Η ιατροδικαστής του Westminster, Fiona Wilcox, ανέφερε σε δικαστήριο ότι ο θάνατος του Max Mosley προήλθε από πυροβολισμό, με τον ίδιο να στρέφει το όπλο στον εαυτό του. Ο Βρετανός είχε διαγνωστεί με διάχυτο λέμφωμα στα Β-κύτταρα το 2019 και είχε εξαντλήσει κάθε πιθανότητα θεραπείας. Δύο χρόνια πριν από το θάνατό του, είχε δεχθεί διάγνωση ότι διέθετε πολύ περιορισμένο προσδόκιμο ζωής και λάμβανε καταπραϋντική αγωγή από τον Απρίλιο του 2021.
Σύμφωνα με την έκθεση της ιατροδικαστού, ο Mosley άφησε πίσω του ένα σημείωμα αυτοκτονίας, ενημέρωσε τον προσωπικό του βοηθό, ο οποίος δεν κατάφερε να τον μεταπείσει και έπειτα από ένα τελευταίο γεύμα με τη σύζυγό του, Jean, πυροβόλησε τον εαυτό του. Η αστυνομία κλήθηκε στο σπίτι του Mosley όπου τον βρήκε στο κρεβάτι του με μια καραμπίνα.
Ο αιματολόγος Christopher McNamara, ο οποίος είχε αναλάβει την περίπτωση του Mosley δήλωσε ότι ο πρώην πρόεδρος της FIA «μου έστειλε email στις 22 Μαΐου 2021, με ερωτήσεις σχετικά με τη διαχείριση της κατάστασης. Είχε αποδεχτεί ότι δεν θα θεραπευόταν. Ήταν εξαιρετικά αναστατωμένος, καθώς η ποιότητα ζωής του ήταν κακή και τον άφηνε να αισθάνεται άβολα. Είχε εκφράσει ιδέες αυτοκτονίας σε εμένα και σε άλλα μέλη της ομάδας στο παρελθόν».
Η ιατροδικαστής Fiona Wilcox δήλωσε: «Είμαι απόλυτα πεπεισμένη ότι ο κ. Mosley δεν θα προχωρούσε σε αυτή την ενέργεια αν δεν έπασχε από οδυνηρό και εξουθενωτικό λέμφωμα τελικού σταδίου». Ο Mosley ήταν 81 ετών όταν έθεσε τέλος στην ίδια του τη ζωή.
Ο Mosley έκανε την είσοδό του στο μηχανοκίνητο αθλητισμό τη δεκαετία του 1960 ως ερασιτέχνης οδηγός αγώνων. Το 1969 ήταν συνιδρυτής της March, κατασκευάστριας αγωνιστικών μονοθεσίων, μαζί με τους Robin Herd, Alan Rees και Graham Coker. Η March σημείωσε τρεις νίκες στη Formula 1, αλλά είχε πολύ μεγαλύτερη επιτυχία στις μικρότερες κατηγορίες. Ο Mosley παραιτήθηκε από τη March το 1977 και προσχώρησε στο σύνδεσμο Κατασκευαστών της F1 (FOCA), στο πλευρό του Bernie Ecclestone.
To 1982 αποχώρησε από τη FOCA και προσπάθησε να πολιτευθεί, αλλά επέστρεψε στο μηχανοκίνητο αθλητισμό τέσσερα χρόνια αργότερα, ως πρόεδρος της Επιτροπής Κατασκευαστών της FIA. Το 1991 ανακηρύχθηκε πρόεδρος της FISA, του αθλητικού τμήματος της FIA, κερδίζοντας τον Γάλλο Jean-Marie Balestre στις εκλογές και το 1993 ανέλαβε την προεδρία και της Διεθνούς Ομοσπονδίας Αυτοκινήτου. Η σημαντικότερη συμβολή του ήταν η βελτίωση της ασφάλειας των αγώνων έπειτα από το θάνατο του Ayrton Senna το 1994.
