Ράλλυ Ακρόπολις: Δεκαετία 1970

To 1971, o Ove Andersson (με συνοδηγό τον Arne Hertz) κατάφερε επιτέλους να κερδίσει τον αγώνα, έχοντας μεταγραφεί από τη Ford στη Renault. Oι Alpine έκαναν και πάλι το «1-2» με τους Jean-Pierre Nicolas και Michel Vial. Στην 5η θέση τερμάτισε ο Τζόνι Πεσμαζόγλου, ο οποίος κέρδισε για τελευταία φορά στην καριέρα του τον αγώνα μεταξύ των Ελλήνων.

To 1972, που απουσίαζαν οι Alpine Renault, πρωταγωνίστησαν τα ιταλικά αυτοκίνητα, με τον Σουηδό Hakan Lindberg (οδηγός εξέλιξης των ελαστικών της Pirelli) και τον Helmut Eisendle στο δεξί μπάκετ ενός Fiat 124 Sport Spider να επικρατούν, εμπρός από τον Φινλανδό Simo Lampinen (με συνοδηγό τον Bo Reinicke) που αγωνιζόταν με Lancia Fulvia Coupe HF. Για μία ακόμη φορά, το Ακρόπολις είχε πει όχι στον Bjorn Waldegard, ο οποίος ήταν επικεφαλής μέχρι το Λουτράκι, κάνοντας φοβερή αντεπίθεση έπειτα από ένα πρόβλημα. Μόλις 13 από τα 98 πληρώματα είδαν την καρό σημαία.

Το 1975, την τελευταία χρονιά που το αεροδρόμιο του Τατοΐου φιλοξένησε τους συμμετέχοντες, o Γερμανός θρύλος του WRC, Walter Rohrl θα κατακτούσε την πρώτη του νίκη σε αγώνα του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος με τo Opel Ascona και συνοδηγό τον Jochen Berger. Την πρώτη της νίκη στο WRC θα κατακτούσε το 1976 και η Datsun με το Violet 160J και τους Σουηδούς Harry Kallstrom / Claes-Goran Andersson, που κέρδισαν το «Σιρόκο», ενώ οι Έλληνες πανηγύρισαν και την 4η θέση των Γιώργο Μοσχού / Διονύση Αρβανιτάκη Alfa Romeo Alfetta GTV της «Mότορ Eλλάς».

Το 1977 ο -επίσης Σουηδός- Bjorn Waldegard κατάφερε επιτέλους να κατακτήσει τη νίκη στο Ράλλυ Ακρόπολις με τα Ford Escort RS Mk II που σημείωσαν το «1-2» (με δεύτερο το νικητή του 1968, Roger Clark) θα κυριαρχούσαν έως το 1981 στην Ελλάδα, με μοναδική εξαίρεση το 1978. Εκείνη τη χρονιά, οι Βρετανοί απουσίαζαν και τα Fiat 131 Abarth με σαφείς βελτιώσεις στο στήσιμο για χώμα, ήταν αυτά που έκαναν το «1-2», με τον Walter Rohrl να κατακτά τη δεύτερη νίκη του στο Ακρόπολις και τον Markku Alen με τον Ilkka Kvimaki στο πλευρό του, να πραγματοποιεί την πρώτη από τις πολλές καλές εμφανίσεις του στην Ελλάδα.

Η επίθεση του Φινλανδού στον ομόσταυλό του διακόπηκε μετά τη Θεσσαλία κατ’ εντολή του Daniele Audetto, ο οποίος είχε διατελέσει και αγωνιστικός διευθυντής της Ferrari στην F1 τα προηγούμενα χρόνια. Πίσω από τα Fiat τερμάτισαν δύο πληρώματα της Datsun.

Το 1978, ο «Σιρόκο» θα έφερνε άλλο ένα θρυλικό αυτοκίνητο αγώνων στην Ελλάδα, μία Lancia Stratos (η «Μπουμπού»), η οποία παρά τους τρεις τίτλους Κατασκευαστών στο WRC με τον 6κύλινδρο κινητήρα 240 ίππων του Aurelio Lampredi της Ferrari, δεν κατάφερε ποτέ να κατακτήσει τη νίκη στο Ακρόπολις.

Στον αγώνα εκείνης της χρονιάς έλαμψε το άστρο του «Ιαβέρη» (Τάσου Μαρκουίζου) με συνοδηγό τον Κώστα Στεφανή στο εργοστασιακό Ford Escort RS 1800, που ήταν ενοικιασμένο από την ομάδα του θρυλικού μηχανικού και μάνατζερ, David Sutton, σημειώνοντας χρόνους στην πρώτη επτάδα, παρά τις πολυάριθμες ατυχίες.

Το 1979, η δεύτερη νίκη των Bjorn Waldegard / Hans Thorszelius ήρθε δύσκολα, καθώς από τα τρία εργοστασιακά Ford μόνο αυτό των Σουηδών (που θα κατακτούσαν εκείνη τη χρονιά το Πρώτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Οδηγών) τερμάτισε, έπειτα από σκληρή μάχη με τους Ove Andersson / Henry με τη νέα Toyota Celica και τον Bernard Darniche (Πρωταθλητή Ευρώπης το 1976 και 1977) με τη Lancia Stratos, οι οποίοι όμως εγκατέλειψαν, αφήνοντας τη 2η θέση στους Φινλανδούς Timo Salonen / Seppo Harjanne, με τα Datsun να καταλαμβάνουν τα δύο χαμηλότερα σκαλιά του βάθρου. Οι «Ιαβέρης» / Στεφανής με το Ford Escort του Sutton, ήταν πρώτοι μεταξύ των Ελλήνων στην 5η θέση της γενικής κατάταξης, εμπρός από το Γιώργο Μοσχού με Datsun 160J της ομάδας Ν.Ι. Θεοχαράκη.