O Andrea Lodovico de Adamich ήταν μία από τις μεγάλες ελπίδες του ιταλικού μηχανοκίνητου αθλητισμού στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Κατάφερε να εισέλθει στη Formula 1 και συμμετείχε σε 29 Grand Prix. Παρότι δεν ανέβηκε ποτέ στο βάθρο ενός πρωταθληματικού αγώνα, το είχε καταφέρει σε Grand Prix που δεν αποτελούσαν μέρος της επίσημης σεζόν της Formula 1.
Ήταν πολύ επιτυχημένος οδηγός στους αγώνες τουρισμού και αντοχής με την Alfa Romeo. Τη δεκαετία του 1990 έγινε σχολιαστής των αγώνων της Formula 1 στο ιδιωτικό ιταλικό τηλεοπτικό κανάλι της Mediaset (του Silvio Berlusconi), ενώ διατηρούσε τη σχολή ασφαλούς οδήγησης Centro Internazionale Guida Sicura στην πίστα του Varano στην Parma (την οποία αγόρασε), λειτουργώντας με την υποστήριξη της Alfa Romeo, με την οποία διατήρησε δια βίου δεσμούς.
O De Adamich γεννήθηκε στην Τριέστη της Ιταλίας στις 3 Οκτωβρίου του 1941. Σπούδαζε νομική όταν η μητέρα του του αγόρασε ένα Triumph TR3A, με το οποίο ξεκίνησε να αγωνίζεται σε αναβάσεις. Ωστόσο, η μητέρα του δεν ήταν πολύ ευχαριστημένη όταν έμαθε ότι ο De Adamich είχε καταστρέψει το Triumph σε ένα ατύχημα, είχε αγοράσει μία Lola και είχε ξεκινήσει να αγωνίζεται στη Formula Junior.
Ο πρώτος του αγώνας ήταν στην πίστα της Vallelunga το 1963 και σε αυτόν συμμετείχε και ο Αυστριακός Jochen Rindt (που θα στεφόταν Πρωταθλητής της F1 το 1970), με τον οποίο έγιναν πολύ καλοί φίλοι. Ο ίδιος είχε δηλώσει: «Το 1964 αγόρασα έναν κινητήρα από τους αδελφούς Pedrazzani, οι οποίοι κατασκεύαζαν τους καλύτερους κινητήρες εκείνη την εποχή. Η ομάδα της Jolly Club με έβαλε επίσης να συμμετάσχω σε αγώνες τουρισμού, με μια Alfa Romeo Giulia, και στη συνέχεια η ομάδα της Alfa με προσέλαβε, ώστε να μπορέσω να κερδίσω κάποια χρήματα για να πληρώσω τα μονοθέσια».
«Κατέκτησα το Ιταλικό Πρωτάθλημα F3 το 1965 με μια παλιά Brabham. Αυτή ήταν μια μεγάλη στιγμή για μένα, γιατί ανταγωνιζόμουν μερικούς πολύ καλούς οδηγούς από την Ευρώπη». Έπειτα από τον τίτλο στην F3, προσχώρησε στην ομάδα της Autodelta, εργοστασιακή της Alfa Romeo και κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Τουρισμού του 1966 οδηγώντας μία 1600 GTA. To 1967 θα κατακτούσε τρεις νίκες στο Πρωτάθλημα, αλλά δεν κατάφερε να διατηρήσει τον τίτλο του. Έκανε επίσης κάποιες καλές εμφανίσεις σε αγώνες αντοχής με την Alfa Romeo T33.
Δεν είχε βλέψεις να γίνει οδηγός της Formula 1, τα αποτελέσματα που έφερνε τον έκαναν μεγάλο όνομα στην Ιταλία και η Ferrari έψαχνε αντικαταστάτη του Lorenzo Bandini, ο οποίος έχασε τη ζωή του σε ένα φλογερό ατύχημα στο GP Μονακό του 1967. Οι δύο υποψήφιοι ήταν ο De Adamich και ο Ignazio Giunti.
«Εγώ προερχόμουν από την Jolly Club, ενώ ο Giunti βρισκόταν σε διαφορετική κατάσταση. Διοργανώθηκε ένας αγώνας διάρκειας μίας ώρας στη Vallelunga με τα πρωτότυπα της κατηγορίας 2000 και ο μηχανολόγος Carlo Chiti έστειλε δύο Alfa 33 που είχαν μόλις κάνει το ντεμπούτο τους. Ήμουν ταχύτερος στις κατατακτήριες και κέρδισα τον αγώνα με μεγάλη διαφορά, κάτι που δεν πέρασε απαρατήρητο: ο Enzo Ferrari με κάλεσε στο Maranello».
«Συμφωνήσαμε να κάνουμε ένα τεστ στο Aerautodromo di Modena. Μπήκα στο cockpit της 312 του Chris Amon, με το μισό μου σώμα έξω από αυτό, καθώς τα πεντάλ δεν μπορούσαν να ρυθμιστούν στο ύψος μου. Η Alfa Romeo TZ2 των 170 ίππων ήταν το πιο ισχυρό αυτοκίνητο που είχα οδηγήσει μέχρι τότε. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο μεγάλη ήταν η διαφορά στην απόδοση μεταξύ αυτού του GT και ενός μονοθέσιου! Στον 3ο γύρο, ταλαιπωρημένος από τον αέρα και ανίκανος να αλλάξω ταχύτητες σωστά, θυμάμαι ότι είπα στον εαυτό μου: “Αυτή η δουλειά δεν είναι για μένα“. Αλλά πήγαινα πολύ γρήγορα».
«Μετά από εκείνο το τεστ, η Ferrari με έβαλε να δοκιμάσω στη Μόντσα, όπου οδήγησα το αυτοκίνητο που χρησιμοποιούσε ο Amon για να αγωνιστεί στο Ιταλικό GP. Αυτή τη φορά το cockpit είχε προσαρμοστεί για μένα και κατάφερα να κάνω τέσσερα δέκατα του δευτερολέπτου πιο γρήγορο γύρο από τον Νεοζηλανδό στις κατατακτήριες δοκιμές. Στο επόμενο τεστ δοκιμή στη Vallelunga, με ρεκόρ πίστας, άνοιξαν οι πόρτες για τον πρώτο μου αγώνα F1, στη Jarama, σε έναν γύρο εκτός Παγκόσμιου Πρωταθλήματος».
Η Scuderia έδωσε στον De Adamich την ευκαιρία να συμμετάσχει στο πρωταθληματικό αγώνα Formula 1 στα τέλη του 1967 στη Jarama της Ισπανίας, όπου τερμάτισε 9ος, έπειτα από ένα κλατάρισμα ελαστικού. Για τον πρώτο αγώνα της σεζόν του 1968 στην F1, το GP Νότιας Αφρικής, η Scuderia παράταξε ένα τρίτο μονοθέσιο (πέραν από αυτά των Chris Amon και Jacky Ickx) για τον De Adamich. Θα γινόταν ένας από τους πρώτους οδηγούς της F1 που φορούσαν γυαλιά, έπειτα από τον Bob Gerard.
«Αντιμετώπισα το Kyalami χωρίς να το έχω δει ποτέ στη ζωή μου, αλλά στις κατατακτήριες δοκιμές ήμουν 2 δέκατα πιο γρήγορος από τον Amon και 1,3 δλ. ταχύτερος από τον Ickx, με το ίδιο μονοθέσιο». Στον αγώνα, «τα πήγαινα καλά όταν, ενώ ακολουθούσα ένα άλλο αυτοκίνητο, δεν κατάφερα να αποφύγω μια διαρροή λαδιού. Έκανα τετ-α-κέ, χτύπησα στις μπαριέρες με την ανάρτηση και αναγκάστηκα να εγκαταλείψω».
«Στη Ferrari, ο (τεχνικός διευθυντής) Mauro Forghieri με αντιμετώπιζε σαν να προερχόμουν από άλλη μεγάλη ομάδα της Formula 1, αλλά ήμουν πολύ άπειρος και δεν έκανε πολλά για να με βοηθήσει να εξελιχθώ. Ενδιαφερόταν περισσότερο για τον Amon και τον Ickx και το έδειχνε ξεκάθαρα. Αλλά ήμουν γρήγορος στις δοκιμές στη Vallelunga και ένιωθα σίγουρος για την ταχύτητά μου. Δεν ένιωθα συναισθηματικά δεμένος με τη Ferrari… ίσως ήταν λάθος που πήγα εκεί τόσο σύντομα».
Η Ferrari του παραχώρησε ένα μονοθέσιό της και για τον αγώνα Race of Champions στο Brands Hatch, όπου είχε ένα ατύχημα στο οποίο υπέστη κατάγματα σε δύο κόκκαλα του αυχένα, γεγονός που έκοψε τη φόρα της καριέρας του.
«Θα μπορούσε να ήταν πολύ σοβαρό, πολύ χειρότερο από ό,τι ήταν. Έχασα τον έλεγχο του μονοθεσίου κατά το φρενάρισμα στην Paddock Bend, λόγω της απειρίας μου. Χτύπησα στον τοίχο στην εξωτερική. Ήμουν τυχερός γιατί το αυτοκίνητο πήρε φωτιά, αλλά έφτασαν πολύ γρήγορα. Δεν το ήξερα τότε, αλλά είχα σπάσει δύο κόκκαλα στον αυχένα μου. Οι γιατροί είπαν ότι ήμουν εντάξει, αλλά δεν ήμουν».
«Όταν επέστρεψα στην Ιταλία, ανακάλυψαν τα κατάγματα και έμεινα με γύψο για μήνες, πίνοντας με καλαμάκι. Ήταν πολύ δύσκολο να φάω και ήταν μια άσχημη περίοδος – έχασα πολλούς αγώνες. Οι αρχές προσπάθησαν να μου αφαιρέσουν την άδεια. Νομίζω ότι η Ferrari είχε ανάμειξη σε αυτό -η ομάδα δεν ήταν ευχαριστημένη μαζί μου εκείνη την περίοδο- αλλά πάλεψα και την πήρα πίσω».
Θα επέστρεφε στην αγωνιστική δράση στο τέλος της χρονιάς του 1968, με τα χρώματα της Ferrari συμμετέχοντας στο Πρωτάθλημα Αργεντινής Temporada Formula 2, με μία Dino 166. Τερμάτισε 2ος στο Μπουένος Άιρες, πήρε τη νίκη στην Cordoba και το San Juan και τερμάτισε 5ος στο φινάλε στην πρωτεύουσα της Αργεντινής, έχοντας χτυπηθεί από πίσω στην εκκίνηση του πρώτου heat, με αποτέλεσμα να χτυπήσει κάποιους ανθρώπους. Ωστόσο, τα συνολικά αποτελέσματα τον έχρισαν Πρωταθλητή της μίνι σεζόν. «Τότε συνειδητοποίησα ότι είχα την ευκαιρία να πάω σε άλλη ομάδα».
To 1969 συμμετείχε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Formula 5000 με ένα μονοθέσιο της Surtees και κινητήρα Chevrolet, με δύο τέταρτες θέσεις να είναι τα καλύτερα αποτελέσματά του στους 12 αγώνες της σεζόν, την οποία ολοκλήρωσε στη 12η θέση της βαθμολογίας.
To 1970 θα πήγαινε στη McLaren, η οποία είχε κάνει συμφωνία με την Alfa Romeo να χρησιμοποιεί (στο τρίτο της μονοθέσιο) τον V8 κινητήρα της ιταλικής εταιρείας από τα σπορ πρωτότυπα. Ο De Adamich ήταν η φυσική επιλογή οδηγού, ωστόσο ο κινητήρας δεν είχε καλή απόδοση. Ο Ιταλός προκρίθηκε σε 4 από τους 10 αγώνες στους οποίους προσπάθησε να συμμετάσχει. Η McLaren δεν εντυπωσιάστηκε από τους ιταλικούς V8 και η συνεργασία τερματίστηκε στο τέλος της χρονιάς.
Η Alfa Romeo σύναψε το 1971 μία παρόμοια συνεργασία με τη νεοσύστατη ομάδα της March, αλλά και πάλι τα αποτελέσματα ήταν πενιχρά. Ο De Adamich συμμετείχε επίσης σε αγώνες αντοχής με την Alfa Romeo. Ανέβηκε επίσης στο βάθρο των 12 Ωρών του Sebring με τον Γάλλο Henri Pescarolo, με τον οποίο κατέκτησε τη νίκη στα 1000 χλμ. του Brands Hatch. Επικράτησε και στις 6 Ώρες του Watkins Glen με τον Ronnie Peterson.
Για το 1972, με την οικονομική υποστήριξη της ιταλικής εταιρείας Ceramica Pagnossin, βρήκε καταφύγιο στην ομάδα του John Surtees στη Formula 1. Τα αποτελέσματα ήταν απογοητευτικά, πέραν από μία 4η θέση στη Jarama και έπειτα από τον πρώτο γύρο της σεζόν του 1968, ο De Adamich πήρε τα χρήματα του σπόνσορά του και κατευθύνθηκε προς την ομάδα της Brabham που είχε αγοράσει ο Bernie Ecclestone. Τερμάτισε 4ος στο GP Βελγίου.
Ωστόσο, στο GP Μ. Βρετανίας, στο Silverstone, σε μία καραμπόλα πολλών μονοθεσίων που προκάλεσε ο Jody Scheckter (μετέπειτα Πρωταθλητής της F1, το 1979) με McLaren, ενεπλάκη και το μονοθέσιο του De Adamich, με αποτέλεσμα ο Ιταλός να υποστεί κατάγματα και στα δύο του πόδια: «Όταν μπήκα στη στροφή, είδα όλα αυτά τα αυτοκίνητα να συγκρούονται μπροστά μου. Δεν μπορούσα να σταματήσω, αλλά τότε είδα ένα κενό και άφησα τα φρένα, νομίζοντας ότι θα μπορούσα να περάσω. Αλλά η BRM του Jean-Pierre Beltoise χτυπήθηκε από κάποιον άλλο και ήρθε κατευθείαν μπροστά μου».
«Δεν είχα πού να πάω και τον χτύπησα, ευτυχώς πίσω από το cockpit, και τότε το μονοθέσιό μου στράφηκε προς τα δεξιά και έπεσε κατευθείαν στο pit wall. Το αυτοκίνητο σταμάτησε και επικράτησε σιωπή, μόνο ο ήχος της βενζίνης που έσταζε από το ρεζερβουάρ ακουγόταν, οπότε έκλεισα την αντλία. Δεν ένιωθα πόνο, οπότε έλυσα τις ζώνες και έβαλα τα χέρια μου στα πλάγια για να σηκωθώ. Αλλά δεν μπορούσα να κουνηθώ ούτε ένα εκατοστό. Το σασί είχε παραμορφωθεί και τα πόδια μου είχαν παγιδευτεί».
«Έτσι, έπεσα ξανά στο cockpit και ο πόνος έγινε αφόρητος. Ήταν τρομερό, μέχρι που ήρθε ο γιατρός με λίγη μορφίνη. Οι κριτές έπρεπε να κόψουν το αυτοκίνητο οριζόντια, επειδή το ρεζερβουάρ ήταν γεμάτο και βρισκόταν ακριβώς δίπλα μου, οπότε δεν μπορούσαν να κόψουν κοντά σε αυτό. Μπορούσα να δω το δεξί μου πόδι, που ήταν τεντωμένο μέχρι το πεντάλ του γκαζιού. Το πόδι μου ήταν σε γωνία 45 μοιρών σε σχέση με την κνήμη μου και το αριστερό μου γόνατο ήταν σπασμένο. Πέρασε μισή ώρα μέχρι να με βγάλουν».
«Όταν έσπασα τον αυχένα μου στο Brands Hatch, το μόνο που ήθελα ήταν να ξαναμπώ στο αυτοκίνητο, αλλά μετά από αυτό, ήξερα ότι το δεξί μου πόδι δεν θα ήταν ποτέ ξανά το ίδιο. Σκέφτηκα ότι δεν θέλω να επιστρέψω στην F1. Δεν εμπιστευόμουν πλήρως το πόδι μου στα φρένα, οπότε άρχισα να επικεντρώνομαι σε μια νέα ζωή».
Κρέμασε το κράνος και τα γάντια του, αλλά και θα επέστρεφε στα paddock της F1 την επόμενη χρονιά, αυτή τη φορά ως δημοσιογράφος (για το εβδομαδιαίο ιταλικό περιοδικό Autosprint), και όχι μόνο. H Marlboro τον προσέγγισε για να αναλάβει τις πωλήσεις και το μάρκετινγκ των προωθητικών προϊόντων της (καπέλα και t-shirt). O De Adamich ανέλαβε να διευθύνει την Marlboro Leisure Wear.
Επίσης, «συνεργαζόμουν με τη Fiat, η οποία είχε εξαγοράσει την Alfa Romeo. Αυτό οδήγησε στην ίδρυση, το 1990, του Centro Internazionale Guida Sicura, μιας σχολής οδήγησης για άτομα που είχαν αγοράσει αυτοκίνητα υψηλών επιδόσεων από την Alfa Romeo και, αργότερα, από τη Ferrari και τη Maserati. Το μεγαλύτερο άλμα προς τα εμπρός έγινε το 1999, όταν αγόρασα την πρώην πίστα Riccardo Paletti στο Varano de Melegari, όπου εδρεύει η Dallara, διδάσκοντας περίπου 4.500 άτομα το χρόνο» είχε δηλώσει το 2013 στο περιοδικό Motor Sport.
«Η σχέση μου με την Alfa συνεχίστηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μου και ήμουν διευθυντής της ομάδας αγώνων N Technology, η οποία δημιουργήθηκε το 2003 για να διοργανώνει προγράμματα αγώνων σε όλο τον κόσμο, αρχικά με την Alfa 156 στους αγώνες και το Fiat Punto στα ράλλυ».
