούτο του στη Formula 1 ο Michael Schumacher στο GP Βελγίου εκείνης της χρονιάς. Ο Watson έγινε σχολιαστής αγώνων.
