Ένα κράνος σαν του Juan Manuel Fangio ήταν το βραβείο που παρέλαβε ο Valtteri Bottas από τα χέρια του Jackie Stewart για την κατάκτηση της pole position στο Grand Prix του Μεξικού. Το βραβείο δόθηκε με αφορμή τη συμπλήρωση 70 ετών από τότε που ο Αργεντινός εμβληματικός οδηγός κατέκτησε το πρώτο από τα πέντε Παγκόσμια Πρωταθλήματα του, το 1951. Και αντίθετα με πολλούς άλλους, ο μύθος του ζει ακόμα μέσα από τις δηλώσεις των πιο πετυχημένων οδηγών της Formula 1. Είναι πολλές οι θεωρίες και οι απόψεις για «τον καλύτερο οδηγό» όμως ο Juan Manuel Fangio έχει καταφέρει κάτι εντυπωσιακό και «μετρήσιμο». Έχει κερδίσει πέντε από τα επτά Πρωταθλήματα στα οποία συμμετείχε και μάλιστα με τέσσερις διαφορετικές ομάδες.
Ο παππούς του μετανάστευσε από την Ιταλία στην Αργεντινή το 1887, αγόρασε μια φάρμα σε προάστιο του Μπουένος Άιρες και μετά από τρία χρόνια έφερε την οικογένεια του στη νέα τους πατρίδα. Ο Juan Manuel, το τέταρτο από τα έξι παιδιά του Loreto και της Herminia, γεννήθηκε στις 24 Ιουνίου 1911 στο Balcarce της Αργεντινής. Στα 13 παράτησε το σχολείο για να εργαστεί ως βοηθός μηχανικού. Τότε έμαθε να οδηγεί, ενώ παράλληλα έπαιζε ποδόσφαιρο, ως αυθεντικός Αργεντινός. Κατά τη διάρκεια της θητείας του στο στρατό, ο διοικητής πρόσεξε τις οδηγικές του ικανότητες και των πήρε ως προσωπικό του οδηγό. Λίγο πριν τα 22α γενέθλιά του, απολύθηκε από το στρατό και επέστρεψε στην Balcarce με σκοπό να συνεχίσει την καριέρα του στα ποδοσφαιρικά γήπεδα. Οι συμπαίκτες του τον παρότρυναν να ασχοληθεί επαγγελματικά με το αυτοκίνητο και με τη βοήθεια των γονιών του, που του παραχώρησαν ένα υπόστεγο, άρχισε να εργάζεται ως μηχανικός και να συμμετέχει σε τοπικούς αγώνες από το 1936.
Κέρδισε το Εθνικό Πρωτάθλημα το 1940 και το 1941 με Chevrolet, συμμετέχοντας σε μαραθώνιους αγώνες, όπως το Grand Prix de Norte, κατά το οποίο οδήγησε 10.000 χιλιόμετρα σε 15 ημέρες, περνώντας από ερήμους, ζούγκλες και τις χιονισμένες Άνδεις. Σε έναν τέτοιο αγώνα το 1948 ο Fangio έζησε μια τραγωδία, όταν βγήκε από το δρόμο με αποτέλεσμα να σκοτωθεί ο συνοδηγός του. Δεν ήθελε να συνεχίσει τους αγώνες και έπεσε σε κατάθλιψη. Όμως η επιτυχημένη πορεία του δεν πέρασε απαρατήρητη από το Argentine Automobile Club και την κυβέρνηση του Juan Peron, που του αγόρασαν μια Maserati και τον έστειλαν να συμμετάσχει σε αγώνες στην Ευρώπη.
Το 1950 διοργανώθηκε το πρώτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Οδηγών και ο Fangio κατέκτησε τη δεύτερη θέση, με την ομάδα της Alfa Romeo. Την εποχή που η λέξη “ασφάλεια” στη Formula 1 ήταν άγνωστη, τα αυτοκίνητα ήταν γρήγορα και βαριά, χωρίς καμιά υποβοήθηση και οι αγώνες είχαν πολύ μεγάλη διάρκεια. Ωστόσο ο 40χρονος Juan Manuel, ένας από τους γηραιότερους οδηγούς της εποχής, κατάφερνε να πρωταγωνιστεί. Πολλές φορές με μια αδιανόητη για τα σημερινά δεδομένα συνθήκη, συνεχίζοντας με αυτοκίνητο άλλου οδηγού τον αγώνα όταν το δικό του είχε βλάβη.
Το 1951 ο Juan Manuel Fangio κέρδισε το πρώτο του Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με την Alfa Romeo, αλλά το 1952 αποφασίστηκε να χρησιμοποιηθούν αυτοκίνητα προδιαγραφών Formula 2. Η Alfa Romeo δεν διέθετε τέτοιο μοντέλο, ο Αργεντίνος βρέθηκε χωρίς αυτοκίνητο και αποφάσισε να συμμετάσχει σε έναν μη πρωταθληματικό αγώνα στη Monza. Εκεί είχε ένα πολύ σοβαρό ατύχημα, έσπασε τον αυχένα του και αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Αργεντινή ώστε να αναρρώσει όλη την υπόλοιπη χρονιά.
Το 1953 επανήλθε και κατέκτησε τη δεύτερη θέση, ενώ ακολούθησε ένα σερί τεσσάρων συνεχόμενων νικών στο Πρωτάθλημα της Formula 1 από το 1954 ως το 1957. Οι πέντε τίτλοι είναι ένα ρεκόρ που παρέμεινε για 46 χρόνια μέχρι να ξεπεραστεί από τον Michael Schumacher το 2003. Υπάρχουν όμως και ρεκόρ του, που διατηρούνται ακόμα και σήμερα, όπως του υψηλότερου ποσοστού νικών στη Formula 1, με 47,06% , αφού κέρδισε 24 από τους 51 αγώνες που συμμετείχε. Είναι επίσης ο μόνος Αργεντινός οδηγός που κέρδισε τον αγώνα της πατρίδας του τέσσερις φορές και ο μοναδικός Πρωταθλητής στη Formula 1 που έχει κερδίσει τίτλους με τέσσερις διαφορετικές ομάδες (Alfa Romeo, Ferrari, Mercedes-Benz και Maserati).
Κορυφαία στιγμή του, θεωρείται η νίκη του στο Nurburgring το 1957, με την οποία εξασφάλισε τον τελευταίο του τίτλο. Έχοντας χάσει σχεδόν ένα λεπτό στα pits, όρμησε μέσα στην πίστα, έσπασε το ρεκόρ γύρου και βρέθηκε για τελευταία φορά στην κορυφή του podium. Ήταν 46 ετών και είχε ήδη χάσει περισσότερους από 30 φίλους συναθλητές. Τότε αποφάσισε να αποσυρθεί.
Ο Fangio είχε πέσει θύμα απαγωγής το 1957 κατά τη διάρκεια του Grand Prix της Κούβας, στην Αβάνα, από ανθρώπους του Fidel Castro προκειμένου να εξαναγκάσουν τον πρόεδρο της Κούβας Fulgencio Batista να ακυρώσει τον αγώνα και να τραβήξουν την προσοχή του κόσμου στη χώρα. Τελικά ο αγώνας έγινε κανονικά, ο Fangio τον άκουσε από το ραδιόφωνο και αργότερα τον παρέδωσαν σώο στην τοπική πρεσβεία της Αργεντινής.
Το 1981 οδήγησε στη Monza την Alfa Romeo Tipo 159 με την οποία κέρδισε τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο σε εκδηλώσεις επίδειξης κατά τη διάρκεια του Ιταλικού Grand Prix. Το 1986 έφτιαξε ένα μουσείο με προσωπικά αντικείμενα, έπαθλα και αυτοκίνητα του, στη γενέτειρα του, το Balcarce και το 1990 μπήκε στο International Motorsports Hall of Fame.
To 1994 πρωτοστάτησε στις προσπάθειες κατάργησης ενός νόμου της περιφέρειας του Μπουένος Άιρες που δεν επέτρεπε την οδήγηση σε άτομα άνω των 80 ετών, προκαλώντας μάλιστα τους υπαλλήλους της υπηρεσίας σε μια κόντρα να οδηγήσουν τα 400 χιλιόμετρα κατά μήκος τον ακτών του Ατλαντικού Ωκεανού, έως το Mar del Plata σε λιγότερο από δύο ώρες. Η κόντρα ευτυχώς δεν χρειάστηκε να γίνει.
Ο Αργεντινός οδηγός δεν παντρεύτηκε ποτέ, είχε όμως σχέση με την Andrea Berruet ως το 1960 και απέκτησαν μαζί έναν γιό. Μετά το θάνατο του, στις 17 Ιουλίου του 1995, ο Oscar Cacho Espinosa ξεκίνησε μια δικαστική διαμάχη για να αναγνωριστεί ως υιός του Fangio, την οποία κέρδισε μετά από εκταφή του Πρωταθλητή, και εργαστηριακούς ελέγχους το 2015. Λίγους μήνες αργότερα, τον Φεβρουάριο του 2016, ο Rubén Vázquez αναγνωρίστηκε και αυτός ως παιδί του Fangio. Αμέσως μετά το θάνατο του συζύγου της, η τότε 90χρονη μητέρα του Vázquez αποκάλυψε στον 63χρονο γιο της τον πραγματικό του πατέρα, καρπό της κρυφής ερωτικής σχέσης της με τον Fangio τη δεκαετία το ’40, το διάστημα που αυτή και ο σύζυγος της ήταν σε διάσταση.
Οι προσωπικές σχέσεις του και οι νομικές διαδικασίες μετά το θάνατο του, δεν μειώνουν καθόλου τα τεράστια επιτεύγματα του Juan Manuel Fangio. Ήταν ταυτόχρονα ένας ομαδικός παίκτης και ηγέτης. Ήταν πηγαίο ταλέντο που η αξία του αναγνωρίζεται ακόμα και σήμερα στη Formula 1, με κινήσεις όπως αυτή που είδαμε στο Grand Prix του Μεξικού, όπου το τρόπαιο για τον οδηγό που κατέκτησε την πρώτη θέση στην εκκίνηση του αγώνα ήταν μια replica του χαρακτηριστικού δερμάτινου κράνους του Fangio με τα γυαλιά.
