Ράλλυ Ακρόπολις: Δεκαετία 1990

Φαμπρίτσιο Λαζάκις

Ράλλυ Ακρόπολις: Δεκαετία 1990

Στη δεκαετία του 1990, όπως συνέβη με όλους τους αγώνες του WRC, έτσι και το Ράλλυ Ακρόπολις διαμορφώθηκε ώστε να είναι πιο φιλικό προς την τηλεοπτική κάλυψη, αν και διατήρησε το σκληροτράχηλο χαρακτήρα του, όντας ο πιο σκληρός αγώνα επί ευρωπαϊκού εδάφους. Πρωταγωνιστές της δεκαετίας ήταν ο Ισπανός Carlos Sainz, που κατέκτησε τρεις νίκες με τρεις διαφορετικούς κατασκευαστές, ο Colin McRae που ήταν μεταξύ των πρώτων σχεδόν κάθε χρονιά, και η Subaru, που πανηγύρισε τη νίκη στα ελληνικά χώματα 4 φορές με τρεις διαφορετικούς οδηγούς.

Ο αγώνας του 1990 ήταν συναρπαστικός, καθώς κανείς δεν ήξερε τον τελικό νικητή έως την τελευταία ειδική διαδρομή, καθώς o καλύτερος Ισπανός που έχει οδηγήσει αυτοκίνητο WRC, ο Carlos Sainz, σημείωσε πρώτη του νίκη στο θεσμό και την Toyota να σπάει το σερί νικών της Lancia. O Ισπανός, πρωτοπόρος των αναγνωριστικών δοκιμών, οδηγώντας την Celica GT4 με το γνώριμο, γυαλισμένο στυλ του, και συνοδηγό τον Luis Moya, επικράτησε σε σκληρή μάχη με τον Juha Kankkunen, o οποίος στο μεταξύ είχε επιστρέψει στη Lancia.

Για το αποτέλεσμα του αγώνα του 1991, η θρυλική ειδική διαδρομή του Ταρζάν αποδείχθηκε καθοριστικής σημασίας, καθώς εκεί έχασε λόγω αστοχίας ελαστικού ο Didier Auriol της Lancia την πιθανότητα να ανέβει στο βάθρο. Αστοχία ελαστικού του μέχρι τότε επικεφαλής Carlos Sainz με την Toyota Celica επέτρεψε στους τελικούς νικητές Jura Kankkunen / Jura Piironen να τεθούν επικεφαλής με τη Lancia Delta Integrale.

Το 1992, η Lancia επικράτησε και πάλι, και αυτή τη φορά με ευκολία, αλλά αυτή έμελλε να είναι και η τελευταία από τις 5 νίκες σε 6 χρόνια της Delta στο Ράλλυ Ακρόπολις (σε επίπεδο WRC). To γαλλικό δίδυμο των Didier Auriol / Bernard Occelli, αφού είχε κυριαρχήσει σε Μόντε Κάρλο και Κορσική εκείνη τη χρονιά, πήρε την πρώτη του νίκη σε χωμάτινο ράλλυ στο Ακρόπολις, με τον Kankkunen να τερματίζει δεύτερος, αφότου είχε δεχθεί ποινές στα αρχικά στάδια του αγώνα που του κόστισαν πολύ χρόνο. Εντυπωσιακό ντεμπούτο στο Ακρόπολις έκανε και ο Σκοτσέζος Colin McRae, προστατευόμενος του David Richards, ο οποίος τερμάτισε στην 4η θέση με το Subaru Legacy RS.

Το 1993 σηματοδότησε την επιστροφή της Ford στις νίκες με το Escort RS Cosworth, και την τελευταία επιτυχία του Miki Biasion στο WRC. Ο Ιταλός είχε αναγκαστεί να περιμένει τρία χρόνια από την προηγούμενη επιτυχία του για να γευτεί τη χαρά της νίκης, η οποία δεν ήρθε εύκολα. Ο team-mate του, Francois Delecour είχε προηγηθεί στο μέσο του αγώνα, αλλά η υπερθέρμανση του κινητήρα του τον είχε οδηγήσει στην εγκατάλειψη.

Ο Biasion προσέγγισε την τελική ημέρα με προβάδισμα 2,5 λεπτών επί του Carlos Sainz (που οδηγούσε τη Lancia Delta HF Integrale της ομάδας Jolly Club) πριν αρχίσουν και οι θερμοκρασίες του δικού του αυτοκινήτου να ανεβαίνουν. Ο Biasion έκοψε σημαντικά το ρυθμό του για να φτάσει πρώτος στη γραμμή του τερματισμού, παρά τη φωτιά που προέκυψε σε μία καλωδίωση του Escort του. Μεταξύ Ελλήνων επικράτησε ο πολύπειρος Κώστας Αποστόλου με το Μιχάλη Κριάδη στο πλευρό του στη Lancia Delta Integrale 16V.

Στα αρχικά στάδια του αγώνα του 1994, ο Colin McRae είχε προηγηθεί με διαφορά 43 δλ. από τον ομόσταυλό του στη Subaru, Carlos Sainz. Ωστόσο, το καπό του αυτοκινήτου του Σκοτσέζου δεν είχε ασφαλιστεί σωστά στη στάση του μέσου της δεύτερης ημέρας, με αποτέλεσμα να ανοίξει, και να καταστρέψει το παρμπρίζ του Impreza. Οι άνθρωποι του αγώνα έδωσαν περιθώριο 6 λεπτών στο McRae να αντικαταστήσει το παρμπρίζ, ωστόσο ο Σκοτσέζος δεν ήταν ευχαριστημένος με αυτή την απόφαση και αποφάσισε να μπλοκάρει το δρόμο για τη μισή ώρα που απαίτησαν οι εργασίες στο αυτοκίνητό του.

Αυτό οδήγησε στον αποκλεισμό του McRae από τον αγώνα, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο για τον Sainz να επικρατήσει για δεύτερη φορά στο Ράλλυ Ακρόπολις, έπειτα από τα προβλήματα που αντιμετώπισε η Toyota, η οποία συμβιβάστηκε με την 3η θέση του Juha Kankkunen, πίσω από τον Armin Schwarz με Mitsubishi Lancer Evo II. Μεταξύ Ελλήνων διακρίθηκε ο Αρης Βωβός με τον πολύπειρο Κώστα Φερτάκη δίπλα του στη Lancia Delta HF Integrale που οδηγούσε.

H… έμπνευση της FIA για το WRC, που προέβλεπε την εναλλαγή ακόμα και κλασικών αγώνων ανά έτος με άλλα ράλλυ, έβγαλε το Ακρόπολις εκτός του προγράμματος αγώνων του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος για πρώτη φορά από το 1974, που είχε ακυρωθεί ο αγώνας. To κύριο φόβητρο που είχαν να αντιμετωπίσουν οι κορυφαίοι Έλληνες ήταν ο Miki Biasion με μία… γερασμένη Lancia Delta HF Integrale της Jolly Club, η οποία όμως τον πρόδωσε στον Ταρζάν.

Οι Λεωνίδας Κύρκος / Γιάννης Σταυρόπουλος ανέλαβαν στη συνέχεια τα ηνία του αγώνα, αλλά ο κινητήρας του Ford Escort Rs Cosworth παρέδωσε το πνεύμα στη 2η ειδική της τελευταίας ημέρας. Αυτό άφησε το πεδίο ελεύθερο για τον Άρη Βωβό (αυτή τη φορά με τον Κώστα Στεφανί στο δεξί μπάκετ της Integrale), να κατακτήσει την πιο σημαντική νίκη της καριέρας του, παρά την τούμπα της τελευταίας ημέρας και την αστοχία ελαστικού που κόστισε 9 λεπτά στην τελική ειδική διαδρομή.

To 1996, που επέστρεψε το WRC στα ελληνικά χώματα, ο Colin McRae, ο οδηγός που έχει κερδίσει περισσότερες φορές το Ράλλυ Ακρόπολις από οποιονδήποτε άλλο, κατέκτησε την πρώτη του νίκη στον αγώνα, με το Subaru Impreza τη σεζόν αφότου χρίστηκε ο νεότερος Πρωταθλητής του θεσμού. Ο Σκοτσέζος επικράτησε σε μία σκληρή μάχη που κρίθηκε την τελευταία ημέρα με τον Tommi Makinen που οδηγούσε το Mitsubishi Lancer Evo III, ενώ ο Carlos Sainz συμπλήρωσε το βάθρο. Μεταξύ των Ελλήνων επικράτησε ο Λεωνίδας Κύρκος.

Το 1997, ο Carlos Sainz εισήλθε στο επίλεκτο κλαμπ των οδηγών που έχουν κερδίσει τρεις φορές το Ράλλυ Ακρόπολις. Αυτή ήταν και η πρώτη νίκη της ομάδας M-Sport του Malcolm Wilson ως εργοστασιακής συμμετοχής της Ford, και μάλιστα με «1-2», με τον Juha Kankkunen να ακολουθεί τον Ισπανό, χωρίς να διακινδυνεύσει το αποτέλεσμα της ομάδας. Τα αξιόπιστα Ford Escort WRC διακρίθηκαν αφότου ο Colin McRae «έσπασε» το Subaru Impreza στις πρώτες ειδικές, ενώ δυσκολίες αντιμετώπισε και ο Tommi Makinen. Ο Άρης Βωβός επικράτησε μεταξύ Ελλήνων, αυτή τη φορά με ένα Subaru Impreza.

Στον αγώνα του 1998, τα προβλήματα του Tommi Makinen ξεκίνησαν στο 4ο χλμ. της 1ης ειδικής. Ο Colin McRae είχε τεθεί επικεφαλής στο τέλος της 2ης ημέρας, αλλά ο Didier Auriol, νικητής του 1992, πίσω από το τιμόνι της Toyota Corolla κατέλαβε την πρωτοπορία έως το τέλος της ημέρας και βρισκόταν καθ’ οδόν προς τη δεύτερη νίκη του στον αγώνα, έως την προτελευταία ειδική διαδρομή, το δεύτερο πέρασμα από την Παύλιανη.

Σε μία ανώμαλη προσγείωση, αποσυνδέθηκε μία ασφάλεια της αντλίας καυσίμου, και ο Γάλλος έχασε 40 δλ., γεγονός που επέτρεψε στον McRae να περάσει επικεφαλής και να πανηγυρίσει ξανά τη νίκη στο Ακρόπολις, με τον Auriol 2o. Κορυφαίος μεταξύ των Ελλήνων ήταν ο Λεωνίδας Κύρκος.

H τακτική επικράτησε στον αγώνα του 1999. Ο Βρετανός Richard Burns, άλλος ένας προστατευόμενος του David Richards, επικεφαλής της ομάδας της Subaru, πάλεψε στα αρχικά στάδια του αγώνα με τον Colin McRae. Ωστόσο, για την αρχή της δεύτερης ημέρας, επέλεξε οικειοθελώς να δεχθεί ποινή 30 δλ. για να μην «καθαρίζει» το δρόμο για τους υπόλοιπους, όντας πρώτος, έχοντας πάρει το μάθημά του από την προηγούμενη χρονιά, που βρέθηκε σε παρόμοια θέση.

Όταν το κιβώτιο του Ford Focus του McRae κόλλησε στην 1η, ο δρόμος άνοιξε για τον Burns να επικρατήσει, καθώς ένα τραυματισμένο αμορτισέρ στην Toyota Corolla του Carlos Sainz δεν του επέτρεψε να απειλήσει τον Βρετανό. Το βάθρο συμπλήρωσε o Tommi Makinen, άλλος ένας από τους μεγάλους οδηγούς του WRC που δεν γεύτηκε ποτέ τη χαρά της νίκης στο Ράλλυ Ακρόπολις. Ταχύτερος Έλληνας ήταν και πάλι ο Λεωνίδας Κύρκος.

 

Proud Project Team

Υπεύθυνος έκδοσης: Βαγγέλης Κιούσης
Κείμενα & Design: Γιάννης Λημναίος, Φαμπρίτσιο Λαζάκις
Επιμέλεια: Νόνικα Βλασσοπούλου
Development: Κομνηνός Δουλγκέρης

Ημερομηνία δημοσίευσης: 30 Αυγούστου 2023